Do it or die

~ Hoofdstuk 3 ~

Ik werd wakker en voelde een zonnestraal in mijn gezicht kriebelen. Ik geeuwde en knipperde met mijn ogen. "Goedemorgen, Emily," zei Oliver zonder ook maar één blik op mij te werpen. "Goedemorgen," mompelde ik en ik verschoof me een beetje. Mijn rug en zitvlak deden pijn van de ongemakkelijke , kleine kast en ik zuchtte pijnlijk. "Laat me raden.. Spierpijn en rugpijn?" vroeg Oliver lachend. "Niet grappig. Ik ga even naar het toilet en ik denk dat ik het deze keer wel alleen zal vinden," mopperde ik. "Ga je gang," zei hij en ik ging rechtop zitten. Ik deed de kast open en stapte eruit. Ik rekte me uit en alles in mijn rug kraakte, terwijl ik genoot van de warme gloed van de zon die door de gordijnen heen glipte.

Ik wandelde richting de deur en deed hem voorzichtig op een kier. Niemand te zien, gelukkig! Ik deed stil de deur verder open en stak de gang op de toppen van mijn tenen over zodat de bewaker die beneden stond me niet hoorde. Ik ging even naar het toilet en waste daarna mijn gezicht. Ik spoelde mijn mond en dronk van het water. Ik voelde mij een beetje opgefrist en bekeek mijn haar: wat een ramp... Ik fatsoeneerde het een beetje en haalde één van de talloze rekkertjes van mijn arm. Ik maakte een strakke paardenstaart want mijn haar hier wassen, zat er niet echt in.

Tegen de tijd dat ik weer in het lokaal was, was Oliver ook al opgestaan en ik zag dat hij een blok papier vast had. "Wat doe je?" vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik op de toppen van mijn tenen ging staan om over de rand van het blaadje te spieken. "Ik ga kijken wat er in dit lokaal nog valt te vinden aan eten, drinken en andere nuttige materialen. Dan kan ik opschrijven wat we nog allemaal hebben. Je beseft toch dat we hier waarschijnlijk nog lang zitten?" zei hij op een serieuze toon. Kon hij me niet geruststellen in plaats van me bang te maken? "Uh, kan ik helpen?" vroeg ik hem dan maar. "Natuurlijk, doorzoek alle boekentassen en zeg me wat je vindt. Leg het daarna in het schap van de kast en zorg ervoor dat de boekentassen op dezelfde manier blijven liggen als voordien. Als ze toevallig zouden opmerken dat er spullen verplaatst zijn in deze ruimte, zijn we de klos." De boodschap was duidelijk en ik begon alles te doorzoeken.

Tegen het middaguur hadden we al veel dingen gevonden en Oliver keek tevreden op zijn blad. " We hebben nog 12 flesjes water, 15 boterhammendozen, 10 koekjes, 4 blokken papier en een heleboel balpennen en potloden natuurlijk. Binnenkort zullen we nieuw voedsel moeten gaan zoeken, want hiermee komen we niet lang toe. Het viel gelukkig nog mee, want ik dacht dat we minder zouden vinden," zei hij. "Tegen de tijd dat we dit allemaal op hebben, zijn we al lang bevrijd. En als dat niet zou gebeuren, zou het veel te riskant zijn om extra eten te gaan zoeken! Wees blij dat we dit allemaal al hebben!" zei ik op een boze toon. Ik draaide me om en zuchtte geërgerd. Hoe kan hij nou zo kalm blijven!

Opeens viel mijn oog op een voorwerp in de hoek van het lokaal. Het schitterde omdat de zonnestralen er op vielen en ik liep er nieuwsgierig heen. Ik bukte om te kijken wat het was en zag dat het een zakmes was. Het mes waarmee Kurt geprobeerd had de man te doden, natuurlijk! Ik wilde het net oprapen toen ik plots twee stemmen hoorde. Ik draaide me om en één blik naar Oliver was genoeg voor hem om te weten wat er gaande was. Ik griste snel het mes van de grond en sprintte naar de kast. Oliver zat er al in en net op het moment dat ik neerplofte op de bodem van de kast, zwaaide de deur van het lokaal open. Ik hield mijn adem verschrikt in en wachtte.

"Hier is er niks veranderd sinds gisteren," zei een stem uit het niets. Ik herkende die stem, het was één van de mannen die gisteren in het lokaal was! "Goed.. goed." antwoordde een andere stem. Ik bleef stil zitten en probeerde mijn gejaagde ademhaling te controleren. "Ga weg! Ga toch weg!" dacht ik. Ik sloot mijn ogen en probeerde het geluid van mijn bonkende hart te negeren. Uiteindelijk hoorde ik hoe de deur gesloten werd en ik opende mijn ogen weer. Oliver deed voorzichtig de kast op een kier en gluurde naar buiten. "De kust is veilig." fluisterde hij. Ik knikte, maar bleef zitten. "Ik ga niet meer naar buiten vandaag," fluisterde ik geschrokken door het voorval. Hij begreep het en knikte.

Daarna haalde zijn blok papier boven. "Ik heb daarstraks ook nog een lijst gemaakt met dingen die we nodig hebben zoals extra voedsel, extra drank, handdoeken, verbanden , ontsmettingsmiddel , een aansteker, een mes en nog wat andere dingen." Het mes! Ik tastte de bodem van de kast af met mijn handen op zoek naar het mes en na een tijdje voelde ik het lemmet van het zakmes in mijn hand. "Hier, die vond ik daarnet aan de deur. Het is van Kurt," zei ik terwijl ik het aan hem gaf. Hij nam het aan en klikte het open, maar gaf het direct weer terug aan mij. "Je mag het houden, ik vind wel een ander mes." Ik nam het aan en stak het weg in mijn broekzak.

"Ik heb ook een plattegrond van de school gemaakt. De volgende dagen moeten we gaan uitzoeken waar er vaste bewaking is en waar hun rantsoenen zijn. We zullen morgen beginnen met onderzoeken, maar vandaag moeten we voorbereidingen treffen. Ik heb de kleinste rugzak uitgezocht en die leeggemaakt. Daarin heb ik een flesje water en twee koeken nodig. Ik neem de plattegrond mee en een stift om de plaatsen waar bewaking is aan te duiden." zei hij. We staken samen alles in de rugzak en plaatsten het op een schap. Ik nam een boterhammendoos en at alles op. Ik had al de hele dag niet gegeten dus ik was niet kieskeurig. Oliver at ook wat en deed ondertussen zoveel mogelijk boterhammen in 1 doos zodat het luchtdicht werd. Hij beweerde dat ze zo langer goed bleven. Het eten en drinken was keurig in rijen uitgestald op het schap. Oliver was echt een jongen met structuur en kalmte. Ik was blij dat er toch nog iemand helder kon nadenken in zo'n situatie als deze.

Ik kwam de rest van de dag door met tekeningen krabbelen op stukjes papier en de avond viel snel. Het was nog maar 7 uur en toch was het al donker in het lokaal. Er viel geen enkel licht te bespeuren buiten en ook al was het nog lang geen bedtijd, ik was toch vermoeid. Ik maakte het mezelf zo comfortabel mogelijk en al snel viel ik in een diepe slaap.

Hey, ik weet dat dit een korter hoofdstukje was, maar er volgen er nog langere :) Weer een klein sprankeltje actie, hoe vonden jullie dit? Hoe denken jullie dat het zoeken van bewakers en rantsoenen zal verlopen? Alvast bedankt voor het lezen en ik zie jullie (hopelijk) in het volgende hoofdstuk! x