Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

2 - Total Eclipse Of Heart

- Louis' Point of View -

Turnaround, Every now and then I get a little bit lonely

And you're never coming round

Turnaround, Every now and then I get a little bit tired

Of listening to the sound of my tears

Turnaround, Every now and then I get a little bit nervous

That the best of all the years have gone by

Turnaround, Every now and then I get a little bit terrified

And then I see the look in your eyes

Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart

Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart

Woorden kunnen troostend zijn. Woorden kunnen je door allerlei problemen helpen. Maar mijn probleem, mijn ziekte is niet met woorden op te lossen. Je kan me vertellen dat het allemaal wel goed komt. Je kan me vertellen dat alles wel beter word. Maar negen van de tien zal ik je niet geloven. Zelfs al ben je een dokter, een chirurg, ik geloof geen zak van wat je zegt. 

Ik word niet beter, ik geloof niet in sprookjes. Ik heb op voorhand zoveel opgezocht over wat ik allemaal zou kunnen hebben. Migraine, chronische hoofdpijn en in het ergste geval een hersenvliesontsteking. Ik was op alles voorbereid, maar niet op dit. Niet op een tumor dat zich nestelde tussen mijn hersenen. Ik wil dat ding niet in me, maar veel heb ik niet te zeggen.

Chemo's, hersenscans, morfine, antibiotica, hevige medicatie, haaruitval,... Ik ben er niet klaar voor. Ik ga het niet aankunnen en dat is nog maar zacht uitgedrukt. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ik weet niet of ik het teleurstellen van alle mensen ga aankunnen. Mijn moeder, mijn zusjes... Vooral mijn zusjes. Ze zouden er kapot van zijn. Ik durf te wedden dat ze het nog niet eens weten. Mijn moeder krijgt het niet over haar hart om het te vertellen tegen hen.

En dan heb je Harry nog. De jongen die deze ochtend meteen me begon gerust te stellen. Of het toch probeerde. De jongen die zei dat we er samen wel doorheen zouden raken... Ik geloof hem nog het minst van allemaal. Ik weet zeker dat hij het goed bedoeld en vice versa, maar ik kan hem onmogelijk geloven.

“Luister Louis, dit lijkt misschien het zwaarste maar dat is het niet. Ik weet niet precies wat je hebt maar je kan uitgaan van chemotherapiën, bestralingen en meerdere behandelingen. Bereid je voor op misselijkheid, het gevoel dat je dood ziek bent en dat je het wil opgeven. Bereid je voor op het missen van je vrienden en je familie. Het wordt nog erger.” Ik ben vooral fan van de laatste zin... 'Het wordt nog erger'. Nou wel, dankjewel daarvoor. Ik ben je heel erg dankbaar omdat je me gerust stelt.

Harry heeft leukemie, dat vind ik op zich ook wel erg sneu voor hem, maar ik toon het op dit moment niet. Ik weet dat ik behoorlijk egoïstisch ben, maar hoe zou jij zelf zijn als je net het hartverscheurende nieuws hebt gekregen dat je waarschijnlijk dood gaat aan een hersentumor. Daarom is Harry trouwens weg nu. Hij heeft chemotherapie elke dag om drie uur. Het is nu al half drie.

Mijn moeder is ook terug naar huis, of beter gezegd, naar het werk. Ze stond er eerst op aan zichzelf ziek te melden zodat ze hier kon blijven. Maar dat wou ik niet. Ik wil haar niet bij mijn verdriet en ellende betrekken. Dat zou nog egoïstischer zijn... Haar gebruiken voor mijn eigen beterschap. Nee, dat wil ik niet. Ik wil dat zij vrolijk is, samen met mijn zusjes. Het zou eigenlijk nog beter zijn dat het voor mij gewoon in één keer gedaan was. Korte pijn, zouden veel mensen dan zeggen. Maar zelfs dat kan ik hen niet aan doen. Mijn zusjes hebben me nodig en ik heb hen nodig. Heel erg hard.