So you're that kind of guy? 2

Hoofdstuk 4

Camrynn

"Moet je echt gaan?" Vraagt Lindey zielig. Ik knik en stomp haar op haar schouder. "Ik moet wel. Mijn moeder klonk nogal dringend, dus ja..." Lindey zucht en stapt opzij, achter haar verschijnt Mason. "Tot ziens, Camebell." Zegt hij lachend. Beledigd geef ik hem een tik op zijn achterhoofd, "Wat is dat nou weer voor een bijnaam?!" Hij trekt een moeilijk gezicht en kijkt me ernstig aan, "Niet goed?" Ik schud resoluut mijn hoofd, "Absoluut niet! Verzin maar een nieuwe." Grinnikend omhels ik hem en geef ik Lindey daarna nog een knuffel. Achter mij toetert de taxi. "Jaja, ik kom al." Zeg ik mopperend. Ik draai me om en trek met een chagrijnig gezicht de taxideur open. Voor ik de deur dicht trek gil ik nog een keer, "Tot maandag, schatten!"

Ik laat mezelf achterover zakken en staar uit het raam. Naast mij maakt Justin het zich gemakkelijk. Waarom moet ik nou perse met hèm in een auto. Ik bedoel, het is niet alsof we zuinig moeten zijn. We zwemmen in het geld, dus waarom makkelijk doen als het ook op een manier kan, een manier waarop ik zijn trollen gezicht niet hoef te zien?! Het kost maar een ienieminie beetje geld meer.
Een kuchje verstoord mijn gedachten. Het komt van de kant van de trol. Geïrriteerd draai ik me om, "Wat?" Hij kijkt me grijnzend aan. "Niets." Antwoord hij. Ik rol met mijn ogen, "Stop dan met aandacht trekken." Justin leunt een beetje naar me toe. "Dus ik heb je aandacht?!" Grijnzend kijkt hij me aan. "Ja, ja dat heb je. Mijn aandacht wordt namelijk getrokken door jouw trollenkop. Nou, tot ziens." Ik draai me weer chagrijnig om. Lachend laat hij zich ook achterover zakken. "Pittig, maar daar hou ik van." Mompeld hij.

Mijn ogen worden groot van boosheid en ik draai me woest om. "Jij zou als geen ander moeten weten hoe 'pittig' ik ben." Ik spuug de woorden bijna uit. Je zou denken dat hij me verbaasd en een beetje angstig aankijkt, maar tegen al mijn verwachtingen in, buigt hij lachend naar voren. "Zoals ik al zei, daar hou ik van." Voordat hij het doorheeft heb ik hem een flinke bats op zijn neus gegeven. "En daar hou ík van." Zeg ik zelfgenoegzaam. Heerlijk, om irritante jongetjes een mep te verkopen. Justin grijpt meteen naar zijn neus en kijkt me kwaad aan. "Waar was dat voor nodig?" Roept hij boos. Ik haal mijn schouders op, "Het universum vond dat ik jouw een lesje moest leren. Dus dat deed ik."

Vanuit het niets wordt er vanuit voorin de taxi een pakje zakdoekjes gegooid. Behendig vangt Justin het pakje met een hand op. Hij trekt er een doekje uit en houd het tegen zijn neus aangedrukt. "Bedankt!" Roept hij naar de taxichauffeur, die zijn bedankje met een knikje aanvaard. Ik sla mijn armen beledigd over elkaar en draai me helemaal van Justin af. De taxichauffeur heeft blijkbaar een kant gekozen.

Gelukkig duurde de rit niet heel lang meer, want nog geen 5 minuten later staan we op de stoep bij Justin's huis. Justin loopt meteen door en opent de deur. Hij glipt naar binnen, net voordat ik naar binnen wil stappen knalt hij de deur dicht. Ik bonk vol met mijn voorhoofd tegen de deur aan. Meteen struikel ik naar achter en schieten mijn handen tegelijk naar mijn voorhoofd. Een kreun verlaat mijn mond. Dat deed pijn... Na even mijn gedachtes en omgeving te hebben georiënteerd, is de duizeligheid verdoezeld en loop ik terug naar de deur. Gelukkig word de deur na twee keer aankloppen meteen geopend. "Camrynn!" Gilt Audrey. Ze trekt me naar binnen en vliegt me om de hals. "Wil je ons hockeyveld zien?" Roept ze enthousiast. Grinnikend laat ik me meeslepen, door het enorme huis.

We rennen door de tuin, helemaal naar achter en komen hijgend bij het hockeyveldje aan. Ja, hun tuin is zo groot. Willow, die er al is, kijkt op en rent gelijk naar me toe. Ik omhels haar en laat haar daarna lachend los. "Zin om een wedstrijdje te spelen?" Vraagt Willow. Ik haal vermoeid mijn hand langs mijn hoofd, "Ik wil wel meiden, echt. Maar mag ik even bijkomen? 2 uur met Justin in een auto is echt té lang!" Audrey laat haar hoofd zakken, "Ja, dat begrijp ik wel. Wij zitten tenslotte al 13 jaar met hem opgescheept." "En daarbij, begrijpen we al helemaal dat je hem haat, na zijn stommiteit." Voegt Willow toe. Glimlachend kijk ik de tweeling aan. "Bedankt!" Antwoord ik.

