Do it or die

~ Hoofdstuk 1 ~

Ik zat in de klas en keek vluchtig op mijn horloge. Nog 5 minuten tot de leswissel... Onze leerkracht Frans was de zoveelste oefening aan het verbeteren, maar het interesseerde me niet meer. De seconden tikten traag verder, maar uiteindelijk hoorde ik het verlossende geluid van de bel. Ik stak snel mijn map weg in mijn boekentas en ondertussen verliet onze lerares het lokaal. Iedereen werd weer wakker en begon gesprekken met elkaar aan te knopen. Ik kwam van mijn stoel af en liep naar een groepje meisjes van mijn klas. Ik installeerde me op een stoel en begon mee te praten. De jongens liepen rond in de klas en gooiden met balpennen en gommetjes naar elkaar. Minuten verstreken maar er kwam geen leerkracht opdagen. "Zou onze leerkracht ziek zijn?" vroeg ik aan Sanne en Stella, twee van mijn vriendinnen. " Ik denk het wel, Emily. De lerares blijft wel heel lang weg," antwoordde Stella. We werden onderbroken door een geklop op de deur en ik hoorde Jenthe vanachter de deur naar ons roepen. Ze kwam van de tandarts dus was ze later, maar ze kon niet binnen want de deur was op slot. Iedereen begon te lachen en ik hoorde Jenthe vloeken. "Je weet toch dat we op dit moment zitten opgesloten in een klas vol idioten, he, "zei Sanne opeens."Ik zou veel liever aan Jenthes kant van de deur zijn. Hier is het net een dierentuin." zei Stella lachend. "Ik spring wel uit het raam als ik het niet meer aankan,"zei ik grappend. Sanne en Stella lachten en niet veel later kwam er een leerkracht die de deur opende en Jenthe binnenliet. Gelukkig was het onze leerkracht niet en ze ging weer terug naar de klas waar ze lesgaf. De hoop op een uurtje vrij groeide en we praatten rustig verder. Af en toe kreeg ik eens iets tegen mijn hoofd door de jongens, wat veel gelach opwekte.

"Hé, ik denk dat ze hier beneden ook een uur vrij hebben!' riep Erik uit. "Hoezo?" vroeg Alexander niet-begrijpend. "Ik hoor geweerschoten en gegil van een actiefilm. Sinds wanneer mag dat op school? Als we geen opdracht hebben zal ik vragen of we ook zo'n film mogen kijken," luidde het enthousiast."Goed idee!" riep Stella en ze glimlachte breed. Er kwamen nog meer instemmende reacties en het idee van een goede film maakte mij ook wel blij. Er ontstonden discussies over welke film de meesten wilden kijken en ik hoorde dat de meningen verdeeld waren. Opeens hoorde ik in het lokaal rechts van ons ook schoten die gevolgd werden door gegil van vele jongens en meisjes. Al snel volgde het geluid van woest geschreeuw en gejammer ook vanuit de klas links van ons. "Nog meer actiefilms?" vroeg Alexander voorzichtig. " Ik denk het niet," zei Erik terwijl hij de deur opende en de gang opliep. Ik volgde hem en keek wat hij ging doen. Toen ik in de gang stond, zag ik dat hij over de reling hing en naar beneden keek. Ik hoorde het geluid van een deur die beneden openging en het geluid van nog meer geschreeuw overspoelde me. Erik sprong verschrikt op en liep snel het lokaal weer in. Ik stapte achteruit zodat hij de deur kon sluiten. Nadat hij die hard dichtgeslagen had, riep hij met een stem vol paniek: " Mannen met geweren! Misschien terroristen! Ik weet het niet! Wat moeten we doen!"

