Do it or die

~ Hoofdstuk 9 ~

Hoewel het een vermoeiende dag geweest was, sliep ik niet goed. Ik vond me geen houding en elke keer als ik besloot me te verleggen, schoot er een pijnscheut doorheen mijn knie. Na een paar uur woelen, viel ik uiteindelijk toch in een rusteloze slaap, maar het duurde niet lang voor het weer ochtend werd. 

Ik opende mijn ogen en zag dat Oliver voor me stond. Ik schrok en sprong recht. Nog geen seconde later schreeuwde ik het uit van de pijn en viel ik weer neer. "Moest dat?" vroeg ik nijdig terwijl ik opkeek. In plaats van zijn gewoonlijke grijns keek Oliver me met een bezorgde blik aan. "Hier, ga zitten." zei hij terwijl hij een stoel in mijn richting schoof. Ik trok mezelf op de stoel en Oliver plaatste een stoel naast de mijne om zelf op te zitten. Hij nam mijn been en legde die op zijn schoot. "Ik ga even kijken naar je been en zien wat ik er aan kan doen." Hij schoof mijn broekspijp een beetje naar boven en ik keek benieuwd naar hoe mijn knie eruit zag. Van de kleine schaafwonde was bijna niets meer te bemerken, maar mijn knie werd nu omlijst door een gigantische blauwpaarse vlek. 

Oliver duwde even met zijn duim op de blauwe plek en ik schreeuwde het uit. Hij keek me weer aan en vroeg dan: " Kan je je knie even buigen?" Ik probeerde hem voorzichtig te buigen, maar de pijn die ik voelde was ondraagbaar. Tranen vormden zich in mijn ogen terwijl ik mijn knie langzaamaan boog. Er gleed een traan over mijn wang en de blik op mijn gezicht werd alsmaar pijnlijker en pijnlijker. 

"Stop, niet forceren." zei Oliver terwijl hij mijn been weer nam en hem weer uitstrekte. "Ik weet niet hoe ernstig het is, maar we moeten een manier vinden om toch verder te kunnen. Het doet minder pijn als je het strekt, he?" Ik maakte een instemmend geluid en hij stond op. "Ik ga iets zoeken om het te spalken. Hier, eet iets. Die kracht zal je nodig hebben." Zei hij terwijl hij me een stuk brood overhandigde. Daarna liep hij weg en ik veegde de traan van mijn wang. "Sterk blijven..." fluisterde ik mezelf toe waarna ik een hapje at.

Oliver kwam terug met repen handdoek en een gebroken stok in zijn handen. Hij ging terug zitten terwijl hij me vanalles uitlegde: "Ik heb een bezem gevonden waarvan ik een stuk heb afgebroken en ik heb de afgebroken kant ervan geschuurd tegen een ruwe steen want we willen niet dat je ook nog eens splinters erbij krijgt, he. Nu moet je je been goed gestrekt houden terwijl ik dit vastbind aan je been. " Ik strekte mijn been zo ver mogelijk uit terwijl hij de houten stok erop duwde. Daarna begon hij de lappen stof er strak rond te draaien en wanneer alle stukken op waren, hing de stok stevig tegen mijn knie en de rest van mijn been. Ik verplaatste mijn been van de stoel naar de grond en stond recht. Ik wandelde een beetje rond wat vrij goed verliep. Een beetje houterig weliswaar, maar voor de rest een perfecte oplossing voor een situatie als deze.

Ik wou terug gaan zitten maar Oliver hield me tegen. "Echt niet, ik heb niet je been gespalkt om dan weer te gaan zitten, meisje." Ik zuchtte terwijl ik een rugzak in mijn handen gegooid kreeg. We gingen weer op weg naar het secretariaat en alles verliep een beetje moeilijker als anders, maar het lukte toch. Toen we beneden aan de trap stonden, moesten we weer lopen en wanneer we het secretariaat bereikten was ik buiten adem en stroomden de tranen over mijn wangen van de pijn. Ik veegde ze snel weg en begon direct verder te zoeken naar een goede lader. Deze keer hadden we de telefoon meegenomen zodat we konden zien of de lader paste. We wilden geen derde keer terug komen om ons leven te riskeren.

Oliver scande de vloer verder af terwijl ik verder ging met het overige bureau. Het enige wat ik in de lades vond was papieren, papieren en nog eens papieren. Soms kon ik het niet laten om eens te kijken wat erop stond. Meestal gewoon wat informatie over leerlingen of rekeningen van de school. Dit is zo verkeerd.. Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me weer op datgene waarvoor ik gekomen was.

