YALNIZ

23.Bölüm:6 Yıl Boyunca..

Anne...Kelimelerim kifayetsizlikle doldu..Çaresizliğin içinde...Bambaşka bir dünyadaydım.Çelimsizdim.Dikkatsizdim.Düşüncesiz...Bir o kadar da duygusuzdum.
Fark etmedim.Onun nasıl hissettiğini anlamaya çalışmadım.Acımı kendime sakladım.İzin vermedim.Ağlamayı yasakladım.Kendime"üzgün"olmayı yasakladım.Onun içindi..Ayakta durabilirdim!Değil mi anne...Yapabilirdim.Ona destek olabiliridim.Sora'yı kabul ettirebiliridim...Ama..Yapmadım.
Zamanın kabuk bağlamış yaralarımı bir daha açmayacağına inandım.Zaman..Belki yardım ederdi.
Ya da..
Sadece...Saftım.
"Naruto-kun?''
Derinliğin içindeki zihnimi berraklaştırmak adına bana seslenen Lila saçlı kıza baktım.
"Naruto-kun...Minato-san..."
"Bay Uzumaki,Babanız 'epilepsi'hastası."
"O..."
"Epilepsi;Beynin normalde çalışması ile ilgili elektriğin aşırı ve kontrolsüz yayılımı sonucu oluşur. Babanızın tahlillerindende anlaşılacağı gibi alkolü fazla kullanmış.Tabi ki de sadece bu değil,bunlar sadece nöbeti tetikleyen faktörler.Aşırı alkol tüketimi, uykusuzluk, stres, gibi etkenlerde bu hastalığı tetikler.Bu durum, kokular gibi duyusal illüzyonları, sersemliği ya da huzursuzluğa neden olabilir.Babanız da nöbet geçirmiş.Şu an da ilaçlarını verdik.Uyanmasını bekliyoruz."
Epilepsi.Adını duysam da...Bilmediğim bir hastalık.Babam...O ne yaptı?
Asıl soru...Ben ne yaptım?
Alkol..Biliyordum..Onun çok içtiğini biliyordum.Uyumadığını da biliyordum.
Neden..

Onunla ilgilenmedim?
Neden korktum?
KORKULACAK NE VARDI?
Bana vurmasından mı?
Neden...
Evet...
Kardeşim...O VARDI.
"Naruto-kun...Minato-san kendine gelince yanına gideriz.Sen..İyi misin Naruto-kun?"
Gözlerim kararıyordu.Kalbim..Acıyordu.Pişmanlık mı? Korku mu?
Kaybetme korkusu mu?Hayır..O iyi olacak..Değil mi anne?
Ah...Huzur verici...Bana sarıldın Lila saçlı kız...Daha fazla sarıl..Masumluğunla...Kirlenmiş kalbimi arındır lütfen.
"Yanındayım Naruto-kun..Ne olursa olsun..Minato-san iyi olacak."dedi ve daha da sıkı sarıldı.O gün bıraktım...
6 yıldır tuttuğum göz yaşlarımı...Babam için beklediğim...Biriken derin duyguları bıraktım ve Hinata'nın olmak istedim..
Birbirimizden ayrıldık ve büyümüş göz bebekleriyle bana bakan küçük kardeşime sarıldım.
"O iyi olacak."dedim ve ağladım.İzin verdim.Küçük kardeşimin beni ağlarken görmesine...izin verdim.
###
"Taburcu olabilir mi?"dedim rahatladım. 1 gün tedbir amaçlı hastane de kalmıştı.
"Evet..Babanız daha önce de buraya gelmişti.İlaçlarını almasını sağlayın."
"Y-Yani...Çok daha önceden...Epilepsi miydi?"
"Sadece bir kere gelmişti.Kendisi sağlığına dikkat etmiyor gerçekten.Annen buna nasıl izin verdi?"

