Bloed Vergoten (tijdelijk stopgezet)

Hoofdstuk 11

Een lesje voor de koning

Een nieuwe dag was inmiddeld aangebroken, wel eigenlijk een nieuwe nacht. Cade had besloten dat we de hele dag mochten uitrusten aangezien velen niet de energie hadden om nog verder te lopen en we zullen iedereen hard nodig hebben.
Iederen was net wakker geworden en we waren ons aan het klaarmaken voor de rest van de reis. Vanaf nu konden we langer reizen, omdat we onder de grond zaten en geen last zullen hebben van het zonlicht. Jaco was net geweest om een aantal flesjes te brengen. Ik vroeg mij af waar hij die allemaal vandaan haalde. Ik ruimde mijn slaapspullen weer op en stopte het terug in de rugzak. Toen iedereen klaar was begonnen we weer met lopen. Cade, Jaco, Elijah en Ace liepen voorop. Ahren en ik liepen achteraan en de rest van de groep liep tussen ons. In de buizen stonk het enorm en naarmate we dieper de buizen in liepen werd de stank steeds erger. Een mengeling van de lucht van urine en andere uitwerpselen vulde mijn luchtwegen en ik moest de neiging om te spugen onderdrukken. Ook de andere leken er last van te hebben. Toch was dit onze enige manier om met zo min mogelijk problemen bij het paleis aan te komen. In een flink tempo liepen we door de buizen heen om de stank zo snel mogelijk te verlaten en om het paleis zo snel mogelijk te bereiken. Toch bleef er één ding mij erg dwars zitten: de vallen. Eerder tijdens de vergadering werd er gezegd dat er vallen aanwezig zouden zijn en dat baarde mij grote zorgen. Wat als we niet genoeg oplette? Dat zou de dood betekenen voor een van ons, misschien wel van ons allemaal. Daarnaast was er nog iets waar ik mij zorgen over maakte: de vampierenkoning. Wat moesten we met hem aan? Als het echt waar was en hij echt zijn gevangenen niet snel liet gaan, dan hadden we een groot probleem. De moed zonk mij steeds meer in de schoenen, maar we konden niet meer terug. Daar is het inmiddels te laat voor, dus hield ik mezelf vast aan de woorden van Ace. Dat iedereen hier vrijwillig was en dat het wel goed ging komen. Toch kon ik dat maar moeilijk geloven.
Na een tijdje gelopen te hebben hield Cade de groep stil. Ik wurmde mezelf naar voren toe. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ik. Cade fronste. Hij pakte de kaart uit zijn rugzak en vouwde hem uit. 'We hadden de vallen al lang bereikt moeten hebben.' mompelde hij afwezig. Ik kwam dichterbij staan en keek met hem mee over zijn schouder. Helaas snapte ik vrij weinig van de kaart. Cade vouwde de kaart weer op en stopte hem terug in zijn rugzak. 'Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar vanaf nu moeten we heel erg voorzichtig zijn.' zei hij. Iedereen knikte als bevestiging en dus liepen we op onze hoede weer verder de buizen in. De groep was stil. Het geluid van een druppelende vloeistof, wegkruipende ratten en onze voetstappen klonk hol in de buis. Elk geluidje was goed hoorbaar. We liepen op een zacht tempo door. Iedereen was waaks en lette goed op. Ineens was het stil. Nog stiller dan eerst. Je zou bijna zeggen een stilte voor de storm. Cade liet ons stoppen. Iedereen stond stil en luisterde goed, maar nog steeds klonk er geen enkel geluid in de buis op het druppelen van water na. Cade gebaarde dat de groep weer verder kon en dat deden we dus. Op een langzaam tempo liepen we weer door. Een naar gevoel bekroop mij. Ik wist dat er iets mis was. Er stond iets te gebeuren, maar ik kon niet bedenken wat dat moest zijn. Ik fronste mijn wenkbrauwen en dacht goed na. 