Bloed Vergoten (tijdelijk stopgezet)

Hoofdstuk 12

Wraak en zijn eigen wil

Ik liep de trap op naar boven. Met een ruk opende ik de deur. Achter de deur stond de vampierkoning mij al met een grijns op te wachten. Ik zou hem zo graag een klap in zijn gezicht willen geven, maar Jaco had mij geleerd dat geduld beloonde. Ik besloot dus om zijn les in praktijk te brengen en mijn geduldige kant te laten zien. 'Hallo Katie, wat een eer om je eindelijk te ontmoeten. Ik neem aan dat je je familie hebt gevonden. Tenminste, de helft ervan.' zei hij en lachte. Ik kookte van de woede, maar ik moest nog even geduldig afwachten. Als ik nu zou aanvallen dan zou ik te voorspelbaar zijn en dat gunde ik hem niet. 'Wat heb je met ze gedaan?' vroeg ik boos. 'Toen ik van betrouwbare bronnen-' Ik snoof bij het horen van betrouwbare bronnen, maar de vampierkoning negeerde mij. '-hoorde dat jij onderweg was om je familie te "redden"-' Hij maakte aanhalingstekens met zijn vingers en hield even een korte dramatische pauze. '-besloot ik dat ik je jouw familie niet zomaar mee kon laten nemen.' zei hij. Ik snoof. Tuurlijk kon hij dat niet laten gebeuren. Waarom zouden we het makkelijk maken. 'Waar is Luc? En wat heb je met mijn moeder gedaan?' vroeg ik woedend. 'Oh je broertje is prima. Natuurlijk ga ik niet zeggen waar hij is, anders heb ik al mijn werk voor niks gedaan.' zei hij en zuchtte. Hij pakte een kopje op en nam een slok. De geur van bloed straalde er bijna vanaf en liet mij bijna over mijn nek gaan. Tenminste, als dat kon, want voor zover ik het wist konden vampieren niet kokhalzen of spugen. Weer een fijn iets van het zijn van een vampier. 'Wat je moeder betreft, geloof het of niet, maar met de verdwijning van je moeder heb ik niets te maken. Dat deed ze geheel alleen.' zei hij nochalant. Mijn irritatie voor hem groeide en mijn geduld raakte op. 'Wat heb je Gabe aangedaan?' vroeg ik. De vampierkoning keek even op van zijn kopje, maar ging al snel weer verder met drinken. Geïrriteerd wachtte ik af. Toen de vampierkoning zijn kopje eindelijk leeg had zette hij hem weg en keek mij serieus aan. 'Dat was een tragisch verlies, maar niet mijn fout. Je broertje luisterde niet naar wat de wachter hem opdroeg, dus de wachter moest maatregelen nemen.' zei de vampierkoning onverschillig. Hij haalde nog net niet zijn schouders op. Mijn geduld was op. Ik vloog op de vampierkoning af. Iets wat de vampierkoning niet verwacht had. Mooi zo. Twee wachters probeerde mij tegen te houden, maar ze werden uitgeschakeld door twee wolven. Ik kon de twee wolven wel knuffelen, maar dat zou tot later moeten wachten. De vampierkoning ontweek mijn aanval en om eerlijk te zijn had ik dat niet zien aankomen. Al snel raakte we in een gevecht. Beide hielden we niet terug. Toch leek de vampierkoning iets minder fanatiek te zijn in het mij vermoorden dan ik was in het vermoorden van hem. Ik sloeg flink op hem in, maar wel geconcentreerd en ik probeerde mijn gevoelens alleen te laten zien in mijn ogen en niet in mijn vechten. Volgens Jaco en Ace maakte je dat alleen maar voorspelbaarder en zwakker. Even keek ik naar links toen ik één van de wolven hoorde piepen. Dat was een fout en die fout voelde ik achteraf ook. De vampierkoning sloeg mij door de hal tegen de muur. Iets maakte een geluid alsof het doormidden brak. Ik wist alleen niet of ik dat was of de muur. Direct stond ik op, klaar voor een nieuwe aanval. Het was de muur bedacht ik me. De vampierkoning stond klaar, maar gaf mij deze keer de beurt om aan te vallen en die kans greep ik met beide handen. Ik rende in vampiersnelheid op hem af en schopte tegen zijn knieholtes. De vampierkoning viel met zijn knieën op de grond. Ik greep mijn kans en gooide hem tegen de muur aan. De vampierkoning bleef stil op de grond liggen, maar helaas was hij niet dood. 