Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

4 - La La La

- Louis' Point of View -

Als ik 's ochtens wakker word ligt Harry nog steeds naast me onder de dekens. Eventjes vraag ik me af hoe hij hier gekomen is, maar dan besef ik al snel weer dat hij gisterenavond niet kon slapen. Ik ken dat gevoel maar al te goed. In de vijf dagen dat ik hier al in het ziekenhuis ben, heb ik nog maar drie van die dagen een paar uurtjes geslapen. Vannacht heb ik de grijze analoge klok nog tot half vijf zien gaan. En als ik nu terug een blik werp op de tikkende wijzers zie ik dat het zes uur is.

Een diepe zucht verlaat mijn lippen, ik ben normaal nooit zo vroeg wakker. Vroeger voor die klote tumor sliep ik altijd tot elf uur in het weekend. Maar nu zie ik er vast uit als een zombie. Niet dat het veel uitmaakt... Voor wie moet ik er goed uitzien? Niemand toch? Mijn moeder is hier twee keer geweest, telkens maar tien minuutjes om wat verse kleren te brengen.

Ik begrijp wel dat ze moet werken, maar ik had toch een klein beetje meer steun verwacht. Ook niet alleen van mijn moeder. Ik had gedacht dat ik toch op zijn minste één keer een bezoekje zou krijgen van mijn vrienden. Of nog belangrijker... Eleanor. Ik heb nog niets van haar gehoord. Geen berichtje, geen telefoontje, zelfs geen boodschap via mijn moeder. In een relatie steun je elkaar toch? Niet?

Langs één kant begrijp ik haar wel. Ik bedoel... Zij hoeft niet te lijden onder mijn leven. Misschien is afstand nemen wel goed. Want als ik ooit doodga, zou ze er kapot van mijn. Als we afstand nemen kan ze me al vergeten voor ik er niet meer ben. Ah fuck it. Wat lig ik hier te janken? Als ik ooit doodga... Ik ga niet dood. Ik geef niet op. Ik ben een vechter. En ik hou van Eleanor. Met heel mijn hart. We zijn al meer dan anderhalf jaar samen. En dat gevoel is geweldig. Het gevoel dat iemand om je geeft.

Daarom vond ik Harry zou reactie gisteren een klein beetje raar. Hij leek haast boos omdat ik hem niet vertelde dat ik een vriendin had. Maar waarom zou ik het hem vertellen. Ik ken hem nog niet eens fatsoenlijk vijf dagen. In zulke situatie gaan mensen hun diepste geheimen toch niet aan elkaar vertellen... Dat is iets wat Harry gisteren wel deed. Over zijn vader, dat hij hen in de steek liet toen Harry nog niet eens geboren was. En over Gemma, dat ze van een andere moeder kwam. Ik had best wel medelijden met hem.

Nog een reden waarom ik vandaag slecht sliep is omdat ik straks onder de scanner moet. Ik ben hier nu vijf dagen en ze moeten onderzoeken hoe het gesteld is met die verdomde tumor in mijn hoofd. PET-scan. Noemen ze dat ding. Zo kunnen ze exact zien waar dat ding zit en hoe groot het is. Zoiets hebben ze eerder ook al gedaan, vlak na ik met barstende hoofdpijn buiten bewustzijn hier binnen kwam.

Het is eng omdat te weten dat er iets in je hoofd groeit dat er niet hoofd. Het maakt me bang om er dieper over na te denken. Als ik verder ga denken ga ik denken over hoe het is als je dood bent. Dan ben je er niet meer. Maar hoe kan dat? Voel je dat? Merk je zelf dat je er niet meer bent? Krijg je dan zo'n zwart scherm zoals in je slaap als je niet droomt. En als ik zo verder ga begin ik te huilen. Net zoals nu. Als word me weer een beetje te veel, zeker na die praatsessie van gisteren.

"Louis?"

Shit.

Ik zwijg en sluit mijn ogen. Ik doe alsof ik slaap en probeer mijn ademhaling even te laten klinken, maar hoe harder ik er op let, hoe sneller en onregelmatiger ie gaat. Goed bezig Louis. Smooth. Hoe kan ik ooit doen alsof ik slaap als mijn wangen nat zijn van de tranen. "Louis?" Het is weer Harry. Ik besluit mijn ogen maar te openen.

"Huil je?" vraagt hij en gaat rechtop zitten. Hij veegt mijn tranen weg en door het lief gebaar waar ik zo naar snakte begin ik weer te huilen. Ik sluit mijn ogen weer en probeer mijn gezicht te verstoppen in de lakens. "Hey Lou, niet doen. Je niet verstoppen." zegt Harry en hij haalt de dekens weg van voor mijn gezicht. "S-sorry.." mompel ik snikkend.