'Cade wacht!' schreeuwde ik door buis heen. Mijn stem echode. De groep kwam abrubt stil, maar het was al te laat. We waren direct in een val gelopen. Links van ons ontplofte een bom. Chaos brak uit. Geschreeuw vulde de lucht en ik zag verschillende wolven veranderen in hun wolvenvorm, maar onze vijand was nog nergens te bekennen. Ik probeerde mij een weg te banen door de chaos om bij Jaco te komen. Het duurde even, maar uiteindelijk was ik bij hem. Een gevoel van opluchting bekroop mij. Ik was zo blij dat hem niks was overkomen. 'Katie.' zei hij kalm. 'Wat is er gebeurd, zijn we aangevallen?' vroeg ik. Jaco schudde zijn hoofd. 'Nee, maar we zijn wel in een val gelopen.' zei hij. 'Iedereen snel door!' Cade's stem kwam boven het geluid van de chaos uit. Hoe hij dat deed was mij een raadsel. Iedereen rende snel door, weg van de bom die zojuist was afgegaan. Gewonden en doden werden meegenomen. Een nieuwe klap, als teken dat er een nieuwe bom was afgegaan, vulde de lucht. De groep raakte in paniek. Elijah en Cade probeerde te helpen waar ze konden. Ik zag zelfs dat Ace een gewonde ondersteunde. Ahren rende naast mij. 'Hierheen!' riep hij over zijn schouder heen. Ik knikte en riep het door naar de rest. De groep volgde ons een andere buis in. In deze buis ging gelukkig geen nieuwe bom af. De gewonden werden neergelegd en verzorgd. 'Katie, gaat het goed met je?' vroeg Ace terwijl hij naar mij toeliep. Ik knikte. Gelukkig was ik niet gewond, alleen geschrokken. Ace knikte opgelucht. Hij trok mij in een omhelzing en hield mij even stevig vast. Na een tijdje liet hij mij los en liep weg, mij verward achterlatend. Ik liep naar een van de gewonden toe en vroeg of ik kon helpen. De man knikte dankbaar. Snel en behendig maakte ik de wond schoon en verbond het met verband. Toen alle wonden van de man waren verzorgd stond ik op en keek om mij heen of iemand mijn hulp kon gebruiken. 'Katie!' riep Cade. Ik draaide mij om en zag hem aankomen lopen. 'Gaat alles goed met je?' vroeg hij bezorgd. Ik knikte. Opgelucht haalde hij adem. 'Zijn er veel doden en gewonden gevallen?' vroeg ik. Cade schudde zijn hoofd. 'Nee, gelukkig niet. De meeste hebben een paar oppervlakkige wonden, maar gelukkig niks ernstig.' Ik knikte opgelucht. Cade bleef ongemakkelijk staan. 'Is er iets?' vroeg ik, maar Cade kreeg geen kans om mijn vraag te beantwoorden. Elijah riep Cade en de rest van de groep. 'We moeten snel door. De vampierenkoning weet dat we hier zitten en het zal mij niks verbazen als zijn leger al onderweg is. Als we je familie nog willen redden, Katie, dan moeten we opschieten.' Ik knikte. De rest van de groep kwam meteen in beweging. In een flink tempo liepen we door de buizen. Even stonden we stil, zodat Cade kon kijken of het veilig was voor we de bocht om liepen. Toen Cade gebaarde dat de rest van de groep ook kon, kwamen we meteen weer in beweging. 'We zijn er bijna.' zei Jaco over zijn schouder tegen mij. Ik knikte. De zenuwen gierde door mijn lijf. Ik hoopte maar dat mijn familie het nog een paar minuten vol kon houden. Cade hield mij tegen. 'Katie er is iets dat ik je moet zeggen.' zei hij dringend. Ik keek ongeduldig naar de groep die gewoon doorliep. 'Kan het niet later?' vroeg ik. Cade schudde zijn hoofd. 'Het is belangrijk.' Ik knikte en keek hem ongeduldig aan. 'Katie.' Cade leek te zoeken naar zijn woorden, maar daar hadden we nu echt geen tijd voor. 'Cade, we moeten nu echt gaa-' Ik voelde Cade zijn lippen op de mijne drukken. Zijn zoen was kort, maar krachtig en lieten al zijn liefde merkbaar voelen. Voor ik zijn kus kon beantwoorden trok Cade zich alweer terug. 