Love Over Healing - L.S [WINNER DUTCH SUMMER WATTYS BROMANCE AWARD]

16 - Angels

- Louis' Point of View -

Ik zei wel dat we zo verder zouden praten. Ik zei hem dat we een rolstoel-race zouden doen. Ik zei hem dat ik zo terug was. Maar toen hij over onze toekomst praatte was ik vaag, want ik geloof niet dat we een toekomst hebben. Na gisterenavond voel ik gewoon dat ik niet veel meer aankan. Ik ben zo enorm zwak en gisterenavond was mijn breekpunt. Nu doen ze scans. Wel vijf verschillende scans. En zo meteen heb ik de resultaten van de scans. Maar ik heb er niet veel vertrouwen in. Het komt niet goed. Dat weet ik gewoon. Ik voel dat ik niet lang meer heb. Ik heb overal pijn en voel me zo enorm moe. Een harde vermoeidheid die je stukmaakt. Heel erg langzaam. Het doet pijn. Zo enorm veel pijn.

Tijdens de scans ben ik zo enorm afwezig, ik ril van de kou want ik lig halfnaakt onder Phillip, zoals Harry hem zou noemen. Ik glimlach bij die gedachte. Harry. Als ik deze stomme ziekte niet zou hebben, zou ik zeker weten dat hij de liefde van mijn leven is. Dat is hij nu ook, maar dan de liefde van mijn korte leven. Ik wou zeggen miserabel, maar dat is mijn leven helemaal niet geweest. Mijn leven was geweldig. En sinds ik kanker heb, eigenlijk maar steeds geweldiger, want ik heb Harry ontmoet. De jongen met de krullende haren, groene ogen en de kuiltjes in zijn wangen die eruit springen als hij lacht. Hij heeft me zo enorm gelukkig gemaakt en hij is genezen. Nu kan ik met een gerust gevoel gaan slapen straks. Want hij leeft. Hij zal het overleven en zoals ik zijn toekomst inbeelde heel gelukkig worden.

Toen hij me vertelde dat hij kinderen wou later voelde ik een brok in mijn keel. Ik wou altijd kinderen. Een jongen en een meisje. Ik zou ze Delilah en Jamie noemen. Dat is wat ik mezelf altijd zij toen ik klein was en 'mamatje en papatje' speelde samen met mijn zusje Lottie. En later met Fizzy, Phoebs en Daisy. Ik denk niet dat ze van mijn ziekte afweten, misschien nu wel. Maar toen we een ijsje gingen eten gisteren of eergisteren, ik weet zelfs niet eens meer wanneer het was... Toen wisten ze er niets van. Ik zag het in hun ogen. Ze waren erg bezorgd om me want ik was erg vermagerd en zag er niet goed uit. Ik kon het zien. Ik ken hen al lang genoeg om ze te kunnen lezen. Ze zijn allemaal open boeken. 

Ik hoop dat Lottie later trouwt met het vriendje waar ze me over vertelde dat ze had. Ik wil er graag bij zijn... Maar ik denk niet dat ik dat nog haal. De tweeling en Fizzy zullen ook wel goed terechtkomen, het zijn mooie meisjes. Het enige dat me stoort is dat ik de tweeling waar mijn moeder zwanger van is nooit zal kennen. Mijn moeder bevalt pas binnen vier maanden. En vier maanden? Dat haal ik niet. 

Na een dikke twee uren zijn ze klaar met mijn scans. Ze zetten mijn bed in een aparte kamer. Niet meer bij Harry en ik frons. Waarom zetten ze me hier. Ik wil recht gaan zitten om Harry te gaan zoeken, maar ik krijg weer een hevige pijn in mijn hoofd als ik dat doe. Niet zo hevig als gisteren, maar hevig genoeg om me te weerhouden van echt effectief naar Harry te gaan zoeken. Ik wil een verpleegster roepen maar ik kan niet meer dat zacht praten of fluisteren en er komt maar niemand binnen.

Ik denk dat ik ongeveer nog een extra uur alleen in de kamer zitten voor Harry de kamer binnenloopt met rode ogen en natte wangen. Snikkend rent hij naar me toe en kruip dicht tegen me aan. Ik sla mijn arm om zijn schouder, want ik weet waarom hij zo huilt. Hij heeft al nieuws gekregen over mijn scans. En dit kan niet goed zijn. Ik haal een hand door dekrullen die terug beginnen groeien en streel er zachtjes door. Ik bijt op mijn lip en probeer hem te kalmeren. We hebben allebei niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen, maar ik wil mijn laatste dagen, misschien wel uren niet in stilte doorbrengen.