So you're that kind of guy? 2

Hoofdstuk 2

Camrynn

"Cam, schiet op! Over 2 uur moeten we op school zijn!" Roept Lindey. Ik pak mijn jasje van mijn stoel en ren naar beneden. "Dag mam, dag pap, dag broertje!" Alle drie geef ik ze een kus op hun wang en ren ik de deur uit. "Tot volgende week!" Roept mijn moeder. Ik gooi mijn arm omhoog en zwaai. Snel stap ik in de taxi. Lindey zit er al in. "Jesus, misschien moet je eens werken aan je timing." Ze rolt haar ogen. Ik haal mijn schouders op en leun achterover.
"Hè, jij gaat dit rocken!" Zegt Lindey. Alweer haal ik mijn schouders op,"Ik wil hem echt niet zien, Lin!" "Het komt goed, Cam. Daar ga ik voor zorgen!" Antwoord Lindey.

"Klaar voor?" Zegt Lindey. Ik zucht en knik, "Daar gaan we dan." Ik open de autodeur en stap naar buiten. Lindey pakt mijn hand en samen rennen we naar onze kamers. Waarom rennen? Nou, dat is heel simpel. De regen valt met bakken uit de lucht! Zo snel als we kunnen rennen we door naar onze verdieping, zonder moeite te nemen om op de lift te wachten. Lachend open ik mijn kamerdeur. Samen lopen we naar binnen en meteen worden mijn ogen groot.
In mijn kamer staan al mijn vriendinnen, met enorme dozen chocolade en grote bakken ijs. "Wat doen jullie hier?" Roep ik opgewonden. Ik stort me in hun armen. "Hallo, zeg. We kunnen je dit toch niet zomaar zelf uit laten zoeken?!" Roept Nicole. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kijk ze ontroerd aan. "Nou niet gaan huilen! Dat heb je volgensmij wel genoeg gedaan." Zegt Nicole. Loulou geeft haar een elleboog stoot, "Nic." Geschrokken kijkt Nicole me aan, "Oh, shit. Sorry, Cam." Ik schud geruststellend mijn hoofd, "Geeft niks! Je hebt gelijk." Ik haal diep adem, als de bel gaat.
"Zullen we?" Vraag ik. Ze knikken en samen lopen we de deur uit.

Het enige wat ik wilde was, me onopgemerkt door de school bewegen en ongestoord de dag beleven. Maar nee, natuurlijk niet. Ik ben Camrynn Nikita Lewis en onopgemerkt of rustig werkt bij mij niet. Alhoewel, het me tot een uur geleden nog aardig gelukt was...

Een uur terug

Met Lindey aan mijn rechterkant, Nicole aan mijn linkerkant en Loulou en Isabella achter ons, loop ik door de gangen. Tot nu toe gaat het nog helemaal prima en ben ik geen lastige kwallen tegen gekomen. "Ik had het erger verwacht!" Zeg ik in het algemeen, "Dit valt best mee!" *BAM* Mijn tas flikkert op de grond en al mijn boeken vallen er uit. Ik sla mijn ogen omhoog en buk vervolgens om ze op te rapen. Ik grijp naar een boek buiten handbereik, als een andere hand het net voor mijn vingers weg grist. Ik sta op en steek mijn hand uit, om die vervolgens meteen weer terug te trekken. "Wat doe jij hier?!" Sis ik.

Justin speelt met mijn boek in zijn hand, gooit het een paar keer omhoog en vangt het weer op, voordat hij me aan kijkt. "Ik ga hier naar school, weet je?" Zegt hij. Ik kijk hem moordend aan, "Geef mijn boek terug!" Justin schud zijn hoofd en pakt MIJN boek steviger vast. Lindey en Nicole buigen naar voren, klaar om hem ieder moment aan te vallen. Maar ze hoeven echt niet te vechten voor mij. Daar ben ik zelf sterk genoeg voor. "Geef het terug!" Sis ik. Justin negeert mij volkomen en begint voor mijn neus heen en weer te lopen. "Als je nou eens niet zo'n opvliegend karakter had, had ik je boek misschien terug gegeven." Begint hij, "Maar daar in tegen, staat het opstandige goed bij je rode haar en maakt het je sexy."

"Dat soort woorden mag je bij mij niet meer gebruiken!" Antwoord ik resoluut. Weer schud hij zijn hoofd en tuit hij zijn lippen. "Camrynn, volgensmij moet jij wel weten dat ik me niks van regels aantrek!" Zegt hij, lachend. Ik hap naar adem en kijk hem ziedend aan. Wat een eikel, echt, wat een ongelofelijke eikel! Rustig tel ik tot 10 en haal ik diep adem. Om ons heen is een kring van leerlingen gevormd. Allemaal staan ze me afwachtend aan te kijken. Ik ga rechterop staan en kijk hem aan. "Ik hoop dat je toch nog gelukkig bent, aangezien je een zonnestraaltje bent verloren." Antwoord ik. Justin kijkt me met een neutrale blik aan, "Zonnestralen gaan niet verloren. Ze worden altijd weer terug gekaatst!" Ik laat een spottende lach over mijn lippen glijden, "Als ze dan uiteindelijk terug kaatsten, dan doen ze dat hard ook. Pas maar op, Justin. Ik wil natuurlijk niet dat je straks een deuk in je enorme ego hebt!" Verbaasd kijkt hij me aan. Ik grijp mijn kans, trek mijn boek uit zijn handen en smeer hem.

