YEŞİLCEHENNEM

√ Avuç içindeki Gözler√

" Cehennemde yaşayan için cennet bir umut değildir" .

2.Bölüm"Avuç içindeki Gözler"

"3 yıl sonra"

Temmuz ayında esen soğuk rüzgar bile alamıyordu içimdeki yangını.karşmdaki yemyeşil manzara bile ferahlatamıyordu beynimdeki düşünmekten kararan düşünceleri.
Normal bir yaşamı olan insanların çoğu böyle yeşil yerlerde buluyordu huzuru .

Peki ya ben ?neden gözlerimi kapatıp bu temiz havada derin bir nefes aldığımda huzur yerine bilinmezlikle doluyordu ciğerlerim ?

Taşından toprağına kadar ezbere bildiği yerde rahatsız hissedermi hiç insan?
İnsan kendi yaşadığı yerden nasıl sıkılır nasıl kaçmak ister?
Tabi eğer benim gibi bu yeşil cehennemde zorla tutulup sırf başkalarının günah keçiliğni üstlenmesdiyseniz anlayamazsınız.

Yeşil...

Cenneti yeşil diye tabir ederler.uçzuz bucaksız güzelliklerle yeşil ağaçlar,ırmkların olduğu ve akıl almayacak kadar güzel olduğu söylenir.

Cehenemin ise kırmızı Alev ile dolu çok sıcak olduğu söylenir

Ama benim cehennemim ne çok sıcak ne de kırmızı alevlerle doluydu.Benim cehenemim yeşil ve temmuz ayında üşütecek kadar soğuktu. dört bir yanı dağlar ve yeşil binbir çeşit ağaçlarla doluydu.

Ben bu cehennemin ne meleğidim ne de şeytanı ben bu cehenemde Annemin günahı Babamın umursamazlığı yüzünden yanandım.suçsuz yere yananı.

19 yıl yani doğduğum günden beri bu yeşil cehennemdeyim.Ve 19 yıldır en iyi biliğim şey nefretin ne kadarda kuvetli bir duygu olduğu ve günden güne arttığı.Bunu çok iyi biliyorum çünkü zaman geçtikçe dahada acımsızlaşıyor bana karşı.unutmaya çalışmak yerine dahada hatırlayıp nefretini bana kusuyor.

"Tarık taşel"

Yeşil cehennemde kalmama karar veren yönetici.Bunca yıldır nefretten başka duygusunu görmediğim kişi.Gururu yüzünden suçsuz birine zarar verecek kadar gözü dönen aramızdaki kan bağından utandığım amcam ,kimlikte babam olan ama beni düşmanı olarak gören şeytan.

Şu an tüm iğrençliyle ,o yamuk burnunun üstündki gözlükten bana nefret dolu bakışlar atan ,50 yıllık yaşamının 19 yılında bana eziyet ederek geçiren adi herif.

Onun emirleri üzerine yemeği yeşil cehennemin manzarasının net bir şekilde görüldüğü terasta yiyorduk.

İlk defa aynı masaya oturmuştuk ve ilk defa bana bağırmıyor,dövmüyor,işkence etmiyordu. Bunun beni rahatlatması gerekirken neden daha çok tedirgin oluyordum?

Bu adi herifi biraz tanıyorsam bu işte bir şey vardı.ki çok iyi tanıyordum.ondan nefret etmeyi bile yıllar önce bıraktım.onun yenilmez olduğnu anladım.onun hiçbir duyguyu hakmediğne karar verdim ki nefret gibi güçlü bir duyguyu beslemiyordum.o bir hiçti benim için koca bi Hiç.Nefretten başka duygusu olmayan kalpsiz bir hiç.

Milyonlarca kez kaçtım hepsinde yine buldu,öldüm yine diriltti,işkence etti ama öldürmedi,ağladım umursamadı,serbest bıraktı bu yeşil cehennemde beni birnevi beni buraya kapattı.

Ormana gittim ,ormanda yattım umursamadı çünkü biliyordu geri döneceğimi bu yeşil cehennemden çıkamayacağımı biliyordu.ve ben yine yapmak zorunda olduğum şeyi yaptım

Boyun eğdim

Ona emirlerine,işkencelerine hak etmediğim halde boyun eğdim .zorunda kaldım...