Bloed Vergoten (tijdelijk stopgezet)

Hoofdstuk 5

Een plan

Ik werd vroeg wakker om te trainen. Ik wist niet of die doorging, maar ik wilde geen risico lopen dat Jaco weer ineens aan mijn bed stond. Bovendien kon ik een beetje afleiding wel gebruiken. Ik stapte mijn bed uit en liep direct door naar de badkamer. Ik poetste mijn tanden en trok mijn trainingskleren aan. Toen ik helemaal klaar was liep ik naar de trainingszaal. Eenmaal bij de trainingszaal aangekomen zag ik dat Ace bezig was. Hij had een zwaard in zijn hand en vocht tegen een onzichtbare tegenstander. Je kon zien dat hij goed is. Iedere aanval die hij maakte zou dodelijk kunnen zijn. Om Ace niet af te leiden liep ik zachtjes verder de zaal in. Ik legde mijn handdoekje en de flesjes met bloed en water op het bank neer. 'Kom je ook om te trainen?' vroeg hij. Blijkbaar had hij mij toch opgemerkt. Ik knikte. 'Heb je Jaco gezien.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je mag wel met mij trainen. Al twijfel ik of je mij wel bij kan houden.' zei hij verveeld. 'En ik twijfel of er wel genoeg ruimte is met mij er ook nog bij, je ego neemt namelijk behoorlijk zijn ruimte.' kaatste ik terug. Dit zou hem wel op zijn plaats zetten. Tenminste dat hoopte ik dan. Lachend kwam Ahren de zaal binnengelopen. 'Die verdiende je.' zei hij lachend. Ace gromde iets en legde zijn zwaard weer terug in het rek. 'Kom op, je hoeft niet meteen beledigd te zijn.' zei Ahren er grinnikend achteraan. Ik zuchte en begon met mijn warming-up. Voor mijn warming-up pakte ik een set medsen uit het rek en liep naar de schietschijf. Ik voelde de jongend naar mij kijken, maar het kon mij vrij weinig schelen. Ik had geen zin in hun kinderachtige gedrag. Ik ben nog steeds van plan mijn familie te redden en daarvoor moest ik in topconditie zijn. Ik haalde diep adem door mijn neus en blies zachtjes weer uit door mijn mond. Het eerste mes vloog met hoge snelheid af op het bord en raakte deze precies in het midden. Dat was voor degene die het in zijn hoofd had gehaald om mijn familie te ontvoeren. Meteen vloog het tweede mes ook op hoge snelheid op het bord af en kwam er precies naast terecht. Die was voor Ace en al zijn vervelende opmerkingen. Ik twijfelde geen moment en gooide meteen een nieuw mes op de schietschijf af. Dit was gewoon omdat ik boos was. Meteen gooide ik mijn laatste mes. Die was omdat ik mijn normale leventje terug wilde. Zuchtend liep ik naar het bord en trok alle messen eruit. Toen ik terug liep zag ik Ahren verbaasd staan kijken. 'Dat was geweldig!' riep hij enthousiast uit. Ik schonk hem een klein glimlachje en legde de messen terug in het rek. 'Het was oke.' zei Ace. 'Oke? Het was mega goed! Help mij onthouden dat ik Katie niet boos maak.' zei Ahren nog steeds even enthousiast en sloeg een arm om mijn schouder heen. Ik schonk hem weer een kleine glimlach en liep uiteindelijk terug naar het wapenrek. Dit was nog pas mijn warming-up. De echte training begon pas net.

