Nigdy więcej

12

Następnego dnia obudził mnie telefon.
Sebastian dzwoni.
Nie wiedziałam czy chce odebrać ten telefon. No ale, cóż jeśli teraz nie odbiorę to później będzie jeszcze gorzej.
-Halo?-powiedziałam lekko zachrypiałym głosem.
-Hej kochanie, wstałaś już?-usłyszałam wręcz przesłodzony głos Sebastiana.
-Za te ''kochanie" to ty możesz dostać. Mów czego chcesz lepiej.-mówiłam bez jakichkolwiek uczuć. Nie czułam nic choć, z jednej strony coś w środku mi mówiło, że cieszę się z tego telefonu ale, z drugiej strony miałam go gdzieś a, jeśli chciał by się na przykład zabić z chęcią bym mu pomogła w tym.
-Chciałem zapytać co u ciebie i jak się czujesz.-i znów ten przesłodzony głos niczym plastik flirtujący z chłopakiem. Chociaż on ma trochę z takiego plastiku płci żeńskiej. Pomijając fakt, że jest on chłopakiem to też jest pusty i bezwartościowy.
-O błagam. Weź spierdalaj-nie wiem co powiedział więcej ponieważ, rozłączyłam się. Nie miałam ochoty psuć sobie dnia rozmową z nim. Spojrzałam się na zegarek 06:23 czy go coś pojebało, że o tej porze dzwoni?!
Do wystawienia ocen został 1 dzień ale, już mam wszystkie oceny wystawione. A może by tak nie iść do szkoły. To jest myśl świetna ale, sama będę się nudziło. Szybko wzięłam telefon i zadzwoniłam do Adama bo, wiem, że Julka idzie do szkoły ona ani jednego dnia by nie opuściła.
-Yyy czego chcesz tak wcześnie.-usłyszałam zaspany głos przyjaciela po kilku sygnałach.
-Nie idziemy do szkoły. Chcesz do mnie przyjść?-spytałam na jednym oddechu.
-Daj mi 20 minut i będę.-po tych słowach Adam rozłączył się a ja, postanowiłam się ubrać. Założyłam dresowe spodenki i czarną koszulkę. Po mnie więcej 15 minutach zadzwonił dzwonek do drzwi. Miałam nadzieję, że to Adam. Lecz to co zobaczyłam zdziwiło mnie całkowicie.