❝Κοίταξα τον ουρανό και τα υπολείμματα που είχαν αφήσει τα βεγγαλικά. Κάτι είχε ξεκινήσει και άλλαζε μέσα μου. Και για πρώτη φορά σήμερα ένιωσα δυνατή και αποφασισμένη. Χαμογέλασα και στάθηκα δυνατή πιστεύοντας στη δύναμη της ψυχής μου. Γιατί για έν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Όταν πάρκαρα το αυτοκίνητό μου έξω από την έπαυλη, άφησα τον Ματ να μπει μέσα. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνη μου. Ένιωθα άσχημα. Είναι εγωιστικό αυτό που νιώθω τώρα, μα ζηλεύω που η Κατ θα σωθεί και ο Τάιλερ θα βασανίζεται. Με τη σκέψη αυτή κούνησα το κεφάλι μου. Είμαι άθλια φίλη. Όμως δεν αντέχω να τον βλέπω άλλο να βασανίζεται. Κανείς δεν έχει βρει λύση στο πρόβλημά του. Το σημάδι στο στήθος του έχει μαυρίσει για τα καλά και πλέον είναι θέμα χρόνου για να χάσει και το μυαλό του. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω.
Κοιτάω ευθεία την έπαυλη. Φωτίζεται από πολλά φώτα καθώς όλα τα δωμάτια σχεδόν είναι κατειλημμένα από τα άτομα της σύναξης. Μόνο το δωμάτιο του Τάιλερ δεν είναι φωτεινό. Φέγγει μόνο ένα μικρό φως κεριού. Την τελευταία εβδομάδα τα μάτια του δεν άντεχαν το φως και έτσι είχα αφήσει ένα κεράκι δίπλα του για να τον ηρεμεί. Όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό. Με έβγαλαν από τις σκέψεις μου μερικά βήματα βαριά. Έπειτα άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου μου και μπήκε ο Λούκας μέσα. Η έκφρασή του ήταν ανυπόμονη μα και διστακτική.
- Ξεκίνα!
Τον κοίταξα ερωτηματικά, αλλά δεν μίλησα. Έκανα αυτό που μου είπε.
- Που πάμε;
- Δεν ξέρω, απλά ξεκίνα το αυτοκίνητο και πάμε μία βόλτα. Θέλω να σου μιλήσω.
Έσφιξα τα χέρια μου στο τιμόνι και βγήκα στον κεντρικό δρόμο. Αν και υπήρχε ερημιά, τα φώτα έκαναν τον δρόμο πιο ανθρώπινο. Τον κοίταζα καθώς οδηγούσα αλλά δεν έβγαζε λέξη. Για μια στιγμή θόλωσα. Το μυαλό μου σταμάτησε να δίνει εντολές στο σώμα μου και επιτόπου πάτησα φρένο.
- Κριστίν, είμαστε μέσα στη μέση του δρόμου, τι κάνεις;
Ένιωθα δάκρυα να πλησιάζουν τα μάτια μου.
- Πες μου ότι ο Τάιλερ είναι καλά. Πες μου.
Ούρλιαζα μέσα στο πρόσωπό του. Νόμιζα ότι κάτι κακό είχε συμβεί και με πήρε από την έπαυλη. Άρχιζα να τρέμω και εκείνος προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Φυσικά όμως αυτό δεν γινόταν. Μία κρίση πανικού με είχε επισκεφτεί για ακόμα μία φορά. Ένιωθα τα πάντα να γυρίζουν, τα χείλη μου τα ένιωθα στεγνά και δεν μπορούσα να ανασάνω. Ότι και αν μου έλεγε ο Λούκας, δεν τον άκουγα. Έτσι με μία κίνηση του κεφαλιού του μου έστειλε τις σκέψεις του.