'Ik vraag het je nog een keer, waar is mijn broertje Luc?' vroeg ik woedend. Ik wist en voelde dat mijn ogen weer veranderd waren in hun rode kleur. De vampierkoning lachtte, maar gaf geen antwoord op mijn vraag. Dreigend liep ik op hem af. Ik kwam niet ver, omdat ik vanachter werd vastgepakt. Ik stribbelde tegen, maar ik schoot er niks mee op. Toch gaf ik niet op en bleef tegenstribbelen. De vampierkoning kwam langzaam overeind. Hij kwam voor mij staan en lachtte weer. 'Niet zo'n slimme zet, of wel?' vroeg hij. Ik schonk hem een boze blik. 'Katie!' riep iemand achter mij. Ik draaide mijn hoofd en zag Dan staan. Hij riep nog een keer. 'Dan ga weg! Bemoei je hier niet mee!' riep ik terug. Als hij nu zo stom was om mij proberen te helpen, dan zou ik hem serieus vermoorden. Gelukkig kwamen Cade, Elijah, Jaco, Ahren en Ace aangelopen. Elijah hield Dan en June tegen. Cade en Ahren gingen meteen in gevecht met twee nieuwe wachters. Jaco bleef bij Elijah en probeerde hem te helpen om Dan en June te kalmeren. Ace daarentegen liep kalm en doelbewust op de vampierkoning af. Eindelijk. Als het mij niet zou lukken om de vampierkoning te vermoorden, dan zou het Ace wel lukken. Hij was immers de beste vechter. Dat had hij mij maar al te vaak ingewreven. Toch begon ik te twijfelen toen hij zo rustig bleef lopen. 'Zoon.' zei de vampierkoning. Voor mijn gevoel stond alles om mij heen stil en trok ik wit weg. 'Ace?' vroeg ik zachtjes. 'Vader.' zei hij als groet terug. Nee. Ik kon het wel uitgillen. Al die tijd hadden we een verrader gehad. Geen wonder dat die bommen ineens af gingen in de buizen. Ace had al die tijd contact gehad met de vampierkoning. Ergens hoopte ik dat het allemaal een droom was en dat Ace de vampierkoning alsnog zou vermoorden, maar toen ik zag dat alle gevechten waren stilgevallen wist ik meteen dat het geen droom was en dat stak. Ace, de jongen waar ik iets voor voelde, de jongen die ik eindelijk leuk begon te vinden en begon te zien als meer dan een vriend had mij, mijn familie en mijn vrienden verraden. Ik wilde zo graag weten waarom, maar ik wist dat als ik nu iets zou zeggen dat ik dan in tranen zou uitbarsten. 'Reken af met hun en kom dan meteen achter ons aan.' droeg de vampierkoning op aan de wachters. 'Neem haar mee.' commandeerde de vampierkoning de twee wachters die mij vasthielden. Eindelijk was ik uit mijn trans. Ik begon hard tegen te stribbelen en de schreeuwen, maar mijn vrienden hadden hun eigen gevecht om te winnen. Ik stond er alleen voor. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Toen dat een beetje gelukt was schopte ik de wachter tegen zijn schenen. Hard. De wachter klapte dubbel, waardoor ik mijn aandacht kon besteden aan de tweede wachter. Ik trok mijn arm uit zijn handen en duuwde hem hard naar de andere kant van de zaal. De wachter die nog steeds op de grond lag raapte ik op en wilde ik erachteraan gooien, maar ik werd door twee sterke armen vast gepakt en ik wist maar al te goed bij wie die armen hoorde. Ace. Iets hield mij tegen om hem pijn te doen. Ik kon het gewoon niet. 