Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

3 - Always Midnight

Harry;

Het is nu ongeveer 1 uur 's middags. Eigenlijk ben ik vreselijk moe en wil ik nog slapen maar het kan niet. We hebben zo'n praatsessie. Ik heb gisteren Louis uitgelegd wat het precies is. Ze stellen je simpele vragen en je beantwoord ze. Meer is het eigenlijk niet. Louis had wat geknikt en was verder de avond stil gebleven.

Ik baal er wel van dat hij zo verlegen is maar het komt hopelijk wel goed. Hij moet gewoon nog even wennen, accepteren dat het zo is en het niet anders kan. Hij moet er het beste van maken. Maar ik denk dat hij nog wel even stil blijft.

Ondanks dat Louis zo stil is weet ik dat hij aardig is. Met zijn gebaren en dat hij me soms knuffelt weet ik gewoon dat hij het goed bedoeld. Net als gisteravond. Zoals gewoonlijk werd ik weer eens gewekt door een nachtmerrie. Het overkomt me nogal vaak. Het zijn de raarste dingen waar ik van droom maar ik vind het wel angstaanjagend. Soms droom ik dat mijn zus en moeder niet meer komen en dat zijn de ergste. Zo een had ik gister.

Ik schrik wakker en voel tranen over mijn wangen stromen. Mijn ademhaling gaat snel en ik kijk een beetje paniekerig om me heen. Al snel realiseer ik me dat het een droom was. Ik ga weer liggen en kijk naar het plafond. Ik haat het als ik dromen heb over mijn moeder en mijn zus. Dat ze niet meer komen en ze me in de steek laten. Zelfs Louis liet me in deze droom vallen maar waarom zou dat ook niet kunnen? We kennen elkaar nog niet eens lang dus waarom zou hij bij me blijven. Hij zou dat alleen doen door het feit dat hij hier vast zit.

Ik sluit mijn ogen weer en probeer te slapen, maar het lukt niet. Ik ben bang voor de nachtmerries. Ik wil niet dat ze terug komen. Ik wil niet alleen zijn. Voorzichtig sla ik de dekens van me af. Normaal ga ik nooit mijn bed uit zonder mijn muts op te zetten omdat ik me schaam voor mijn dunne haren, maar nu maakt het me even niks uit. Het is toch donker.

Ik steek mijn handen naar voren zodat ik nergens tegen aan schop en loop voorzichtig naar Louis' bed. "L-Louis?" fluister ik zacht. Ik zet mijn handen op zijn zij en schud hem zachtjes wakker. Ik hoor wat gemompel en slik. "Louis.." Ik haal mijn handen weg als hij zich omdraait. Zelfs in het donker kan ik zijn prachtige blauwe ogen nog herkennen. "Wat?" Ik slik en kijk een beetje omlaag en dan weer naar hem. "I-ik kan niet slapen." Het valt me op dat ik me soms wel als een kleuter gedraag. Maar zo ben ik gewoon. Ik ben een kleuter. Ik ben een bang klein kind dat het liefst gewoon bij zijn moeder op schoot zit. Daar kan ik toch niks aan doen? Het komt omdat ik hier vast zit. Het komt omdat ik altijd alleen ben. "M-mag ik bij jou liggen?" Ik verwacht een nee maar in plaats daarvan houdt hij de dekens omhoog als teken dat ik erbij mag. Voorzichtig kruip ik bij hem onder de dekens en nestel me tegen hem aan. "Dank je."

Ik voel zijn vingers door mijn haar strelen. Ik haat het want ik vind mijn haar lelijk. Vroeger vond ik het het mooiste en nu is het lelijk. Nu ben ik lelijk. Ik haat het als mensen eraan zitten, maar toch wil ik niet dat hij stopt. Ik voel een enkele traan over mijn wang glijden en voel een brok in mijn keel. "Je haat me toch niet? Je zegt nooit iets.." Ik kijk hem even aan. Zijn blik staat treurig en hij schud zijn hoofd. "Natuurlijk haat ik je niet." Dat zijn de enige woorden die hij zegt. Geen verklaring waarom hij zo stil is en ook geen verbetering dat hij meer gaat praten. Ik zucht zachtjes en druk mijn gezicht in zijn shirt. "Je blijft hier toch?" "Ja." Ik slik. Misschien was het een stomme vraag. Hij kan niet anders dan hier blijven. Ik heb hem waarschijnlijk gekwetst.

Kwart over 1 is het inmiddels. Eindelijk komt de vrouw de kamer binnengelopen. Ze draagt een bloesje met een spijkerbroek en heeft haar blonde haren op haar hoofd gedraaid in een slordige knot. "Goedemorgen." Iedereen zegt goedemorgen terug op Louis na. Die kijkt een beetje treurig omlaag. De vrouw, genaamd Jessica, gaat op een stoel zitten en kijkt even de kring rond. Ik doe hetzelfde.