Ik was in de weer met een klein kastje uit te laden toen Oliver opeens een blije kreet sloeg. "Yes!" Hij haalde snel de telefoon uit de zak van zijn trui en stak de lader die hij gevonden had erin. Het paste! Ook ik maakte nu een vreugdedansje (het zag er vast niet elegant uit met een gespalkt been, maar dat maakte me niet uit) en snel begon ik het kastje weer in te laden. Oliver stak de telefoon en de lader weg in zijn zak. "Wat gaan we er nu mee doen?" vroeg ik terwijl ik de laatste blaadjes terug in de kast stak. Er kwam geen reactie dus stond ik op en keek ik rond om te zien waarom Oliver niet antwoordde. Wanneer ik zag wat er was, verstijfde ik van de angst. 

Een grote man had Oliver bij zijn kraag vast en hield een geweer tegen zijn slaap. Hij begon te lachen en keek me met een zelfvoldane blik aan. "Wat we hier hebben... Twee kleine ratten.. Kom hier, meisje!" Hij richtte zijn geweer nu op mij om aan te duiden dat ik naar hem toe moest komen en Oliver zag zijn kans. Hij gaf me een waarschuwende blik en ik bukte. Oliver schopte de man hard en de man vuurde een kogel af. Omdat de man overdonderd was door wat er gebeurde kon Oliver zich loswringen en toen ik me omdraaide zag ik dat de kogel zich in de muur achter me geboord had. Oliver sloeg het geweer uit de hand van de bewaker, maar de man sloeg hem hard in zijn gezicht. Oliver liet zich niet doen en hij sloeg de man recht op zijn neus. De man was afgeleid door het bloed dat uit zijn neus droop en Oliver raakte hem nu vol op het hoofd. De man viel bewusteloos neer en ik keek geschokt toe. 

Oliver liep langs mij en opende één van de grootste kasten die in het secretariaat stonden. Ik draaide me om en begreep wat hij wilde doen. Ik hielp hem alles uit de kast de halen en we liepen naar de bewusteloze man. Oliver scheurde een stukje van zijn t-shirt en bond het rond de mond van de man. Ook bond hij zijn handen en voeten bij elkaar. "Goed, help mij hem optillen en in de kast te leggen." Ik liep op de man af en droeg samen met Oliver het lichaam naar de kast. Hij was zwaar, maar uiteindelijk lukte het ons om hem daarin te krijgen. Oliver deed de kastdeur dicht en raapte het geweer op van de grond. "Dit kan ooit nog van pas komen." Hij stak het snel weg in zijn jasje en we gingen terug naar onze basis.

Ik was vermoeid en ik voelde de pijn van mijn been alweer terug komen. Maar toen ik Olivers gezicht zag , was ik alle pijn vergeten. Zijn gezicht hing vol met bloed, geen idee of het van hem of de man was, maar zijn wang begon een blauwe kleur te krijgen en er sijpelde bloed uit een wonde net boven zijn wenkbrauw. Ik hobbelde snel naar het toilet om een handdoek nat te maken en dwong Oliver neer te zitten.

Nadat ik al het overtollige bloed van zijn gezicht geveegd had , bekeek ik de wonde boven zijn wenkbrauw. Het was niet zo diep , maar de blauwe plek op zijn wang zou nog wel even blijven. "Binnenkort kunnen we auditie doen voor Avatar", zei hij lachend. Ik lachte en nestelde me in een stoel naast hem. Ik gaf hem wat eten uit zijn rugzak en ik at zelf ook wat. Ik wilde nog vanalles doen , maar ik was te moe om nog rechtop te komen. Daarom dommelde ik in en al snel viel ik in een diepe slaap.

"Emily, word wakker", hoorde ik in de verte. Ik opende mijn ogen en mijn wazige blik verscherpte stilaan tot ik Olivers gezicht helemaal duidelijk kon zien. "We moeten vertrekken." Ik keek hem met een niet-begrijpende blik aan. "De bewaker die we gisteren neersloegen, zal nu wel ontsnapt zijn. Ze weten dus dat we ergens zijn en ze komen ons zoeken, daar ben ik zeker van. Sta op, we zullen een andere basis moeten vinden." Ik stond recht en schrok toen ik zag dat de kast volledig leeg was en er een overvolle rugzak voor mij klaar stond. Ik nam hem op mijn rug en vroeg me af waar we heen gingen. Oliver las de blik van mijn gezicht en legde me uit wat zijn plan was. "We gaan naar het archief. Daar is het hopelijk veilig, maar we zullen meer moeten oppassen vanaf nu. Elke kleine beweging kan het verschil maken tussen leven en dood." 

Hey liefste lezers! Dit was een korter hoofdstukje ( I know), maar zeker één met wat actie! Hoe vonden jullie dit? Hoe denken jullie dat het met Emily en Oliver zal aflopen nu de gijzelnemers weten dat er twee kinderen vrij rondlopen? Voor jullie een vraag, voor mij een weet! Haha, ik zie jullie in het volgende hoofdstuk. Tot dan! x