One Direction Snow Dreams

Hoofdstuk 38

Sam P.O.V

Ik zit op Louis' schoot te wachten tot de dokters uit de kamer van Harry komen, en dat kan ieder moment gaan gebeuren. De spanning is niet normaal. Ik mis hem. Er springen een paar tranen in mijn ogen. Ik verstop mijn hoofd in Louis' shirt. Hij wrijft over mijn rug en maakt sussende geluiden. Ik word weer een beetje rustig. Ik haal mijn hoofd uit Louis' shirt zodat ik weer adem krijg en ga er met mijn wang tegen aan liggen. Veder op zie ik een gestalte staan. Ik kan niet zien wie het is. Hoewel er meerdere mensen hier staan trekt hij mijn aandacht. Geen idee waarom nou net hij en waarschijnlijk is hij hier ook gewoon voor iemand. Maar toch... Ik heb gewon het gevoel dat hij de hele tijd naar ons kijkt. Door de lamp vang ik een glimp van zijn gezicht op. Het is... Het is... Ik maak mijn ogen tot spleetjes om hem beter te kunnen zien... Luuk! Ik vloek iets binnensmonds en spring van Louis schoot af. Ik zie Louis nog net mij raar aankijken en dan ren ik weg. Luuk springt ook van de stoel en begint ook met rennen. De tranen braden achter in mijn ogen. Maar ik ga niet stoppen ik MOET en ZAL het krijgen, hij zal boeten voor Harry en Nicole en zijn mond openen en mij vertellen waar hun in vredesnaam Niall hebben verstopt. Ik begin te hijgen, op dit moment haat ik astma echt. Wanneer het wel leuk is is tijdens gym dat je niet mee hoeft te doen met piepjes test of shuttle run of hoe je het ook wilt nomen.

Ik ben nog niet eens zo heel ver van Louis af, laten we zeggen 2 à 3 gangen. Maar ik ben nu al bijna helemaal buiten adem. Ik ren wel sneller als Luuk, veel sneller. Maar ik kan het minder lang volhouden als hem, denk ik dan. Ik hoop dat ik hem krijg. Mijn keel begint pijn te doen bij elke hap lucht die ik in adem. Mijn benen kunnen nog langer door gaan met rennen. Ik ben nog lang niet moe, ik krijg alleen niet meer genoeg zuurstof binnen. Maar ik blijf rennen. Voor Harry. Voor Niall. En voor Nicole. De tranen rollen nu over mijn wangen. Ik moet hem hebben, ik zal hem krijgen. Het moet gewoon. Ik veeg ruw de tranen van mijn wangen en probeer mijn beeld weer scherp te krijgen. Maar zo snel als de tranen weg waren komen ze ook weer terug. Ik ga de bocht om. 'Niet rennen in het ziekenhuis!' Hoor ik iemand achter me roepen. Ik heb bijna de jas van Luuk vast. Als ik hem vast heb kan ik echt niet meer. 'Ik... Krijg... Je.... Nog... Wel.' Probeer ik te roepen maar er komt alleen een rare piep stem uit mijn keel die die woorden zegt. Ik probeer mijn adem weer terug te krijgen. Ik heb gefaald. Ik kon misschien achter de plaats komen waar Niall zat... En alleen omdat ik astma heb, heb ik hem laten gaan. Tranen beginnen nu nog sneller over mijn wangen te rollen. Ik had hem moeten hebben. Ik laat me tegen de muur omlaag glijden, tot ik op de grond zit met opgetrokken knieën en mijn gezicht verstopt in mijn handen.

