♥Onomkeerbaar♥

~ hoofdstuk 14 ~♥

Bram

Met een rood Hooft van woede verlaat ik het kantoor van carla. Ik loop langs de recherche afdeling en laat een scheldwoord over mijn tong rollen waardoor Evert verbaasd op kijkt van zijn werk. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij en hij staat op en komt naar me toe . "Ik ben op non - actief gezed door Carla ik mag me nergens mee bemoeien" zeg ik nog steeds even boos. Het lijkt alsof Evert even niet weet wat hij moet zeggen. Uiteindelijk komen de woorden "het komt wel goed" eruit, waardoor ik me alles behalve beter voel. Ik loop naar de kluisjes en pak mijn wapen en ID eruit. Ik moet ze eigenlijk bij Carla inleveren maar zonder een moment te twijfelen stop ik ze in mijn zak en verlaat het gebouw. Hij stapt in zijn Mazda en rijdt naar het huis van fenna, hij loopt via het grindpad naar de voordeur en belt aan. Na de tweede keer gebeld te hebben gaat het licht in de hal aan en wordt de deur geopend. Fenna steekt haar slaperige hooft om de hoek. "Wat is er?" Vraagt ze gapend. "Mag ik even binnen komen dan vertel ik je alles. Fenna knikt en loopt naar binnen, ik sluit de deur achter ons en volg haar. Ze doet de lamp aan in de woonkamer en gebaart dat ik mag gaan zitten. Zelf gaat ze ook zitten op een stoel naast de bank. Ze kijkt me aan met nog steeds kleine oogjes. "Wat is er nou? " vraagt ze. Ik slik even en zeg: "Liselotte is ontvoerd en ik ben op non-actief gezet." Fenna haar ogen worden ineens groot "sorry?" Zegt ze. "Nouja ze is uit haar bed verdwenen terwijl ze niet eens kan lopen. Ik wil haar zoeken alleen ik mag me nergens mee bemoeien van Carla." Fenna zucht "ik help je wel" zegt ze. Ik kijk haar aan en zie de medelijden in haar ogen. "Ik kleed me even om en dan gaan we haar zoeken " zegt ze en ze loopt naar de gang.

Liselotte

De felle lamp boven me wekt me uit mijn onrustige slaap. Ik heb geen oog dicht kunnen doen. Er stromen allerlei vragen door mijn hoofd: hoe kom ik hier, wat is er gebeurd, wie heeft dit gedaan, hoe kom ik hier ooit weg??
Maar de belangrijkste vraag is : hoe is het met Bram. Ik mis hem meer dan ooit. Ik staar naar het plafond en denk na. Het valt me nu pas op dat boven in de hoek een camera hangt, waardoor ik me nog minder op mijn gemak voel. Ik hoor duidelijke voetstappen de trap op komen en een slot in de deur gaan. Ik zet me schrap om op diegene af te stormen maar het gevoel in mijn benen is nog steeds niet terug. Dus val ik met een smak op de koude vloer. De deur gaat open en ik zie twee voeten voor me neer staan. Twee armen helpen me overeind en leggen me weer op bed. Uit mijn wazige zicht kan ik nu duidelijk het silhouet van een vrouw zien. Ik wrijf ff goed in mijn ogen zodat ik scherper beeld krijg. Mijn blik glijd naar haar gezicht en kijk recht in haar ogen.