❝Κοίταξα τον ουρανό και τα υπολείμματα που είχαν αφήσει τα βεγγαλικά. Κάτι είχε ξεκινήσει και άλλαζε μέσα μου. Και για πρώτη φορά σήμερα ένιωσα δυνατή και αποφασισμένη. Χαμογέλασα και στάθηκα δυνατή πιστεύοντας στη δύναμη της ψυχής μου. Γιατί για έν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχε περάσει η ώρα. Δεν μετρούσα τα λεπτά, δεν είχαν σημασία. Όταν βρισκόμουν δίπλα του τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Κοίταζα το κουρασμένο πρόσωπό του και αισθανόμουν τόσο ανήμπορη. Ήθελα να του πάρω όσο πόνο είχε μέσα του, να τον κλείσω μέσα στον κορμί μου, να τον μετατρέψω σε όμορφα συναισθήματα και να του τον γυρίσω πίσω, αλλά όχι σαν πόνο, αλλά σαν ένα όμορφο σφίξιμο αγάπης. Το κορμί του φαινόταν τόσο εξαντλημένο. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Ο πόνος του δεν είχε καμία σχέση με εκείνον που κάποτε όταν είχε σωριαστεί στη είσοδο του σπιτιού προσπάθησα να του βγάλω ένα μαχαίρι από μέσα του. Ο πόνος αυτός ήταν σαν μία κόλαση. Το έβλεπα στα μάτια του και ήξερα πως θα ένιωθε. Πλέον μετά από ένα ξόρκι ηρεμίας του Λούκας, ο Τάιλερ είχε αποκοιμηθεί. Καθόμουν στο πλευρό του. Δεν ήθελα να τον αφήσω. Δεν θα άφηνα ούτε μία στιγμή να πάει χαμένη. Ανησυχούσα τόσο πολύ για εκείνον που δεν με ένοιαζε καν η παρουσία του Στέφαν. Δεν είχα ιδέα πως είχε φτάσει και εκείνος μαζί τους ως το Φροστ Βάλλευ. Αργά ή γρήγορα όμως θα μάθαινα.
Κοίταξα γύρω μου το δωμάτιο και μπροστά μου παρουσιάστηκαν όλες οι στιγμές που είχα ζήσει εδώ μέσα με τον Τάιλερ. Κάθε χτύπος που άφηνα όταν με φιλούσε με αυτά τα υπέροχα χείλη. Κάθε χάδι έπειτα από τις προσωπικές μας στιγμές. Κάθε φιλί έπειτα από έναν όμορφο λόγο του για εμένα. Κάθε ξύπνημα έπειτα από μία υπέροχη νύχτα μαζί του. Και τώρα όλα αυτά χανόντουσαν μπροστά στην εικόνα που είχα μπροστά μου. Ξάπλωσα δίπλα του και τον αγκάλιασα. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και έβαλα το κεφάλι μου κοντά στο στήθος του. Τότε είδα ένα σημάδι. Ήταν τόσο βαθύ. Κόκκινο από τον πόνο και στις άκρες μαύρο. Το άγγιξα απαλά χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό και ο Τάιλερ αναδεύτηκε. Πονούσε. Ακούμπησα το κεφάλι μου δίπλα από το σημάδι και τον χάιδεψα στο πρόσωπο. Τόσο όμορφος. Τόσος υπέροχος. Αυτός ο άνθρωπος που στην αρχή είχε δείξει την πιο σκληρή του πλευρά, είχε μεταμορφωθεί σε έναν φωτεινό άγγελο. Οι αποχρώσεις των σκιών του είχαν μεταμορφωθεί στις πιο φωτεινές αποχρώσεις της ζωής μου. Και τώρα αυτό δεν ήθελα να χαθεί. Δεν θα το άφηνα να χαθεί. Θα πολεμούσα για εκείνον. Θα πάλευα για όλες τις στιγμές που θα ερχόντουσαν στο μέλλον. Δεν πρόκειται να τον αφήσω να το περάσει μόνος του αυτό. Τον αγαπάω τόσο πολύ. Κάθε κύτταρο μου τον αγαπάει. Κάθε μικρό μου κομμάτι του ανήκει. Κάθε χτύπος της καρδιάς μου ανήκει σε εκείνον. Έκλεισα τα μάτια μου και έμεινα εκεί. Στην αγκαλιά του. Εκεί που πραγματικά ανήκω. Εκεί που θέλω να βρίσκομαι.