Iemand legt een hand op mijn rug. Hij kan niet van Louis zijn, hij is te klein daarvoor. Ik kijk op, mijn beeld is wazig door alle tranen die in mijn ogen zitten. Ik knipper met mijn ogen en veeg de tranen van mijn wangen. Voor me staat een meisje van ik gok een jaar of 4 oud. Met een schattig jurkje aan en een roze konijn tussen een arm. Haar andere hand ligt op mijn schouder. Mijn handen zijn nat van de tranen. 'Niet huilen meisje.' Zegt ze met een lief stemmetje. Ik kijk haar aan. Ze staat er alleen, met een klein lachje op haar gezicht. Ze pakt mijn hand vast. 'Je moet lachen. When life shows you a hunderd reasons to cry, show life you have a thousand reasons to laugh.' Zegt ze met een lach. 'Don't feel guilty because you didn't make it. You need to stay strong and belive that you can make it, with some help from your friends.' Er komt een kleine glimlach op mijn gezicht. Ze heeft gelijk. Ik moet niet alles alleen doen met andere zou ik het veel sneller voor elkaar krijgen. We zien Luuk of Mike vast en zeker nog wel een keer en dan pakken we ze, samen. Het meisje spreid haar armen, als teken voor een knuffel. Ik ga op mijn knieën zitten voor haar zodat we op ongeveer dezelfde grote zitten. Voorzichtig sla ik mijn armen om haar middel heen. 'Thanks girl.' 'You're wecome.' Ze slaat haar armen om mijn nek heen. 'Waarom ben je hier, als ik het mag vragen.' Vraag ik aan haar.' 'Mijn moeder ligt hier. Ze viel van de trap en brak haar been. En jij?' Ze praat heel volwassen voor haar leeftijd. 'Mijn vriend en vriendin liggen hier.' Zeg ik en sla mijn ogen neer. Het meisje plaatst haar kleine hand op mijn wang. Ik plaats mijn hand over de hare. 'June!' Hoor ik iemand roepen. 'Ik moet gaan.' Zegt het meisje, dat blijkbaar June heet. Ze geeft me een kus op mijn voor hoofd en huppelt dan weg met het roze konijntje nog steeds in haar armen.

Ik sta na een tijdje op. Ik begin weer terug te lopen naar Louis toe. Als ik net een bocht om wil gaat bots ik tegen iemand aan. 'Sam!' Hoor ik Louis stem roepen. Ik kijk op en merk nu pas dat ik de hele tijd met mijn hoofd naar de rond gericht loop. Louis staat voor me. Hij trekt me in een knuffel. 'Je was verdwenen waar was je. Harry is wakker, je mag naar hem toe.' 'Ik was achter Luuk aan gegaan. Maar ik kon niet meer net toen ik hem had, door die stomme astma. En ik had het gevoel alsof het mijn schuld was dus ik zat op de grond en toen kwam er een heel schattig meisje en ze gaf me weer hoop.' Nou dat klinkt niet echt heel logisch. Dan dringt het pas door wat hij zegt. Harry is wakker! Ik maak me los uit zijn greep en ren naar de kamer van Harry. Als ik voor de deur sta, wacht ik even tot ik weer rustig ben en maak dan voorzichtig de deur open. 'Sam!' Hoor ik Louis nog roepen. Ik wil naar Harry, Louis weet me wel te vinden. Ik kijk naar binnen en zie dat alle andere bedden net zoals normaal leeg zijn, op een na. Harry kijkt mijn richting in en spreid zijn armen. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om zijn nek en verberg mijn hoofd in zijn nek. 'Ik heb je gemist.' Zeg ik. 'Ik jou ook babe.' De deur gaat weer open en Louis komt de kamer binnen. 'Boo!' Zegt Harry. 'Hazz.' Louis rent naar ons toen terwijl hij ondertussen 'Groepsknuffel!' roept. Ik lag als we bijna platgedrukt worden door Louis. 'Fijn dat je er weer bent.' Zegt Louis. Harry knikt instemmend. 'Fijn om terug te zijn.' 

-------------------------------

Heey mini mensjes,

Wow sorry het is heel lang geleden dat ik aan dit verhaal geschreven heb en eigenlijk is dit hetzelfde excuus als bij mijn ander verhaal: Een writersblock en gewoon school... Ik ga proberen meer te uploaden. Maar ik heb een nieuw verhaal dat ik schijf met @xLittleGiz . Het verhaal heet: Hard Love (Ariana) . Ik hoop dat jullie hem gaan lezen.

Xxx Bente

Vote/Comment/Fan