Na de training was ik uitgeput. Ik plofte neer op het bankje in de trainingszaal en opende een flesje met water om een beetje op mijn voorhoofd en in mijn nek te smeren. Ace had mijn geholpen met leren zwaardvechten en ik kan je vertellen. Dat gaat er hard aan toe. Zelfs Ahren kende geen genade toen hij mij hielp met kracht- en conditietraining. Grinnikend kwam Ahren naast mij zitten en overhandigde mij het flesje met bloed dat ik eerder daar neer had gelegd. Dankbaar nam ik het flesje aan en draaide de dop ervan af. Ik had nog steeds geen controle over mijn honger en dat vond ik verschrikkelijk. In één teug dronk ik het hele flesje leeg en keek het teleurgesteld aan toen het echt op was. Ahren gaf Ace een blik. Ik had geen idee wat het betekende en het boeide mij niet zo veel ook. 'Heb je al iets van een plan kunnen verzinnen?' vroeg Ahren. Bedroefd schudde ik mijn hoofd. Ik had heerlijk geslapen dat was een pluspunt, maar het had er niet voor gezorgd dat ik een plan had verzonnen en daar baalde ik van. Ik stond op en liep weg van de jongens, terug naar mijn kamer. Eenmaal in mijn kamer nam ik meteen een douche en trok daarna schone kleren aan. Ik koos voor een donkerblauwe spijkerbroek met een zwarte effe shirtje met korte mouwen. Daarbij trok ik mijn zwarte laarsjes aan en een zwart vest. Toen ik helemaal klaar was liep ik mijn kamer uit op zoek naar Jaco. 'Katie!' riep iemand. Ik draaide mij om en zag Ace aankomen. 'Heb je Jaco misschien gezien?' vroeg ik hem. Ace schudde zijn hoofd. 'Nee, die heb ik sinds gisteravond niet meer gezien, maar ik hoopte je even te kunnen spreken.' zei hij. Ik knikte. Wat was er gebeurd met die eikel van een Ace. 'Haal je maar niks in je hoofd. Ik wil alleen maar even praten.' zei hij. Daar was hij. Gevonden. Samen met Ace liepen we naar de bibliotheek. In de bibliotheek nam ik plaats in één van de stoelen en wachtte tot Ace dat ook deed. 'Dus waar wilde je het over hebben?' vroeg ik. 'Hoi!' riep Ahren enthousiast en kwam naast mij in een stoel zitten. Ace zuchtte. Even later kwam ook Jaco de bibliotheek binnen. 'Ik heb misschien een plan.' zei hij. Meteen schoot ik overeind. 'Wat voor plan?' vroeg ik ongeduldig. Jaco keek mij streng toe. Hij had mij ooit eens geleerd geduldig te zijn en je weet vast wel hoe dat afliep. Niet zo goed. 'Met zijn vieren zullen we het paleid nooit binnen kunnen dringen om je familie te redden, maar met wat hulp van een aantal vrienden moet dat toch wel lukken.' legde Jaco uit. 'Wanneer vertrekken we?' vroeg ik ongeduldig verder. 'Ik dacht dat morgenochtend de beste vertrektijd zou zijn. Het is morgen bewolkt en dus goed te doen. Bovendien is het een aardig stukje reizen en als we morgenochtend vertrekken dan zullen we ik de avond aankomen.' legde Jaco verder uit. Ik knikte. 'Ik stel voor dat jullie je spullen alvast gaan pakken.' zei Jaco. Vragend keek ik Ace aan, maar hij schudde zijn hoofd. Hij had zich blijkbaar bedacht. Ik knikte en vloog enthousiast de bibliotheek uit om spullen in te pakken, maar toen ik eenmaal in mijn kamer was en er een tas op bed lag wist ik niet zo goed wat ik nou moest inpakken. Zuchtend ging ik op bed zitten. Wat als het mis ging? Wat als die vrienden van Jaco ons niet wilde helpen? Of misschien liep het hele plan wel gewoon verkeerd. Steeds meer rampscenario's vulde mijn hoofd. Zachtjes hoorde ik geklop op de deur. Ik stond op en opende de deur. Het was Ace. Ik wenkte dat hij kon binnen komen en plofte zelf weer neer op mijn bed. 'Gaat het wel?' Ik haalde onverschillig mijn schouders op. Het kon hem toch niks schelen. Waarschijnlijk zou hij er gewoon een grapje over maken. Het maakte toch niks uit. Ace liet zich echter niet tegenhouden. Hij schoof mijn rugzak opzij en kwam naast mij zitten. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij lief. Weer haalde ik mijn schouders op. Hij zuchtte. Ace pakte mijn kin beet en draaide mijn hoofd zodat ik gedwongen werd om hem aan te kijken. 'En nu zonder te liegen.' zei hij. 'Wat als het mis gaat?' fluisterde ik. Ace schonk mij een bedroefd glimlachje. 'Het gaat niet mis. Jaco is goed in plannen verzinnen en ik weet zeker dat het goed gaat komen.' zei hij, maar nog steeds was ik niet gerustgesteld. 'Maar wat nou als het wel mis gaat? Misschien willen die vrienden helemaal niet helpen of misschien is het paleis beter beveiligd dan we dachten.' Ace trok mij tegen hem aan in een omhelzing. 'Maak je niet te veel zorgen. Het gaat goed komen.' zei hij en plaatste een kusje op mijn voorhoofd. Daarna liet hij mij los en stond op. 'Probeer nog wat te slapen, het wordt morgen vroeg.' zei hij. Ik knikte en Ace liep mijn kamer uit. Wat was er zojuist gebeurd? Ace was welliswaar lief geweest. Tegen mij. Verbaasd ging ik liggen op bed. Ik dacht terug aan het kusje op mijn voorhoofd. Het was een lief gebaar en zijn woorden hadden mij gerust gesteld. Wel vroeg ik mij af wat de reden was voor zijn bezoek, maar daar zou ik later wel achter proberen te komen. Ik pakte snel mijn rugzak in met een stapeltje kleren en andere belangrijke spullen. Daarna trok ik mijn pyjama aan en ging in mijn bedje liggen. De slaap overviel mij al snel en dus eindigde ik in een diepe, dromeloze slaap.