Ik ren door de school, drie gangen door en dan de hele tijd rechtdoor. Rennen is altijd al fijn geweest, je kan gewoon even al je energie weg rennen. Langzaam kom ik tot stilstand en laat ik me zakken tegen een random muur. De bel is allang gegaan en het is rustig in de school. Bijna iedereen zit natuurlijk al in de les. Wat doe ik hier eigenlijk nog? Ik sta op en loop terug naar de hoofdgang. Ik zwaai mijn hoofd naar achter, er is niemand achter me. Op het moment dat ik mijn hoofd weer naar voren draai, klap ik vol tegen een stevige borstkas aan. Ik word naar achter geslingerd en kletter tegen de grond.

Voorzichtig zet ik mezelf weer overeind en wrijf ik over mijn pijnlijke achterhoofd. Fijn, daar komt een bult. Een hand beland op mijn schouder en geschrokken draai ik mijn hoofd naar degene van wie de hand is. Mijn ogen vallen op een lange, blonde jongen. Zijn opvallende fel, blauwe ogen kijken me bezorgd aan. "Oh, sorry. Het spijt me!" Zegt hij, met een enorm sexy, lage mannenstem. "Gaat het wel?" Vraagt hij. Ik kan alleen maar knikken. "Oh, gelukkig.
Ik ben Mason." Hij steekt zijn hand uit. Ik staar er naar. Uiteindelijk schud ik mijn hoofd en pak zijn hand glimlachend aan. "Camrynn, ik ben Camrynn." Antwoord ik. Ik zet mezelf overeind en sta op. "Camrynn..." Zegt hij glimlachend. Mijn naam klinkt mooi, als hij het zegt. 

"Dus, Mason.... Wat doe je hier?" Vraag ik. Met opgetrokken wenkbrauwen en een verwarde uitdrukking op zijn gezicht kijkt hij me aan. "Ik bedoelde natuurlijk, waarom je hier op deze school bent?!" Zeg ik. "Oh, ja. Natuurlijk! Nou Camrynn, ik kom volgend jaar hier op school. Maar omdat ik zo snel mogelijk naar Engeland moest, ben ik alvast gekomen en draai ik deze maand alvast mee!" Antwoord hij. We beginnen met lopen, waar naar toe? Geen idee. Maar met deze ontzettend aantrekkelijke jongen zou ik overal mee naar toe gaan! Nieuwsgierig kijk ik hem aan, "Waarom moest je zo snel mogelijk hier heen dan?" Ongemakkelijk kijkt Mason om zich heen.

"Wil je echt dat ik je daar mee lastig val?" Vraagt hij. Ik lach en stoot hem aan, "Hoe kan jij me nou lastig vallen?" Grinnikend kijkt hij me aan. "Weetje, ik hou wel van meisjes met humor. Je bent leuk, Camrynn!" Zegt hij. Ik slik, "Hoe kan je dat nou weten? Je kent me pas een paar minuten." Hij haalt zijn schouders op, "Noem het maar intuïtie." Beverig haal ik adem. Zijn vlotte manier van spreken doet me denken aan Justin, en zie hoe dat is geëindigd. "Ohoh, we hebben het ex-vriend probleem. Wil je erover praten?" Vraagt hij. Verbaasd kijk ik op, "Serieus? Je wilt erover praten?" Hij kijkt in de verte, waarschijnlijk naar een klok ofzo. "Als het jou helpt, waarom niet?" Antwoord hij. Glimlachend kijk ik naar hem. Hij is zo anders dan ik had verwacht. Eerlijk gezegd dacht ik dat hij de zoveelste jongen was, die alleen maar dacht aan fysieke behoeftes. Maar hij heeft diepgang.

"Mijn ex-vriend is vreemdgegaan." Antwoord ik. Mason kijkt me met grote ogen aan. "Wat?! Waarom zou je vreemdgaan, als je jouw als vriendin hebt?!" Roept hij. Ik sla hem glimlachend op zijn arm -die verrassend gespierd is- en leg vervolgens mijn hand op zijn mond. "Wees eens stil, joh!" Zeg ik lachend. Grinnikend kijkt hij me via de zijkant aan. Hij begint te grijnzen en tilt me op. Rustig loopt hij naar de receptie. "Halo, mevrouw. Ik ben Mason Steves en ik ben nieuw hier." Zegt hij. "Hallo, Mason. Aangezien Camrynn Lewis al bij je is, kan zij je wel even een rondleiding geven. Je zit bij haar in de klas!" Antwoord de receptie vrouw. Mason neemt zijn kluissleutel en kamersleutel aan. Tenminste dat denk ik, aangezien ik over zijn schouder hang en ik met mijn gezicht in zijn rug gedrukt zit en ik dus niks kan zien.

Op zijn dooie gemakje loopt naar de kluisjes en begint met het zoeken van die van hem. "Euhm, Mason?" Begin ik. "Ja, Camrynn?" Antwoord hij. "Zou je, euhm, zou je me weer willen neer zetten?" Vraagt ik. Hij grinnikt en zet me weer neer. "Geef me nu maar een rondleiding, jonkvrouw." Zegt hij deftig. "Maar natuurlijk. Loopt u met mij mee, heer?" Antwoord ik, zo deftig mogelijk terug. LAN
Lachend verlaten we de gang en lopen we richting de lokalen en alle andere belangrijke dingen.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo iedereen,

Het spijt me heel erg dat ik nu pas update, maar ik had het zo ongelooflijk druk afgelopen week! In ieder geval ga ik zometeen weer met het volgende hoofdstuk verder, dus wellicht komt er deze keer sneller een hoofdstuk!

Ik hoop dar jullie dit hoofdstuk wat aan vonden! Wat vinden jullie van Mason?
Tot snel!

Xx Sam