Do it or die

~ Hoofdstuk 6 ~

Ik voelde het zonlicht dat in mijn gezicht scheen en ik ging rechtop zitten. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en mijn zicht werd helderder. Ik had in mijn eentje in de kast geslapen en Oliver zat op een stoel naast me. Hij sliep nog, dus stond ik stilletjes op om hem niet wakker te maken. Ik haalde mijn rugzak uit de kast en haalde de boeken één voor één uit de zak. Ze leken me best interessant en ik stapelde ze op een hoopje. Ik voelde nog een laatste keer in de zak en vond nog een boek dat helemaal vanonder zat. Ik haalde het boek eruit, maar het glipte per ongeluk uit mijn handen. Met een luid gekletter viel het op de grond. Ik raapte het snel op en draaide me om. 

Oliver keek me aan en ik keek terug met een verontschuldigende blik. "Goedemorgen?" zei ik dus maar. Hij gromde lichtjes en stond op. Ik draaide me om en lachte vanwege zijn ochtendhumeur. Ik legde het laatste boek op de tafel en ging toen mijn waterflesje bijvullen. De deur ging open en naast mij kwam ook Oliver zijn flesje vullen. "Ik ga naar de refter vandaag en jij gaat mee." zei hij opeens. Ik wist dat ik er niks tegenin kon brengen dus stemde ik in. 

We haalden onze rugzakken en gingen naar het dak. "Hoe ben je hier over geraakt?" vroeg Oliver toen we aan de kloof kwamen. Ik grinnikte en zei : "Zo." Ik liep een stukje naar achter en sprong er elegant overheen. Oliver keek me verbaasd aan en terwijl ook hij achteruit liep, zei hij: "Ik dacht dat jij hoogtevrees had?" Ik lachte en daarna sprong hij ook. Hij landde veilig op zijn beide voeten en ik begeleidde hem naar het luik van de bibliotheek. Daarna slopen we naar het archief en ik opende de deur met het sleuteltje. Ik maakte deze keer niet dezelfde fout, maar sloot de deur zorgvuldig en deed hem op slot. Oliver was ondertussen op zijn buik gaan liggen en legde zijn oor op het luik om te horen of er iemand in de refter was. "Ik denk niet dat er iemand is, maar het is waarschijnlijk een drukbezochte ruimte. We kunnen zo wel naar beneden springen en landen op de eettafels hieronder. Voor de terugweg zal ik een doos zoeken om op de tafel te zetten zodat we makkelijk terug naar boven kunnen klimmen. Emily, jij gaat ondertussen nuttige spullen zoeken en ze wegsteken in je rugzak." We konden Olivers genialiteit goed gebruiken en ik wachtte tot onze 'missie' startte. 

Hij opende het luik en licht stroomde onze ruimte binnen. Oliver stak zijn hoofd naar beneden en keek rond. Hij trok zijn hoofd terug en gebaarde dat ik eerst mocht. Ik ging op de rand zitten met mijn benen naar beneden hangend en daarna duwde ik mezelf af. Ik landde op een tafel en sprong eraf. Niet veel later volgde Oliver en ik ging aan de slag. Ik opende een eerste kist en vond een paar drinkbussen. Ik nam er twee en stak ze in mijn rugzak. Ze waren groter dan de grootste flessen die we nu gebruikten dus ze konden zeker van pas komen. De volgende kist die ik opende, zat vol met medische spullen en het enige wat ik herkende was ontsmettingsalcohol en een paar verbanden. Ik nam een flesje en een paar rolletjes verband en ging verder. In de volgende kist zaten spullen die ik niet herkende, dus ging ik naar de volgende. Deze keer had ik meer geluk en vond ik een doosje lucifers. Ik glimlachte, dit was zo'n goed idee geweest van hem! De daaropvolgende kist was kleiner en afgesloten dus wandelde ik naar de volgende in rij. Daarin zat een zaklamp en wat batterijen. Ik nam het allebei en stak het snel weg. Ik vond nog een heleboel nuttige voorwerpen, maar ik had nog niks om te eten gevonden. 

De kisten waar ik de vorige keer voedsel had gezien, waren leeg. Ik raakte een beetje in paniek en zag dat Oliver ondertussen bezig was een gigantische doos op de tafel te zetten onder het luik. Na nog een paar kisten vond ik uiteindelijk twee grote dozen vol met voedsel dat lang houdbaar was. Ik keerde terug doorheen het lange gangpad en sloot alle kisten op mijn terugweg zodat niemand merkte dat we hier geweest waren. Ik bereikte Oliver en bekeek zijn werk. Ik duwde tegen zijn doos om te kijken of het wel stevig was en ik liep er omheen. Het leek me veilig dus gingen we langs daar terug naar het archief. Oliver volgde me en sloot het luik. We gingen terug naar onze basis en toen we daar aankwamen, lachte ik opgelucht. "Het is ons gelukt... Het is ons echt gelukt!" juichte ik blij. Ook Oliver lachte blij en we bekeken onze buit.