Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

9 - Verlies

Harry;

Louis’ eerste chemo was een ramp. Ik voelde me zo ellendig! En ik was niet eens degene die een chemo kreeg. Het was gewoon hoe Louis erbij zat. Hij kon elk moment in huilen uitbarsten en gaan schreeuwen zoals hij een paar uur geleden in onze kamer flipte omdat ik hem negeerde. Ik schrok daar erg van. Ik had dat niet verwacht van Louis. Ik heb mezelf beloofd nog meer op hem te letten. Het is niet goed als hij zo strest. Een normaal persoon krijgt er al hoofdpijn van, laat staan als je een hersentumor hebt.

Ik zet mijn muts wat beter op mijn hoofd. Nog altijd haat ik het feit dat ik nu kaal ben. Kaal.. Ik haat het woord. Ik kan het gewoon niet goed zeggen. Kaal. Kaal. Kaal. Het is een lelijk wordt! Net lelijk als kaal zijn. Het past bij elkaar. Kaal, kaal, kaal. Bah.

Ik ben een beetje down nu. Louis ligt te slapen en alles schiet door mijn hoofd. Ik denk aan dat ik nu kaal ben. Dat ik hier een lange tijd alleen zat en dat mijn eerste chemo ook vreselijk was. Ik denk aan hoe ik hier terecht ben gekomen en ik denk aan mijn vader. Mijn vader die me zo heeft laten vallen. Hij is zo veranderd. Hij was altijd vrolijk en vond het geweldig als ik bij hem was. Maar hij veranderde opeens..

Zachtjes opende  ik de voordeur en kijk naar binnen. Ik was een weekje bij mijn vader en meestal vond ik dat leuk maar nu leek hij nogal geprikkeld. Chagrijnig. De laatste tijd was hij dat. Zachtjes deed ik de deur dicht en liep naar binnen. Ik zag niemand in de woonkamer en ook niet in de keuken. Ik liep naar de trap en luisterde. Ik hoorde iemand praten aan de telefoon. Mijn vader. Het leek wel smeken. Hij zal wel bellen met Gemma. Hij had vreselijke ruzie met haar. Gemma wou niks met hem te maken hebben maar hij probeerde het keer op keer. Ik kijk op als ik voetstappen hoor. Het gesprek is voorbij. Snel wil ik naar de woonkamer rennen maar ik wordt beetgepakt. Ik kijk recht in de ogen van mijn vader. Zijn groene ogen zijn donker en hij kijkt vreselijk boos. Ik had hem nog nooit zo gezien. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. “Zat je mee te luisteren?” Hoorde ik hem vragen. Ik schudde mijn hoog. Ik weet niet waarom ik loog. Ik was.. bang. Bang voor mijn vader. Maar ik had hem ook nog nooit zo gezien. Dit was echt eng. “Je liegt.” Zei hij. Zijn stem klonk kil. Het bezorgde me rillingen en ik wenste even dat dit niet waar was en dat ik droomde. Hij liet me los maar ik bleef verstijfd staan. Zijn handen gleden naar mijn keel en hij legde ze erom heen. Ik deed niks en keek hem met tranen in mijn ogen aan. Wat wou hij doen? Wou hij me.. Ik zucht opgelucht als hij ze weg haalt en snel wegloopt. Dit was niet goed. Waar is mijn vader? Ik rende snel naar boven en sloot mezelf op in mijn kamer. Ik wist dat mijn vader niet echt van mijn moeder hield maar wel van mij toch? Ik wel van hem. Hij was altijd zo’n leuke vader. Hij kocht cadeautjes en we deden leuk dingen. Maar ineens is alles anders. Het was toch goed zoals het was? We deden niemand kwaad? Ik begrijp het niet..

De volgende dag stap ik mijn bed uit. Een nieuwe dag. Door mijn raam schijnt de zon maar ik voelde de warmte niet. Stilletjes liep ik in mijn pyjama naar beneden. Mijn vader lag op de bank. In zijn hand had hij een lege fles wijn. Hij dronk niet. Wat is er met hem gebeurd. Komt dit door de ruzie met Gemma. Ik wil hem niet zo zien lijden. Ik wil hem niet zien lijden en dat ik niet kan helpen. Dat maakt me kapot. Dit kan toch niet door Gemma? Niemand vertelt mij wat de reden is dat alles zo veranderd. Het was toch goed? Hij deed toch niemand kwaad? Ik begrijp het niet..

Ik pak voorzichtig de fles uit zijn hand en zie hem wakker worden. Hij kijkt me verdrietig aan. Tranen in zijn ogen die hij voor me verborgen wil houden want zijn blik veranderd al snel. “Haal een aspirine! Ik heb koppijn.” Ik laat de wijnfles vallen en knik. “Oke pap.” Ik ren naar boven en slik. Het liefst wil ik niet meer naar beneden maar ik moet wel. “Schiet eens op!” Ik ren snel naar beneden en geef hem de aspirine en een glas water. Hij neemt hem in en kijkt me aan. Ik kijk hem ook aan. Met een bange bik. Zo heb ik nog nooit naar hem gekeken. Dit is vast een fase. Straks is hij weer de oude, lieve, leuke vader. En dan gebeurd dit nooit meer. Dan is alles goed.