'Je hebt gelijk. We moeten terug naar de groep.' zei hij. Ik knikte verast. Cade knikte verlegen terug en rende naar de groep. Overdonderd bleef ik nog even staan. Waar kwam dat ineens vandaan? Ik vroeg mezelf af hoe lang Cade al iets voor mij voelde en hoe graag ik daar ook een antwoord op wilde, was er eerst iets anders dat moest gebeuren. Ik rende achter Cade en de groep aan. Snel sloot ik aan. Cade was inmiddels nergens te bekennen, waarschijnlijk liep hij ergens voorop. Op onze hoede liepen we door de buizen. Deze keer werden we niet begroet door bommen, maar door het geluid van mensen die in paniek waren. Blijkbaar had de vampierenkoning door dat we dichtbij waren. Elijah hield de groep stil. Hij gebaarde dat we er waren en als teken dat de wolven moesten veranderen in hun wolvenvorm. Toen iedereen er klaar voor stond konden we verder met de missie, namelijk mijn familie redden en de vampierenkoning een lesje leren.
Elijah trapte de deur naar de kerkers in en ineens ging alles heel snel. Er brak paniek uit aan de kant van de vampieren en het werd één grote chaos. Vampier en weerwolf rende door elkaar en vochten. Ik kon niet duidelijk zien wie er aan het winnen was. Een vampier kwam mijn kant op, maar een wolf beet hem de hals door. Ik schonk de wolf een dankbare glimlach. De wolf knikte en rende er meteen weer vandoor. Ik liep door de gevechten heen en probeerde zoveel mogelijk afstand te houden. Toen de kerkers in het zicht kwamen rende ik er vandoor. Ik keek in de cellen op zoek naar mijn familie. De zenuwen gingen tekeer. Wat als ze er niet waren? Ik schudde die gedachte snel van mij af. Ze moesten er wel zijn. Ik versnelde mijn pas naar de laatste cel. Ik haalde opgelucht adem toen ik Dan en June zag zitten. 'Katie!' gilde June enthousiast. Ik rende naar haar toe en knuffelde haar via de tralies. 'Katie?' vroeg Dan ongelovig. Ik knikte met tranen in mijn ogen. 'Waar was je al die tijd? We waren zo bezorgd!' zei June snikkend. 'Dat leg ik later wel uit, eerst ga ik jullie hier uithalen.' zei ik. 'Waar zitten Gabe en Luc?' vroeg ik. June keek snikkend weg. Vragend keek ik Dan aan, maar ook hij leek mijn blik expres te ontwijken. 'Dan?' Dan bewoog ongemakkelijk heen en weer. Ik wachtte ongeduldig af. 'Ze zijn er niet meer.' fluisterde June huilend. De tranen stroomde over haar wangen. Ze keek mij met haar betraande ogen aan. Ik schudde wild mijn hoofd. Dat was niet waar. Geschrokken deinste ik terug. 'De koning heeft Luc meegenomen en Gabe is overleden toen hij zich probeerde te verzetten.' zei Dan zachtjes. Ik schudde weer wild mijn hoofd en vocht tegen de tranen die dreigde te komen. 'En mam?' vroeg ik. Dan zuchtte. 'Mam is verdwenen vlak na jij verdween. We weten niet wat er met mam is gebeurd.' zei hij weer zacht. De tranen rolde over mijn wangen. Terwijl ik zachtjes mijn hoofd schudde liep ik achteruit. 'Katie.' hoorde ik June nog zachtjes roepen, maar ik negeerde haar. Ik draaide mij om en liep ervandoor. De vampierenkoning zou boeten voor wat hij had gedaan en dat ging ik nu regelen. Niemand kwam aan mijn familie en wat hij zojuist gedaan heeft ging veel te ver. Ik rende door de kerkers op weg naar de vampierenkoning, op weg naar mijn wraak...

...
Hi lieve lezers,

Bijna een eind aan het boek, zijn jullie al benieuwd hoe het afloopt?
Nou nog even en jullie weten het;)
Vergeet niet te stemmen, dat zou mij natuurlijk erg blij maken:)

Liefs,