Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Ματωμένη Σελήνη (4ο Βιβλίο)

42

Μόλις βγήκα από το μπάνιο και παρόλο το ζεστό νερό, νιώθω το σώμα μου αδύναμο. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, έπειτα από την επιστροφή του Τάιλερ δεν πάει τίποτα κάτω. Νιώθω μισή. Κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ βρίσκομαι δίπλα του. Δεν πηγαίνω καν στα πρωινά μου μαθήματα. Τα έχω παρατήσει, όπως επίσης και το διάβασμα. Δεν κοιμάμαι πλέον σχεδόν καθόλου. Δεν έχω μυαλό για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον Τάιλερ. Έχουν περάσει δύο ολόκληρες εβδομάδες και το μόνο που έχει γίνει σε εκείνον είναι να χειροτερεύει μέρα με την μέρα και το σημάδι του έχει γίνει το μισό μαύρο. Χθες ήμουν ξαπλωμένη δίπλα του και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Για μια στιγμή μέσα στην κόλαση που τον βασάνιζε, είχε καταφέρει να μου μιλήσει. Όταν άκουσα έπειτα από τόσες μέρες την φωνή του ένιωσα μία ελπίδα. Όμως και αυτή πέθανε όπως όλες οι άλλες. Η κατάσταση του ήταν καταδικασμένη από την αρχή.

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου είχαν μεγαλώσει αρκετά και το πρόσωπο μου φαινόταν κουρασμένο. Τα μάτια μου είναι μονίμως πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα. Τα μέσα μου είναι και αυτά όλα διαλυμένα από ψυχολογικής άποψης. Νιώθω τόσο κενή, τόσο άδεια. Χωρίς εκείνον δίπλα μου δεν μπορώ να προχωρήσω. Δεν έχω δύναμη, νιώθω σαν τον κρύσταλλο στον αέρα. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω τόσο πολύ που σκέφτομαι να κάνω κακό στον εαυτό μου. Και διάφοροι άρρωστοι τρόποι τρυπώνουν στο μυαλό μου απρόσκλητοι. Πριν μία εβδομάδα σκέφτηκα να πάω να βρω το Νοσφέρους. Ήθελα να πάω επιτέλους σε εκείνον, έτσι ώστε να αφήσει ήσυχους όλους όσους αγαπούσα. Δεν θα άντεχα αν πάθαινε και κάποιος άλλος κάτι εξαιτίας μου. Ναι! Για ακόμα μια φορά έριχνα τις ευθύνες σε εμένα. Σκεφτόμουν πως δεν γίνεται μια ζωή να τρέχω να ξεφύγω από εκείνον. Δεν θέλω να σωθώ αν αυτό σημαίνει ότι ο Νοσφέρους θα σκοτώσει ή θα κάνει κακό σε όποιο άτομο αγαπώ.

Φόρεσα ζεστά ρούχα και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι. Το τζάκι έκαιγε ένα μεγάλο κούτσουρο και για πρώτη φορά μετά από καιρό είχα την ανάγκη να κάτσω να ηρεμήσω. Ο καιρός έξω ήταν κρύος. Το χιόνι έπεφτε σε μεγάλες και χοντρές νιφάδες. Ήταν η πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου αλλά ο καιρός στο Φροστ Βάλλευ δεν είχε εποχές. Ή χειμώνας θα ήταν ή μια σπάνια φθινοπωρινή ηλιόλουστη μέρα. Ο Ματ είχε βγει από το σπίτι. Όλες αυτές τις μέρες εκείνος βοηθούσε την Κάθριν και τον Ντέιβιντ με τις τελικές εργασίες τους για την αποφοίτηση. Φυσικά εγώ δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα. Το μυαλό μου ήταν μόνο στον Τάιλερ. Όσο σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να τον βοηθήσω, τόσο καταλάβαινα και τα συναισθήματα του Ίαν για την Κατ. Όπως δεν μπορούσε να τη βοηθήσει και εκείνος, έτσι και εγώ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για την κατάσταση του Τάιλερ, παρά μόνο να μείνω δίπλα του. Η κατάσταση της Κατ, ωστόσο δεν είχε βελτιωθεί. Αργά σήμερα το βράδυ, όταν θα έφταναν και τα τελευταία άτομα της σύναξης, ο Άνταμ και ο Ραλφ Ντράγκι θα εκτελούσαν το πιο δυνατό τους ξόρκι για να βγάλουν επιτέλους το πνεύμα μέσα από την Κατ. Πριν λίγες μέρες μάλιστα είχε αναφερθεί στη σύναξη και το θέμα του Τάιλερ. Φυσικά τα περισσότερα άτομα, εκτός από τον Λούκας, τον Μάλκομ, τον Έρικ και την Λιβ, είχαν αποφασίσει ότι έπρεπε πρώτα να φροντίσουν την Κατ. Δεν μπορούσα όμως να νευριάσω. Αυτό ήταν το σωστό για εκείνους. Όμως μόλις πριν τρεις μέρες ο Λούκας μου είχε ανακοινώσει πως θα έψαχναν να βρουν μία λύση με τους άλλους για την κατάσταση του Τάιλερ. Ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα μου έλεγαν ότι είχαν βρει τη λύση, όμως μέχρι τώρα δεν υπήρχε κανένα σημάδι σε αυτό το θέμα.