Do it or die

~ Hoofdstuk 13 ~

We werden opgewacht door de politie die direct versterking opriep. Ze bakenden een terrein af en niemand mocht er binnen, behalve de agenten en de hulpdiensten. We werden in een lange rij gezet waarna we onze naam en klas moesten zeggen. Ze duidden ons aan op een lijst en daarna mochten we verder wandelen naar een grote tent waar hulpverleners klaar stonden met voedsel, water en verzorging. We kregen allemaal een stoel om op te zitten en ondertussen vulde de tent zich goed op. 

Journalisten en families van de leerlingen kwamen aan, maar die moesten buiten het afgezette terrein wachten. Ik installeerde me naast Oliver in een stoel en ik schoof zijn broekspijp omhoog om zijn wonde te bekijken. De schotwonde die er te zien was, zag er gruwelijk uit en ik kwam van mijn stoel af. Ik beende op een hulpverlener af en trok hem aan zijn arm. "Hij moet naar het ziekenhuis." zei ik terwijl ik naar Oliver wees. Hij keek van ver even naar zijn been en nam een telefoon uit zijn zak. Hij belde het ziekenhuis en na een tijdje hoorde ik de sirene van een ambulance. 

Er liepen twee verplegers binnen met een brancard en ze legden Oliver erop. Ze droegen hem richting de ambulance en ze schoven hem in het voertuig. De verplegers kropen in de ambulance en wilden de deur sluiten, maar ik stak mijn arm ertussen. "Ik ga mee." zei ik. De verplegers keken me twijfelend aan, maar openden toch de deur. Ik sprong erin en ging op een stoel zitten. Ik klikte mijn gordel vast en keek naar Oliver. Hij draaide zijn hoofd en lachte naar mij. Daarna kwam er een verpleger tussen mij en hem staan en hij gaf het teken aan de chauffeur om te vertrekken. De sirene begon weer te loeien en daarna vertrokken we richting het ziekenhuis. 

Terwijl we reden, knipten ze zijn broekspijp half weg en bekeken ze de wonde. Ze ontsmetten de wonde en Olivers gezicht verkrampte van de pijn. De verplegers mompelden overleggend wat dingen tegen elkaar en ik keek doorheen de voorruit. Ik zag een groot en hoog gebouw dat waarschijnlijk het ziekenhuis was en we sloegen de parking op. We reden voorbij rijen auto's en daarna reden we een soort garage binnen. 

De verplegers hadden ondertussen al hun spullen opgeruimd en de deur van de ambulance ging open. Ze haalden de brancard uit de wagen en rolden Oliver snel naar binnen. Ik rende achter de verpleger aan en tikte hem al rennend op de schouder. "Wat gaan jullie met hem doen?" vroeg ik gehaast. "Ze gaan hem een spoedoperatie geven." was het enige wat hij zei. Daarna reden ze door een grote klapdeur en een stevig gebouwde man hield me tegen. "Je mag niet binnen in de operatiezaal." 

Ik zuchtte en liep richting een bankje in de gang. Ik plofte neer en wachtte af. De gang was bijna helemaal verlaten op de man die de deur bewaakte na. De tijd verstreek traag en na een tijdje kwam er een verpleegster de gang op lopen. Ze liep op me af en bleef stilstaan voor mij. 

"Ben jij Emily?" vroeg ze. Ik keek op en knikte. "Goed, je mag meekomen. We hebben een kamer klaargemaakt voor de jongen die nu geopereerd wordt. Je mag daar al heen en dan kun je je even opfrissen. Je kan er douchen en je krijgt nieuwe kleren. Volg mij maar." Ik stond recht en volgde de verpleegster. Bij het idee van een douche voelde ik me al een stuk frisser en nu pas had ik door hoe erg ik waarschijnlijk moest stinken. Ik grinnikte en liep door. 

We gingen met de lift naar de derde verdieping en liepen een paar gangen door. Ze stopte eerst even om wat kleren voor me te gaan halen en daarna liepen we verder naar de kamer waar Oliver zou komen te liggen. Uiteindelijk opende de verpleegster een deur en ik wandelde naar binnen. 

Het was een kleine ziekenhuiskamer voor 1 persoon. Het grote raam liet veel licht binnen en er was een toilet en een douche. "Goed, je kan je hier douchen en ik zal ondertussen vragen of ze nadat je gedoucht hebt je kleren kunnen wassen. Ondertussen kan je dit even aandoen." Ze overhandigde me de kleren die ze daarnet gaan halen was, ze zouden wel passen. "Als je klaar bent, druk je maar op de bel. De operatie van de jongen zal nog zo'n uurtje duren."