"O...O öldü."
"Ö-Öyle mi?Çok üzgünüm."
####
"Rahat mısın baba?"
Yeni çarşaflar serdik.Bir süre...Yanında olmak istiyordum.Yastığını düzelttik.Hinata ilaçlar için su getirmeye gitmişti.Sora,salondaydı.Tek odamızda babam ve ben..Yalnız kalmıştık.
Yerinde doğruldu ve öksürdü.
"İyi misin baba?"dedim endişemi gizleyemeyerek.
"Naruto...Büyümüşsün.."Soğuk ve kuru ellerini ,ellerimin üzerine koydu.Yüzünde anlaşılmaz bir ifade vardı.Gözlerinin altı morluğunu belli eden torbalarla kendinisini belli ediyordu.Saçları dağılmış ve omzuna kadar geliyordu.Ama..
Solmamıştı.
Maviliğin umut dolu feryatlarını duyabiliyordum.
Gülümsedi.Bu gülümseme 6 yıldır görmediğim...Bir mucizeydi sanki.Ama...Şüpheci bir gülümsemeydi.Barındırdığı farklı anlamlar vardı.Aynı..Beyazın eşsiz güzelliği gibi..Anlaşılmıyor,renklerde olduğu gibi farklı anlamlar vardı bu gülümsemede...
"Sen büyüdün.Bir aile kurdun.
Çalıştın.5 yıl boyunca yanımdaydın.Benden..Benden çok daha iyiydin.Cesurdun.Acı,nefret ve hayal kırıklığı...Bu duyguları def edecek kadar cesurdun hem de...5 Yıl içinde güçlü olmaya devam ettin..Sora'ya...Annelik ve babalık yaptın.Benim gibi...
Umutsuz bir babaya sahiptin halbuki..Naruto,senin gibi...
'Güçlü'olmayı istedim.Sana hayranlık duydum.Ama..Olmadı.Olmuyordu.Ne zaman unutmaya çalışsam...Kushina kulağıma fısıldıyor ve'Unutamazsın'diyordu.Kalbim...Acıyordu..Tarif edilmez bir acıydı.Ben her zaman 'Yalnız'olmuştum.Annen de öyleydi.Ama...Birbirimizi tanıdığımızda bunun anlamsız olduğunu anladım.Eğer yalnızlık bir güneşse...O..Annen  buluttu.
Güneşin önüne geçer ve ışığı yansıtırdı.O zaman..Güneş olan ben parçalanır...Bambaşka bir insan olurdum..
Sen...Nasıl yaptın?
Bulutu buldun mu?
"Hayır baba...Senden farklıyım.Bulut olan kişi bendim.Güneşim beni parçalamadı.Beni ısıttı.Arkamda durdu..Ve ona izin verdim..Beni ısıtmasına.Sıcaklığı ile..Bana yeni bir ışık verdiği için...Ve baba...Ben güçlü değildim.
5 yıl....Geçmedi...Ne Sora ne ben....Ikimiz için de...Acı çeken kişi sadece sen değilsin!Def edemedim baba!Unutamadım!Bunu nasıl yapabilirdim?Sen...Bizi yalnız bırakmıştın!Elbette..Biliyorum...Annemi çok seviyorsun...Ama..Sora'nın suçu değildi..Bana nasıl davrandığının bir önemi yok!Sora...Kendini suçlu hissetti...Doğduğu günden beri..."
Elimi bıraktı.Ellerini yüzüne götürdü.
Feryatlarını duydum.6 yıldır içinde tuttuğu göz yaşları..Benim gibi...
Ona 'ağlama'demek istedim..Ama kalbim aynı fikirde değildi...O da titriyordu..Babamın titrediği gibi...
Ben de ağladım.
Bağırarak,içimdeki tüm duyguların baskısıyla ağladım..Hıçkırdım.
Beni kendine çeken güçlü kolları hissettiğimde ağlamam şiddetlendi..
Kim bilir...
Babamın kucağında ağlamak...
Onun kokusunu içime çekmek için...
Birbirimizle...Acılarımızı paylaşmak...annem hakkında konuşmak için...Ne kadar beklemiştim?