Χρόνια Εφηβικά

κεφάλαιο 1ο

Είμαι στο δωμάτιό μου... ξαπλωμένη στο κρεβάτι κοιτάζοντας το φως.... μικροί μαύροι κόκκοι έχουν σχηματιστεί στα μάτια μου . Τα ακουστικά στα αυτιά μου ... πάλι ακούω ένα απο αυτά τα θλιβερά τραγούδια. Παρεμπιπτόντως.... Κρύστα με λένε ( απτο Κρυσταλλία) και είμαι 16 και 5 μήνες... μαρέσει να λέω πως είμαι 17... δεν ξέρω γιατί εφόσον ξέρω πόσο γαμιέται η ενήλικη ζωη... όχι πως η παιδική είναι καλύτερη αλλά anyway. Β' λυκείου πάω...η πόλη νομίζω δεν έχει σημασία... πάντως Ελλάδα είναι να σαι σίγουρος. Στο σχολείο μου είμαι σχετικά άγνωστη. Δηλαδή οκευ... με ξέρουν αλλά όχι επειδή είμαι γκομενάρα ή κάτι τέτοιο.... Απλά τόσα χρόνια στο ίδιο σχολείο εεεε κάποτε έπρεπε να με μάθουν.... κλείνει η παρένθεση του Παρεμπιπτόντως.

Σήμερα ήταν αισχρή η μέρα. Ένιωσα πως είμαι ένα σκουπίδι. Η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που τον τελευταίο καιρό νευριάζω όλο και πιο εύκολα και οι φίλες μου πιστεύω απορούν. Ο θεός να τις κάνει φίλες... αν υπάρχει.

Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι και πάω στην κουζίνα. Ψάχνω και βρίσκω κάτι μπισκότα. Τρώω δυο-τρία και φεύγω για φροντιστήριο. Περίμενα να αρχίσει το μάθημα ενώ έκανα πως ξανα διάβαζα τη θεωρία. Στη πραγματικότητα άκουγα τη συζήτηση των απο πίσω μου. Μαλακίες έλεγαν. Το μάθημα τελείωσε και εξακολουθούσα να είμαι σκατά . Ήταν 7 είχα τελειώσει τα φροντιστήρια , η μέρα ήταν τέλεια και το μόνο που θα θελα θα ταν ένα καφεδάκι με τις φίλες μου #not (μούχλες φίλες ) ή παγωτό και βόλτα με το αγόρι μου #not ( έλλειψη γκόμενου ).

Ανέβηκα στο ποδήλατό μου φόρεσα τα ακουστικά και έβαλα πάλι ένα απο αυτά τα θλιβερά τραγούδια. Σκέφτηκα οτι τώρα θα πήγαινα σπίτι θα έβγαζα τα παπούτσια μου θα έπαιρνα το κινητό μου θα άνοιγα το wifi η μαμά θα με φώναζε να συμμαζέψω το δωμάτιό μου και πάλι θα είχα νεύρα και πάλι θα σκεφτόμουν τις μέρες οπού θα έκανα κάτι που να μου αρέσει πραγματικά. Μου ήρθε να κλάψω απο μια μελαγχολία. Πια ήξερα τι μελαγχολία με έπιανε καθημερινά. Είναι η μελαγχολία της καθημερινότητας , του να μην κάνεις αυτο που αγαπάς , του να νιώθεις πως δεν μπορείς να πεις τη γνώμη σου, του καθημερινού άγχους αν θα περάσεις στις επερχόμενες Πανελλήνιες και άλλες φοβίες και ανασφάλειες που δεν έχω κότσια να τις γράψω. Και έπρεπε να στρίψω δεξιά για να βγω στο σπίτι μου... μόνο που σήμερα έστριψα αριστερά. Σκέφτηκα οτι τώρα θα θελα να δω κάποιον ωραίο νεαρό να με πλησιάζει και να αρχίσει να μου μιλάει. Προχώρησα με το ποδήλατο κάποια μέτρα ακόμα και σταμάτησα. Κατέβηκα και βρισκόμουν σε σύγχυση . Ήταν τελείως μαλακία αυτό που έκανα... περιφερόμουν τελείως άσκοπα σαν την άδικη κατάρα . Κάτι έλειπε απο μέσα μου... δεν ήταν η άσκοπη βόλτα που πήγα ούτε το ότι κάποιος νεαρός δεν ήρθε. Ήταν το ότι αισθανόμουν μόνη μου... Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Κάποιος με σκούντηξε. Γύρισα και ήταν ένα παιδί απο ένα άλλο τμήμα της Β' Λυκείου. Ο Θωμάς. Είπα ντάξει υπάρχει θεός ... θα μου έλεγε... ''Σε ακολουθώ απ'οταν τελειώσαμε το φροντιστήριο για να σου πω πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου εδω και 2 χρόνια.'' Τελικά μου είπε