❝Κοίταξα τον ουρανό και τα υπολείμματα που είχαν αφήσει τα βεγγαλικά. Κάτι είχε ξεκινήσει και άλλαζε μέσα μου. Και για πρώτη φορά σήμερα ένιωσα δυνατή και αποφασισμένη. Χαμογέλασα και στάθηκα δυνατή πιστεύοντας στη δύναμη της ψυχής μου. Γιατί για έν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΤΑΙΛΕΡ
Θάνατος; Είναι ζήτημα εύκολο, αρκεί να ξέρεις το παιχνίδι. Να σου μιλήσω για τότε...Τα βράδια περίμενα να έρθει ο θάνατος. Αλήθεια. Πίστευα ότι θα με έβγαζε από την κόλαση που ζούσα. Όμως δεν είχα ιδέα για την κόλαση. Όλα αυτά που έχω ζήσει δεν μπορούν να συγκριθούν με τον πόνο που νιώθω τώρα. Άλλοτε η αιωνιότητα φάνταζε βαρετή και τα λεπτά έμοιαζαν για ώρες, οι ώρες για μέρες, οι μέρες για μήνες και οι μήνες για αιώνες. Τώρα κάθε δευτερόλεπτο μετράει την αξία του. Κάθε δευτερόλεπτο πόνου με κάνει να σκέφτομαι αν όντως η κόλαση είναι εδώ. Ουρλιάζω και οι κραυγές μου με κάνουν να ξεχνιέμαι για δευτερόλεπτα αλλά μετά ο πόνος ξαναέρχεται και είναι πιο δυνατός. Αν είναι έτσι ο θάνατος δεν θα ήθελα ποτέ να τον βιώσω. Ακούω από πάνω μου ομιλίες και τέσσερα χέρια να με κρατάνε αλλά δεν βλέπω ποιοι είναι. Ο πόνος, αυτός ο γαμημένος αβάσταχτος πόνος με κάνει να έχω κλειστά τα μάτια μου. Προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ πραγματικά. Ο χρόνος τώρα είναι βασανιστικός. Θέλω να ουρλιάξω να βάλουν ένα τέλος στο μαρτύριο μου αλλά ξαφνικά μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου με φωνάζει. Ασφαλίζω τα μάτια μου και την ακολουθώ. Αυτή η τόσο όμορφη φωνή, που ακούγεται σαν μία θεσπέσια ωδή στα αφτιά μου, αυτή η φωνή με βοηθάει. Φέρνω στο μυαλό μου τη σκέψη της Κριστίν. Τόσο όμορφη. Πως μπορεί να υπάρχει τόσο ομορφιά σε έναν άνθρωπο; Τόσο γοητευτική και τόσο αθώα. Η μορφή της με βγάζει για λίγο από την κόλαση μου και ηρεμώ. Δεν αφήνω τα μάτια μου ανοιχτά. Δεν θέλω καμία εικόνα να χαλάσει αυτό που βλέπω τώρα. Μοιάζει σαν όνειρο. Και θέλω τόσο πολύ να το πιάσω. Λένε ότι δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα, μόνο άνθρωποι που τα αφήνουν στη μέση. Και εγώ τώρα δεν θα τα παρατήσω. Δεν θα αφήσω το όνειρο μου. Γιατί το όνειρο μου είναι εκείνη. Δεν θα το αφήσω.
Προσπαθώ να ελέγξω τον πόνο μου και για λίγο ανοίγω τα μάτια μου. Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και καταλαβαίνω πως βρίσκομαι στο αυτοκίνητο. Δεξιά και αριστερά μου κάθονται ο Λούκας και ο Μάλκομ που με κοιτάνε με ένα βλέμμα γεμάτο τόσο άσχημα συναισθήματα. Αγωνία, άγχος, φόβος, θυμός, τρόμος. Με κρατάνε σταθερό. Κοιτάζω ευθεία τον δρόμο και όταν το βλέμμα μου φτάνει στη θέση του οδηγού βλέπω εκείνον. Πως μπόρεσα να φερθώ τόσο απερίσκεπτα και να αντιμετωπίσω μόνος μου όλη αυτή την κατάσταση. Με κοιτάει από τον καθρέπτη με άγχος και φόβο. Πρώτη φορά τον βλέπω να φοβάται. Και είναι για μένα. Φόβος για εμένα. Τι ειρωνεία να φοβάται για μένα από τη στιγμή που κάποτε με πρόδωσε στον χειρότερο δαίμονα μου.
