Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

8 - You & I

- Louis' Point of View -

Ik ben bang. Ik ben zo ontzettend bang. Om verschillende redenen. Twee grote om percies te zijn en dan nog een hele hoop kleine redenen apart. Laten we beginnen bij de kleine redenen. Ik ben bang om dood te gaan. Ik ben bang van vogels, soms. Ik ben ontzettend bang van slangen en spinnen. Ook de slangetjes die zo meteen in me gaan prikken tijden de chemo. 

Maar de grote zijn nog veel erger. Ik ben bang om Harry te verliezen en ik ben bang voor mijn chemo. De eerste is ergste. Na onze leuke avond van gisteren heeft Harry geen woord meer tegen me gezegd en ik ben bang dat hij boos is op me. Maar ik zou niet weten waarom hij kwaad zou zijn. Het was fijn, we namen afscheid, ik gaf hem een knuffel en toen was hij stil tot nu.

Het is nu ochtend. Over twee uren heb ik chemo en ook daarvoor ben ik doodsbang. Een dokter heeft me zonet komen uitleggen wat er allemaal gebeurd, voor de derde maal. Ik heb het al twee keer eerder gehoord, dus ik heb nu mijn oren uitgezet zodat ik niet meer hoef te luisteren.

Harry is stil. Zoals al meer dan twaalf uur. Ik zei al drie keer goedemorgend, maar hij antwoord niet. Dus ik besloot hem een beetje ruimte te geven om te denken. Of wat hij ook moet doen. 

Denken heb ik allesinds al wel gedaan. Over Eleanor. Ergens achteraan in mijn hoofd gloeit er nog een lampje dat zegt dat ik nog van haar houd. Maar ik weet nu dat zij me niet meer wil en dat ik niet meer moet hopen op een mooie toekomst met haar. Dus met andere woorden: Ik sterf alleen.

Ik dacht altijd dat ik oud en grijs ging worden en eenzaam met mijn goudvis 'Jacques' zou sterven aan ouderdom. Maar nu sterf ik alleen, zonder iemand, jong en aan kanker. Ik weet dat ik dit niet mag zeggen. Ik moet blijven hopen. Enkel is het verschrikkelijk moeilijk om dat te doen. Ik zucht diep. 

Als ik me aangekleed heb en uit de piepkleine badkamer kom, staat Harry door het raam naar buiten te kijken. Ik ga voorzichtig naast hem staan en leg mijn hand heel traag op zijn hand dat leunt dat op vensterbank. Hij kijkt er eventjes geschrokken naar en trekt het dan weg. Ik voel een steek in mijn hart en slik de enorme brok in mijn keel weg.

"Harry... Waarom doe je nu?" piep ik zachtjes en veeg en traan weg. "Haz, geef antwoord. N-negeer me niet." Mijn stem is schor en niet zo heel luid, maar ik weet zeker dat hij me hoort. Ik schud radeloos mijn hoofd en snik onhoorbaar. Ik geef hem een duw. "Stop ermee Harry?! Wat heb ik verkeerd gedaan! Waarom doe je zo?!" Ik trek aan mijn eigen haren en nu pas kijkt hij op. Zijn ogen worden heel eventjes groot omdat ik zo hysterisch lig te huilen, maar hij hersteld snel zijn kille blik. 

Hij negeert me.

Ik heb het gevoel dat ik van woede uit mijn eigen lichaam ga springen en van verdriet mijn eigen haar er uit zou rukken, maar ik ben weerloos. Ik snik en schop tegen het bed. Mijn scheen doet pijn maar het intereseerd hem niet. Alle stress en alle gevoelens van de laatste drie weken moeten eruit. Ik sla de vaas met bloemen van de kast die de veraadster voor me bij had en voel mijn hoofd pijnlijk bonken door al de stress. Ik weet dat het niet goed voor me is en dat beseft Harry blijkbaar ook. Want nu besta ik wel voor hem. 

"Lou! Lou stop." zegt hij rustig en grijpt me langs achter vast. Ik spartel in zijn armen want ik ben kwaad omdat hij zo doet tegen me. "Laat me los!" gil ik hysterisch. Hij grijpt me enkel steviger vast. Het verwonderd me dat de verpleging hier nog niet staat om ons te controleren. Horen ze mijn gegil niet? Ik snik en schop hysterisch in het rond, maar het helpt niet. Harry laat me niet los. "Lou rustig, je doet jezelf pijn." zegt hij in mijn oor. Het voelt zo vertrouwd en beschermt dat mijn gespartel verslapt, maar het wakkerd weer aan als ik me wat bedenk.

"Nee! Jij doet me pijn! Je n-negeer me! Waarom doe je zo kut tegen me?!" 

Hij draait me om zodat ik hem aankijk en voor ik het weet gebeurd er iets verschrikkelijks raar maar geweldig. Zijn gezicht komt dichter bij en ik voel zijn adem op mijn lippen sluieren. Mijn ogen worden eventjes groot, maar van zodra zijn lippen zich versmelten met de mijne vallen mijn ogen dicht. Ik kan niet goed registeren wat er allemaal gebeurd, maar mijn lichaam reageert gewillig.