Το κορίτσι του λύκου (Ολοκληρωμένη)

Kεφάλαιο ΙΙ

Δεν μου μίλησε αλλά τόσες αναμνήσεις πέρασαν απο το μυαλό μου.Γιατί δεν φορούσε μπλούζα;Είχε αλλάξει τόσο πολύ και ήταν τόσο γυμνασμένος.Έπρεπε να βιαστώ.

-Είναι πολύ άσχημα το πόδι σου.Δεν θα προλάβεις και πολύ πιθανό να πάθεις και καμία μόλυνση.Μένω λίγο πιο κάτω.

Ε;Αυτό το μικρό ξύλινο σπίτι,που είναι το μοναδικό τόσο κοντά στο δάσος είναι του Τζακ;

-Εντάξει,ψελλίζω αφού έτσι και αλλιώς δεν είχα άλλη επιλογή.

Πήγα να περπατήσω και έβγαλα μια πνιχτή κραυγή πόνου.

-Άστο σε εμένα,είπε και με πήρε στα χέρια του.

Με τέτοια μπράτσα του ήταν έυκολο φυσικά.Δεν ήταν μακριά.Με κοίταγε και τα μελί του μάτια γυάλιζαν στο σκοτάδι.Μπήκαμε μέσα.

-Έχεις σκύλο;ρώτησα.

-Όχι,γιατι;

-Μυρίζει σαν να υπάρχει σκύλος εδω...Το ξέρω απο τον Μπου.

Αναφερόμουν στο δικό μου σκυλάκι,είχα ενα golden retriever.

-Α ναι τον θυμάμαι.

Με έβαλε στον καναπέ και πήγε προς το μπάνιο.Είχε λίγα έπιπλα και ήταν πολύ απλά.Φαίνεται ότι η διακόσμηση ήταν η τελευταία που τον ένοιαζε.

Γύρισε με βαμβάκι και οινόπνευμα.Γονάτισε και κοίταξε το τζίν μου που ήταν γεμάτο αίμα.

-Πρέπει να το βγάλεις.

Ωχ Θεέ μου,δεν το ζω αυτό.Ξεκίνησα να το κατεβάζω και εκείνος προσπαθούσε να μην δώσει σημασία.Δεν κοίταξε τίποτα άλλο εκτός απο την πληγή.Άρχισε να την καθαρίζει και πόναγε τόσο πολύ που σχεδόν βούρκωσα.Είδα ότι μου είχε φέρει και μια κουβέρτα.

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν.

-Έλα μικρή μην κάνεις έτσι,μου είπε.

Πάντα με έλεγε έτσι.Θυμήθηκα τόσα πολλά με εκείνον.Δεν συγκρατήθηκα και άρχισα να κλαίω.

-Τόσο πολύ πονάει;ρώτησε λυπημένα.

Δεν του απάντησα και κατάλαβε ότι το παρελθόν μαζί του πονούσε.

-Είναι εντάξει τώρα,είπε και σηκώθηκε.Οι κοιλιάκοι του μου τράβηξαν την προσοχή.

-Γιατί;

Ναι,ζητούσα εξηγήσεις.Προφανώς και θα το έκανα.Χτύπησε το τηλέφωνο μου γαμώτο!Είχα και αυτή την ηλίθια μουσική!

Το σήκωσα.

-Ναι;

-Πού στο διάολο είσαι Έμμα;

Ήταν η Ζόι.

-Σας παρακαλώ καλύψτε με.Θα σας εξηγήσω το πρωί,είπα και το έκλεισα.

-Πάω μέσα αν θες κάτι πες μου.

Έφυγε βιαστικά και έκλεισε την πόρτα του δωματίου του.Ήμουν με το βρακί,χτυπημένη στο σπίτι του Τζακ,με έψαχνε η αστυνομία τι άλλο να πάθω;;;;

Σκεπάστηκα και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ.

Με ξύπνησε η φασαρία απο την κουζίνα.Μαγείρευε;

Σηκώθηκα και τον πλησίασα.

-Καλημέρα,είπα.

Γύρισε και με κοίταξε.Μόλις θυμήθηκα ότι δεν φορούσα παντελόνι!Έτρεξα να κρυφτώ.

-Ηρέμησε,σαν να φοράς μαγιό είναι και έτσι και αλλιώς σε έχω ξαναδεί.

-Ναι!Όταν ήμασταν δέκα!

-Όσο καιρός και να περάσε ακόμα γκρινιάζεις όλη την ώρα.Περίμενε να σου φέρω μια φόρμα μου.

Και αυτός είναι ακόμα ένας ηλίθιος!Δεν μίλησα όμως.Θα έτρωγα,θα φόραγα την φόρμα και θα έφευγα.