"Oh, daar zijn jullie!" Onderbreekt de stem van Esmeralda ons. Ik draai me om en kijk haar met een glimlach aan. Mijn lach wordt beantwoord door een stralend gezicht. "Camrynn, meid. Kom hier!" Esmeralda spreid haar armen en ik begroet haar met een knuffel. "Je ouders zijn er ook al. We zitten met zijn allen in de veranda, ga je mee?" Zegt ze. Ik knik, "Ja, tuurlijk." We draaien ons om en lopen richting de veranda, waar ik inderdaad mijn ouders tref. Mijn moeder staat op en slaat haar armen om me heen. Een hoop geknuffel vandaag! "He, Cam." Fluistert ze. "Hoi, mam." Fluister ik terug. Daarna is mijn vader aan de beurt. Hij geeft me een knuffel zoals alleen een vader kan knuffelen. Vervolgens stap ik op Flint af, die geconcentreerd een game aan het spelen is. Blijkbaar hebben ze een PlayStation en een tv in de veranda.

Een puntje van zijn tong is uit zijn mond gestoken en gefocust drukt hij op de knopjes van de spelcontroler. Ik ga naast hem staan, om te kijken hoe lang het zal duren, voordat hij door heeft dat ik er sta. Na 3 minuten vind ik het genoeg en schraap ik mijn keel. Geen reactie. Misschien was het iets te zacht. Dus ik schraap nog een keer mijn tere keeltje, deze keer iets harder. Nog steeds geen reactie. Ik rol mijn ogen en geef een tik tegen Flint zijn achterhoofd. "Auw." Roept hij. "Begroet je je zusje tegenwoordig niet meer?" Vraag ik. Met fronsende wenkbrauwen kijkt hij me van onder aan, "Camrynn, randdebiel. Dat deed pijn!" Een soort gegniffel -ik weet niet precies wat het was- verlaat mijn mond, "YEAH, sure. Nou, sta op en geef me een knuffel, broertje." Ik trek Flint overeind en geef hem een stevige knuffel.
En met stevig, bedoel ik ook echt stevig. Heel stevig.
"Ja, ik heb jou ook gemist. Nou is het wel weer goed hoor, Cam." Flint klopt op mijn rug. Grijnzend laat ik los, "Ga maar weer lekker verder met je game. Make sure you'll beat that asshole!" Zeg ik seinend richting Justin, die op zijn beurt met zijn ogen rolt en verveeld weg kijkt.

Ik neem plaats tussen mijn vader en moeder en kijk ze omdebeurt verwachtingsvol aan. "Nou?.... Waarom moest ik hier komen?" Vraag ik. Audrey en Willow wiebelen opgewonden op en neer, op hun stoel. "Mogen wij het zeggen? Pleaseee?" Roept Audrey. Esmeralda en Alexander kijken elkaar kort aan, blikken dan naar mijn ouders en knikken dan 'ja' naar de tweeling. "Oke, oke, oke. We gaan dit jaar met jouw familie op vakantie..." Begint Audrey. "Naar Ibiza!" Maakt Willow de zin af. Ik trek mijn wenkbrauwen op, "Ja? Dat wisten we toch al?" De tweeling grijnst van oor tot oor. "En we gaan in jullie huis, het is al over 2 weken!" Gilt Audrey. Ze staan allebei op en beginnen gek te dansen. Lachend kijk ik naar het schouwspel voor me. Dit is.... Erg apart. Maar ik vind het wel leuk! Ik kijk vragend naar mijn ouders, "Ik wist niet dat we een huis op Ibiza hadden?!" Mijn moeder haalt haar schouders op, "We hebben niet alleen een huis op Ibiza, hoor."

Mijn ogen worden groot. Ik wist dat we rijk waren, maar niet zó rijk!
Relaxt laat ik mezelf achterover zakken. Ondanks dat de stomme trol ook mee gaat, kan dit nog wel eens een hele leuke vakantie worden!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

He, hoi, hallo

Whoeps. Het is lang geleden, dat ik een hoofdstuk heb geschreven. Dit word een korte 'authorsnote', omdat ik simpel weg geen excuses heb en ik gewoon niks heb te melden.

Mijn leven valt in 1 woord te beschrijven: SAAI

Ik heb al vakantie en heb serieus niks te doen, behalve een beetje YouTube filmpjes bekijken. En ik zou kunnen schrijven, maar daar heb ik midden op de dag dus echt geen zin in.
Voor als het je nog nooit was opgevallen, ik plaats/schrijf altijd vet laat in de avond. (Het is nu bijvoorbeeld 02:18) ik ben echt een soepkip. En als er iets is wat ik vies vind is het, kippensoep. Echt walgelijk! Oh nee, wacht. Er is iets wat ik nog viezer vind. Iets dat als ik het al zie, ik al moet kotsen.
En het is: haring.

Alleen al als ik het zie of ruik moet ik kokhalzen. Het is serieus zó ranzig! Getverdemme, bah!
Nu gauw afsluiten, voordat ik echt over mijn nek ga.

Comment iets wat jij zó vies vind, dat je zou kunnen overgeven! 💬

Xx Sam