Do it or die

~ Hoofdstuk 4 ~

Ik schrok wakker door een vreselijk geluid: een hartverscheurend gegil. "Nee! Dit is het enige wat ik nog heb! Geef het terug!" gilde een onbekende stem. Het kwam van ver, maar het was luid. Het kwam van beneden! Ik keek Oliver aan en ik zag dat hij al wakker was. "Het zijn de leerlingen. Ik denk dat ze in de sporthal zitten. Ze klinken zo ver weg en het is de enige plaats waar veel leerlingen tegelijk verzameld kunnen worden," zei hij. "Waarom schreeuwen ze zo?" Het geluid was ondertussen wel opgehouden, maar ik wilde wel graag weten wat het geweest was. "Waarschijnlijk iemand die niet al zijn of haar persoonlijke spullen had afgegeven." Ik knikte en mijn gezicht vertrok. We hadden echt geluk gehad dat we onszelf konden verschuilen... Oliver stond gebukt op en begon op het schap te rommelen. Hij bukte zich weer en ik zag dat hij onze rugzak vasthad in zijn linkerhand. In de andere hand had hij een papier en een balpen die hij aan mij gaf. "Houd even vast, ik neem nog even een paar lege flessen mee die we kunnen vullen met water bij de toiletten." 

We kropen uit de kast en ik liet de wervels in mijn rug kraken. Het voelde beter zo en we liepen langs de gang naar de toiletten. Hij nam de flessen en gaf de helft ervan aan mij. We vulden ze bij en staken ze dan weg in de rugzak. Daarna gingen we naar de reling van de trap om naar beneden te kijken. Er stond een bewaker en Oliver duidde met een rode stift de plaats waar de bewaker zich bevond aan op zijn zelfgemaakte plattegrond. We wachtten stil af en na een tijdje ging de bewaker weg. "Ze hebben shiftwissels!" fluisterde Oliver opgewekt. Hij stond recht en sprintte opeens de trap af. Ik schoot in paniek, wat was hij van plan! Stel je voor dat iemand hem opmerkte! Hij pakte snel iets van de grond, ik zag niet wat het was, en hij liep de trap weer op. Ik wilde net vragen wat hij in godsnaam had gedaan, toen ik opeens een bewaker zag die het gebouw binnenwandelde. Ik hield mijn mond en de man nam plaats op de plek van de vorige bewaker. Oliver draaide zich om en sloop terug naar het lokaal. 

Ik volgde hem en in het lokaal plofte hij neer op een stoel. "Idioot! Wie denk je wel niet dat je bent! Superman of zo? Ze hadden je kunnen zien! En wat dan, he! Ik zou hier alleen achtergebleven zijn!" "Doe niet zo luid. Ik denk dat ze jou nog sneller horen , dan dat ze mij zullen zien."zei hij spottend. Toen zag ik wat hij vast had en hij legde het op een bank. " Tevreden, mevrouwtje?" vroeg hij grijnzend. Ik mompelde wat , maar ik kon er niets tegen in brengen. "Een verrekijker kan geschrapt worden van onze lijst!" zei hij tevreden grijnzend. 

"Dus nu weten we al dat er één bewaker beneden staat. Maar dat wisten we ook al voor dat jij je leven riskeerde voor dat ding," zei ik terwijl ik naar de verrekijker wees. " Een verrekijker hebben klinkt misschien wel cool, maar wat moeten we er eigenlijk mee?" Hij nam het vast en liep naar het raam. "Watch and learn." Hij opende het gordijn en zette de verrekijker tegen zijn ogen. Hij draaide aan een schroefje tot het beeld scherp was en scande de speelplaats af. Hij krabbelde wat neer op zijn kaart en stak het in de lucht achter zich terwijl hij geconcentreerd verder bleef kijken. Ik zag dat er drie grote kruizen op de speelplaats stonden. Een links, één rechts en één centraal. Hij haalde de verrekijker weg en keek me, alweer, grijnzend en met een zelfvoldane blik aan. Ik rukte de verrekijker uit zijn handen en keek erdoor. Mijn bril maakte het moeilijker om mijn ogen ertegen te houden, maar na het bijdraaien van de lenzen kreeg ook ik een scherp beeld. Op de speelplaats zag ik inderdaad drie bewakers staan. Ik scande opnieuw van links naar rechts om te zien of ik niets gemist had. Aan de rechterkant van de speelplaats zag ik de refter en er stond een gordijn gedeeltelijk open. Ik zag iets groots en zwarts staan. Nee, niet één groot en zwart ding, maar meerdere! Het waren kisten! "Oliver, ik denk dat er kisten zijn in de refter!" deelde ik hem lichtjes opgewonden mee. " Misschien zijn daar wel dingen die nog van pas kunnen komen!" schreeuwde ik nu helemaal uit mijn dak. "Doe rustig en laat mij kijken." We wisselden weer van positie en ook hij zag de kisten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, maar die verdween even snel als hij ontstaan was wanneer hij helemaal op de vensterbank geleund had om alles zeker goed te kunnen bekijken. "Handige dingen laten ze niet zomaar rondslingeren, Emily. Er staan 2 bewakers voor de deur." Hij sloot de gordijnen en zette twee extra kruisjes op het blad. "Daar zullen we nog niet direct heen kunnen , maar we moeten wel snel een manier vinden, want zoveel eten hebben we nu ook weer niet en daar ligt vast een hele voorraad."