♥Onomkeerbaar♥

hoofdstuk 18 - einde ♥

Het pistool trilt nog steeds in mijn handen. "Ik heb iemand neergeschoten!"
De gedachte komen hard binnen. Ik wist van andere dat het heftig was maar om het nu zelf te beleven........ "wat zou er nu gaan gebeuren? Gaan ze me arresteren?" In de verte hoor ik sirenes. Mijn ogen worden vochtig, ik kan de tranen niet bedwingen. Alle woede en verdriet komt los. Maar ook de opluchting als ik dit niet had gedaan wie weet wat er dan gebeurd was........

Ik word gewerkt uit een eeuwen duurige slaap door het felle streepje zon dat door de spleet van de gordijnen schijnt. Het bed waar ik op lig is hard en het voelt ondertrouwd. Even denk ik dat ik nog in de witte kamer ben zonder ramen. Maar als ik me ogen open zie ik een veel kleinere kamer met blauwe gordijnen en een schilderij van een mooie waterval aan de muur. Ik vrijf mijn haren uit mijn ogen. Op dat zelfde moment zie ik naast me iets bewegen. Mijn collega Fenna Kremer zit aan de rand van mijn bed. De blondine kijk me aan en vraagt "hoe voel je je?" Hoofdpijn antwoord ik met een zucht. Het kost me moeite om te herinneren hoe ik hier gekomen ben en wat er precies gebeurt is. Het einige wat ik me herinner is.......
Opeens schiet ik overijnd, "waar is samantha...... en waar is Bram is alles oke met hem?"  Fenna kijkt me benauwd aan alsof ze me iets verschrikkelijks wil gaan zeggen. Ze pakt mijn schouders en duwt ze weer in het kussen, "je moet rusig aan doen" zegt ze. "Fenna, wat is er gebeurt?  Waarom beantwoord je mijn vragen niet?" Fenna kijkt me aan en zucht...... "ik moet je wat vertellen"
De blik waarmee ze naar me kijkt zegt me genoeg. Alles lijkt in een keer stuk te gaan, ik kan mijn lippen niet meer bewegen om iets te zeggen. "We hebben Samantha gevonden op het balkon.. dood" zegt Fenna. "Wat!?" Maar hoe?" Roep ik iets te opgelucht, waardoor Fenna me een verbaasde blik toe werpt.
"Maar dat is nog niet alles" zegt ze. Ik ga rechter op zitten klaar om het verschrikkelijke nieuws binnen te krijgen, ik kijk naar de grond en vraag: "wat dan?" Fenna slikt "nou de dader is ontkomen en we hebben nog steeds geen enkel bewijs." Ik sla mijn ogen ten hemel dit is niet wat ik nu zo persé wou weten, "en hoe is het met Bram?" Vraag ik. Eindelijk krijg ik antwoord op wat me echt kon boeien, "Bram is in orde" zei Fenna tenslotte met een glimlach. Iets binnen in mij ontplofte van blijdschap en opluchting. "Waar is hij nu?" Vraag ik. "Hij wacht buiten hij kan niet zo goed tegen de ziekenhuis lucht, maar ik zal hem even halen" en Fenna loopt de kamer uit. Even later word er op de deur geklopt Bram steekt zijn hoofd om de hoek met een brede grijns op zijn gezicht loopt hij naar me toe. Hij sprijd zijn armen en geeft me een knuffel, "ik ben zo blij dat je er weer bent" zegt hij. "Ik ook" fluister ik in zijn oor. En ik druk een kus op zijn wang, Met de gedachte dat me nu niks meer kan overkomen...

Einde

Hee guys dit is dus het officiële einde hopelijk vinden jullie het wat.
X $il