Bloed Vergoten (tijdelijk stopgezet)

Proloog

Het enige wat ik voelde was een helse pijn. Ik gilde het nogmaals uit, hopend dat er een einde aan zou komen, maar helaas bleef de pijn. Ik voelde dat mijn lichaam begon te schokken en zag dat mijn zicht wazig werd. Misschien dat er dan toch een eind aan zou komen. Ik hoopte het zo erg. Ik hoorde geschuifel naast mij, maar ik kon niemand zien. 'Ssst, rustig maar. Het is zo over.' hoorde ik een mannelijke stem zeggen. Misschien was het bedoeld om mij gerust te stellen, maar dat was dan gigantisch mislukt. Even hoorde ik niks meer, tot ik iemand in mijn pols voelde bijten. Ik schreeuwde het opnieuw uit, maar die schreeuw eindigde al snel in een zachte kreun. De beet deed helemaal geen pijn, het voelde zelfs bijna heerlijk aan. Ik schoof die gedachte snel weg en keek naar mijn pols. Het laatste dat ik zag voor het zwart werd was een man met zwart haar die gebogen zat over mijn pols.

Ben ik dood? Vroeg ik mezelf af. Zou het zo voelen als je dood was. Ik dacht altijd dat het pijn zou doen en daarom was ik bang geworden om dood te gaan, maar als het echt zo voelde om dood te gaan dan zou ik er vrede mee hebben. 'Je bent niet dood, maar je moet wel snel wakker worden.' hoorde ik een stem van achter mij zeggen. Snel draaide ik mij om. Er stond een man voor mij. Zijn haar was zo zwart als roet en zijn ogen glommen als helder rood bloed. Automatisch deed ik voorzichtig een stap naar achteren. 'Rustig maar, ik doe je geen kwaad.' zei de man en ik geloofde hem meteen. Zijn gezicht kwam mij bekend voor, maar ik kon mij niet meer herinneren waarvan. 'Wordt wakker.' was het enige wat de man nog fluisterde voor hij verdween. Nu was ik weer alleen in het zwarte gat. Ik liep, maar ik had geen idee welke kant ik op liep. Verderop zag ik een klein lichtje. Ik probeerde het te pakken en het bleef waar het was. In boeken had ik zulk soort momenten wel gelezen, maar meestal ging het lichtje er dan vandoor. Ik was dan ook dankbaar dat het lichtje bleef waar het was. Ik rende er snel naar toe tot het mij opslokte. Alles werd wit en ineens herinnerde ik mij alles weer, bijna alles dan.