Eerst dacht ik dat het een grap was en ik begon te lachen, maar toen ik naar zijn gezicht keek, zag ik dat hij doodserieus was. De gehele klas keek elkaar eerst in stilte paniekerig aan, waarna iedereen tegelijk begon te gillen. "Hey! Rustig iedereen! Blijf kalm en barricadeer de klas! Denk rustig na en bedenk iets!" onderbrak Nathan ons luid. Iedereen werd wat rustiger. " Als tieners van 15 jaar moeten we dit rustig kunnen aanpakken. Blijf kalm en alles komt goed," zei hij, nu niet meer roepend. We knikten en sleepten banken en stoelen naar de deur om hem te barricaderen. Sanne en Stella legden allemaal boekentassen op de vensterbank en ik keek verward toe terwijl Jenthe een stoel onder de vensterbank plaatste. Ze klommen erop en openden het raam. Ze waren allemaal dingen naar beneden aan het gooien en nu snapte ik het. Ze gingen proberen te ontsnappen! Ik gaf hen spullen aan en ze begonnen nog meer dingen uit het raam te werpen. De stapel tafels en stoelen tegen de deur groeide snel en de jongens probeerden zich ondertussen te bewapenen met wat ze maar konden vinden. Opeens hoorde ik gerammel aan de deur en boos geschreeuw. We moesten opschieten want de mensen aan de andere kant van de deur konden elk moment binnenvallen. Ik klom nu ook op de vensterbank en keek doorheen het raam naar beneden. We moesten nu springen. Ik had de moed niet om er als eerste uit te springen dus hielp ik Jenthe doorheen het raam te stappen waar ze op het richeltje bleef staan. Ze was voor niets bang en nadat ze een keer diep ingeademd had, sprong ze naar beneden. Ze landde en stond op. Ze grijnsde ons toe, terwijl ze haar duim opstak. Ze zag er ongedeerd uit en Stella volgde al snel haar voorbeeld. Ook zij belandde op de boekentassenhoop en nu was het de beurt aan Sanne. Ze zweette van de angst en met trillende benen hielde ze zich stevig aan het raam vast terwijl ze op het richeltje stond. Het zag er niet naar uit dat ze zou springen, dus gaf ik haar onverwacht een stevige duw. Ze gilde en viel, maar ze kwam verkeerd neer. Haar been had een onnatuurlijke knik en ik zag dat ze huilde. Jenthe en Stella hielpen haar rechtop en ze keken naar boven om op mij te wachten. Ik maakte me klaar om te springen, toen opeens de deur openvloog met een luide klap.

Van het plotse geluid schrok ik en viel ik terug in het lokaal. Ik wilde nog ontsnappen maar het was al te laat. Snel kroop ik tussen de grote kast en de muur en ik stak voorzichtig mijn hoofd om de hoek om te kijken. De mannen die in de deuropening stonden baanden zich een weg over en onder de banken en ze kwamen alsmaar dichter bij het groepje doodsbange leerlingen. Ik zag Nathan schreeuwend door het lokaal rennen en voor de twee gewapende mannen springen in een poging hen tegen te houden. Ik zag hoe hij door de lucht vloog om met zijn volle gewicht op hen te landen, maar net voor hij hen raakte, schoot een van de twee mannen hem neer. Hij viel op de grond met een luide smak en bewoog niet meer. Ik zag een bloedrode vlek op zijn shirt die alsmaar groter werd. Ik draaide mijn hoofd weg. Ik kon dit niet zien! Ik wilde dit niet zien! Dit kon gewoon niet! Er kwam nog een laatste kreet uit Nathans mond en toen zweeg hij. Ook de rest van de klas werd stil en als ik om het hoekje keek, zag ik dat iedereen hun handen opstak en hun geïmproviseerde wapens lieten vallen. De mannen schopten Nathans lichaam opzij en liepen luid lachend op mijn klasgenoten af. Nu begonnen ze allemaal te gillen en sommigen zelfs te huilen. Maar ik merkte het amper want het enige wat ik kon doen, was staren. Staren naar de plaats waar het levenloze lichaam van Nathan lag. Er liep een eenzame traan over mijn wang en ik jammerde stilletjes. Opeens voelde ik twee handen om mijn armen klemmen en ik hield mijn adem verschrikt in.

Hallo lieve lezers! Ik ben Eva en ik heb dit boek ongeveer een jaar geleden geschreven, maar heb het nooit online gezet. Het is een volledig afgewerkt boek en ik zal vanaf nu regelmatig een hoofdstuk uploaden. Ik heb er veel tijd en moeite ingestoken, dus hopelijk vinden jullie het leuk! Veel leesplezier!!