Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

10 - All of Me

[ Speel het liedje af tijdens heel het hoofdstuk ]

-

- Louis' Point of View -

Time is a bitch.

Ze maakt me klein en takelt je af. Tijd heelt alle wonden? Haha. Dat vind ik grappig. Want da's niet waar. Een bewijs daarvan is Harry die gisteren in mijn armen in elkaar stortte. Ik heb drie uur lieve woordjes in zijn oor moeten fluisteren en hem moeten vasthouden voordat hij iets kon zeggen. Hij vertelde me over zijn vader. De band die ik heb met mijn vader is ook niet geweldig. Integendeel. Maar op dat moment klaagde ik niet. Ik luisterde naar hem en vertelde hem dat alles wel beter werd met de tijd. Daarmee ging ik in tegen mijn eigen uitspraak. Maar dat maakt me niet echt veel uit, zolang hij zich maar goed voelt.

Ik zou alles doen om hem zich goed te laten voelen, maar het word steeds moeilijker. Als de tijd verder sleept, word ik steeds meer moe. Mijn chemo is nu enorm heftig omdat ze me in één keer alles willen geven omdat de tumor enorm kwaadaardig is. Ze willen me nu hevige en zware chemo geven zodat ze dat niet moeten doen als ik al helemaal afgetakelt ben. Dat hebben ze me gezegd. Niet met zoveel woorden. Maar het komt er wel op neer.

Er zijn nu drie weken voorbij sinds Harry me kuste omdat ik door het lint ging. Sindsdien gaat alles goed tussen ons. Met Harry en zijn leukemie gaat het zelfs veel beter. Zijn wangen zijn niet meer zo wit en er zitten kleine blosjes op zijn wangen. Het is prachtig. Als hij lacht, lachen zijn ogen mee. Hij is nog tien keer mooier zo. 

Eleanor is trouwens ook niet meer langs geweest. Maar dat had ik wel verwacht. Achteraf lijkt ze toch niet het meisje te zijn die ik dacht dat ze was. Ik haat haar niet nu, want ik kan het haar niet echt kwalijk nemen dat ze bij me weggaat. Ik heb kanker, tuurlijk wil je niet bij me zijn. Het verbaasd me dat Harry wel bij me wil zijn. Maar hij weet wat ik doormaak. Want hij maakt het zelf ook door. 

Telkens na een chemo, stort in neer in Harry's armen en huil bij hem uit. Of toch, dat deed ik. Maar mijn tranen raken langzaam op. Ik voel me nogal dul vanbinnen. Nu lig ik gewoon tegen hem aan terwijl hij door mijn haren streelt die ook steeds dunner worden. Steeds doffer en duller. Maar toch blijft hij zeggen dat ik prachtig ben, en telkens tovert dat nog een glimlachje op mijn wangen.  Net als nu.

"Ik hou van je Haz." mompel ik voor de eerste keer écht tegen hem. 

Hij glimlacht breder dan ooit tevoren. "Ik hou ook van jou Lou." 

"Niet ook zeggen, dan lijkt het alsof je het gewoon met me eens bent. Dat klinkt niet echt." Zeg ik tegen zijn hals aan. Hij streelt troostend over mijn rug.

"Ik hou van je Louis Tomlinson, zo enorm veel."

*

Vandaag ben ik een beetje vrolijker dan anders, want mijn chemo van vandaag is uitgestelt naar volgende week. De dokters en verpleegsters zeiden me dat het niet echt nodig was. Dus dat wil zeggen dat het beter met me gaat toch? Dat is wat ik denk, en dat is ook wat Harry tegen me zei toen ik hem bang in de ogen keek. Het is goed nieuws, zeggen ze. Voor één keer in een lange tijd. Verdomd goed nieuws. Dat werd wel eens tijd, want het lijkt wel alsof niets nog echt goed gaat de laatste tijd. Nou ja. Dat is wat ze me willen laten geloven dan toch. Maar stiekem vanbinnen denk ik gewoon dat ze er geen hoop meer in hebben. Niets gaat nog goed buiten ons. Harry en ik. Wij. En mijn humeur krijgt al een domper.

Ik zit op de vensterbank met opgetrokken knieën naar buiten te kijken als Harry binnnkomt met een tas thee. De winter is in het land, dus dat wil zeggen dat het sneeuwt. Dus een tasje warme thee kan ik wel gebruiken. Ik druk een klein kusje op zijn lippen als hij me de tas geeft en kijk dan weer naar buiten. Ik neem een slokje van mijn overbesuikerde thee - zoals ik hem graag heb - en kijk naar de kinderen die buiten met sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen maken.