'Laat hem los.' fluisterde Ace. Een traan rolde over mijn wang en viel op Ace' zijn hand. Even voelde ik Ace verstijven, maar het kon ook zijn dat ik mij dat verbeeldde. Ik liet de wachter los. Ace begeleidde mij weg van mijn vrienden en familie en weg van het grote gevecht. Ik hoopte maar dat ze het zouden overleven. Ace nam mij mee naar een grote truck. De vampierkoning stapte voor in. Ace stopte mij achter in het gedeelte van de truck en Ace wilde ook bij mij achterin instappen. De vampierkoning hoorde ik nog vragen of Ace niet voorin wilde komen zitten. 'Nee, we kunnen geen risico nemen dat ze ontsnapt.' zei hij koel. De steek van eerder keerde weer terug, maar toen Ace instapte probeerde ik het te verbergen. Het duurde even voor de truck startte met rijden. 'Sta je echt aan hun kant.' vroeg ik ongelovig aan Ace. Hij knikte. 'Altijd al.' zei hij koel en afstandig. Ik keek weg en wilde het liefst in tranen uitbarsten, maar ik moest mij sterk houden. Mooi niet dat die eikel mij ging zien huilen. Ik had mij de hele tijd al sterk gehouden en dat deed ik nu dus ook. Het duurde even voor ik mijn gevoelens bij elkaar had geraapt en ik hem de vraag kon stellen. 'Waarom?' Meer dan dat kon ik er niet uitkrijgen. Even leek Ace medeleven te hebben, maar dat leek maar zo. Al snel zat hij er weer bij als zijn koele en afstandige zelf. 'Ik denk dat je dat zelf wel in kan vullen.' zei hij. Ik knikte. Dat kon ik ook. Hij deed dit omdat de vampierkoning zijn vader is. Toch, snappen deed ik het niet. Ik hield mijn mond en probeerde ieder gevoel buiten te sluiten tot ik alleen was. Zwijgend zat ik de rit uit. Gelukkig duurde deze niet lang. De truck kwam tot stilstand en de vampierkoning en de wachter kwamen eraan. Met een ruk trok de wachter mij uit de truck tot ik met beide benen op de grond stond. Ik schonk de wachter een boze blik, maar de wachter verblikte of verblooste niet. 'Welkom in je nieuwe thuis.' zei de vampierkoning met een lach. Als ik al niet wit was dan was ik het nu wel, want door wat ik voor mij zag kon ik wel kotsen. Overal lagen lichamen en een stank van dood en verderf drong tot mij binnen. 'Zie dit maar als een waarschuwing. Of een belofte. Wat jij wilt.' zei de vampierkoning. Ik slikte. Ik had zo'n gevoel dat als ik hier niet snel weg konden gaan dat we geen plezierig verblijf zouden hebben. Het tegenovergestelde van plezierig zelfs. De wachter duuwde mij vooruit. Met zijn vieren liepen we door de overweldigende stank. Ik werd naar één van de cellen binnen gebracht. 'Welkom in je nieuwe verblijf. Voor nu dan.' zei de vampierenkoning. Hij draaide zich lachend om en liep ervandoor met Ace achter zich aan. De wachter bleef voor de cel staan. Mijn gedachten gingen meteen terug naar Jaco, Elijah, Ahren, Cade, Dan en June. Ik hoopte maar dat ze het overleeft hadden. Vlak daarna schoten mijn gedachte naar een ontsnappingsplan, want mooi niet dat ik hier ging blijven zitten.

...
Hi lezers,
Ohh alleen de epiloog nog en dan is het boek klaar.
Misschien dat sommige van jullie dit al aan zagen komen, maar er komt een deel twee!
De serie heet de Claudels-Serie en deel twee heet Bloed Band.

De epiloog volgt snel en ik hoop ook snel deel twee te kunnen introduceren.
Heeft iemand inmiddels al een voorkeur voor Ace of Cade?;)

Liefs,