10 Things To Do Before I Die

Chapter 26: He Walked Away

A/N: HOLIDAY BUKAS!!1 HOLIDAY BUKAS!!! LA LA LA LA LA!!!! Whahaha wala lang masaya lang ako. XD

Anyways...sa mga gustong magpa-dedicate kung meron man, PM niyo lang ako. 'Di lang dedication ang matatanggap niyo, instant promotion pa! :D

VOTE...COMMENT...CLICK MY FOLLOW BOTTON IF YOU LIKE MY STORIES! ^____^

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

            Hmm…sino ‘yun? Tanong ng utak ko nung may narinig itong mga boses kaya lang hindi ko maintindihan kung ano ang mga sinasabi nila. They sounded like murmurs to me so I can’t make out the words.

            Sinubukan kong buksan ang aking mga mata pero malabo naman ang mga imaheng nakita ko. Pinikit-pikit ko muna ang mga mata ko at maya-maya pa, namulat ko na din ito ng husto.

            Pagkamulat ko ng mga mata ko, isang oxygen tank agad at monitor ang nakita ko. Sinundan ko ang mga boses na narinig ko at nakita ko ‘dun si doctor Grey na may mausap na isang matandang lalake na mukha ding doctor. Kinuha ko ang oxygen mask sa mukha ko at doon lang nila napansin na gising na ako.

            “Kat! Oh thank God!” Malakas na pagkasabi ni Dr. Grey at agad bumukas ang pinto ng kwarto. Una kong nakita ang kuya ko na pumasok na bakas pa ang pag-aalala sa mukha niya. Tapos si Calyx na mukhang nakahinga na ng malalim nung nakita niyang nakamulat na ang mata ko. Tapos si Britney na mukhang nagaalinlangan pa ang mukha na pumasok sa kwarto at…si Bret, Si Bret na hindi maipinta ang mukha…si Bret na medyo naiiyak na habang nakatitig sa akin…si Bret na parang may bakas na inis at galit sa mukha nito. At nandoon lang ako, nakatingin lang ‘din sa kanya dahil sa mga oras na ito, wala naman akong magawa. I can’t run away anymore, I can’t hide away anymore. I guess by this time, he already knows.

            “Katleenah you’re so stupid! Dad is so going to hear about this,” worried na sabi ni kuya na may luha sa kanyang mga mata habang lumapit siya sa akin at hinagkan ako.

            “I’m…sorry for making…you worry kuya,” mahinang pagkakasabi ko. What the hell? What’s wrong with my voice and the way I speak? Parang ‘di ko masyadong kontrolado ang boses ko.

            “Nasa harap mo lang kami Kat, bakit di mo ako tinawag? We could have stopped it,” medyo inis na sabi sa akin ni kuya as he squeezed my hand. I just smiled kasi alam ko ‘yun lang ang magpapawala sa worry ng kuya ko sa mga oras na ‘yun. Napa-sigh nalang siya at yumuko na parang pinagdarasal ang kalagayan ko.

            “You had a heart attack. At this stage, your heart is just too weak. It already can’t keep up with the daily activities you do everyday, although you can say it’s just ordinary things. It came to a point that even just a little amount of stress, fear and anxiety can kill you. You’ll be needing surgery ASAP,” sabi ng matandang doctor at sa mga oras na ‘yun, parang naramdaman kong bumagsak ang buong langit sa akin. Ganoon na ba talaga kalala ang sakit ko? Wala na ba talaga akong pag-asang mabuhay ng matagal sa mundong ito? Wala na ba akong magagawa para masalba ang sarili ko?

            Natahimik nalang kaming lahat sa sinabing ‘yun ng doctor. Nobody dared to talk, nobody even dared to move. Bumalik lang kami sa mga sarili namin when we heard a huge bang on the door at pagtingin naming lahat, wala na si Bret sa kwarto. I felt a surge of panic when I realized he was gone. Eto…eto ang matagal ko ng iniiwasang mangyari. Ang makita ko na bigla niya na lang akong iiwan kung malaman niya ang kalagayan ko. But for me to actually see it happening, it breaks me.

            “Kat…we’re here for you. Remember that,” malambing na pagkasabi ni Calyx habang hinawakan niya ako sa kamay. I don’t know what happened after that. But with his gentle words that caressed me, I learned to smile again.

            “What can I do doc,” confident na tanong ko sa doctor ko. I’m not going to let it end this easily. I know I still have a lot of strength left in me. ‘Di ako susuko sa buhay ko. Hanggang kaya ko pa, I’ll continue to live to the fullest.

            “I think it would be a good idea for you to stay here for awhile. You can undergo rehab. It might not be that obvious right now but you did have a mild heart attack. It could have affected some of your movements or even your speech. It would be good if we can observe you for awhile,” sabi ulit ng doctor ko at hindi pa man ako nakasagot, nagsalita na ang kuya ko.

            “Please, do everything you can for my sister doc. Any means necessary,” seryosong sabi ng kuya ko at nag-nod naman ang doctor ko sabay sabing, “Of course.”

            Napatingin nalang ako bigla sa bintana. It’s a new moon tonight. I just wish that this new moon could also give me new hope in fighting my disease especially now that it advanced to a new stage.

            Habang natutulog ako nung gabing ‘yun. Wala na akong ibang ginawa kung hindi ipagdasal ang sarili ko...at ang kinabukasan na possibleng meron ako.