ZORAKİ HİNDİSTAN

4 Renk Oyunu

Arkadaşlar uzun zamandır yazamadım kusura bakmayın. Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Şimdiden iyi okumalar...

Daru teyzecik çok şüpheli konuşmuştu. Ve bu benim içimde yatan dedektifi uyandırmak için yeterli olmuştu bile bu konuşması. Doğruyu söylemek gerekirse çocukluktan beri bi dedektifçilik merakım vardı. 10 yaşındayken diğer kızlar prensescilik ve evcilik oynerken bense sherlock holmes kitapları okuyup bir dedeftif edasıyla sokaklarda dolaşıp gizemli, esrarengiz olaylar arar dururdum. Tabi ki de hiç esrarengiz bir olaya denk gelmemiştim sokakta. Ama bi dakka bi tane gizemli olayım olmuştu. Hatta hayatımda ki ilk ve tek en gizemli olaydı. Hayal meyal hatırlıyorum. 9-10 yaşlarındaydım. Harçlığımdan arttırdığım paraları biriktirip o zamanların en pahalı çikolatasını almıştım. O yaşlarda ablamla büyük bir savaş içindeydik. Eve çikolata alındı mı savaş çıkardı. İkimizde o yüzden saklardık çikolataları birbirimizden. Ben tabi aldığım çikolatayı öyle bir yere saklamışım ki ben bile bulamamıştım çikolatayı. Çikolatayı bulamayınca benim dedektifçilik iç güdüleri depreşti. Olayın sonuna vardığımda çikolatyı annemin bulup tipi kaydığı, yenemeyecek hale geldiği için çöpe attığını öğrenmiştim. İşte ilk hayal kırıklığımıda, ilk dedektifçilik anımla aynı anda olmuştu. Her neyse çok geçmişimden bahsettim şimdi günümüze odaklanmalıyız. Artık büyüdük ve ilk olayım amar raj sayesinde ayaklarıma gelmişti. "Ay çok eğlenceli ya" diye düşünüp ellerimi ovuşturken bi anda hapşııı. Diye hapşırdım. Ah tabi ya ıslanmıştım ya ben. Bir de bu da yetmezmiş gibi üstümde kurudu kıyafetler. Hayatıma macera aksiyon katayım derken hasta olmaya hiç niyetim olmasa da olacaktım sanırım. Çünkü burnumda akmaya başlamıştı. Yukarı çıkıp odaya girdiğimde giyinme odama doğru ilerleyince indrinayı dolabıma kıyafetlerimi yerleştirirken gördüm.
"Kolay gelsin canım" demiştim zar zor çıkan sesimle.
Kafasını bana çevirdi, yüzüme bu ne hal tarzında bir bakış atsada
"Sağol ablacım" demekle yetinmişti.
Bir anda dolaba astığı kıyafetleri bırakıp yavaş yavaş yanıma yaklaşmaya başladı. Ne yalan söyliyim bi garip hissetmişti. Ürkmüştüm. İyicene yanıma yaklaşınca bi anda elini anlıma götürdü.
Telaşlı bir sesle
"Abla yanıyorsun sen"
Kendimi biraz halsiz hissetsemde
Herkesin insanları geçiştirmek için söylediği şeyi söyledim.
"İyiyim ben" demekle yetindim. Hem geçiştirmek için hemde daha fazlasına takatim olmadığı için.
"Dur abla bekle beni 2 dakikaya geliyorum ben" diyip koştur koştur aşağı indi. Bense mal gibi kalmıştım,giyinme odasının kapısında. Üstümü değiştirmeliydim ama hiç halim yoktu. O yüzden odaya geri döndüm. Odada kısa bir süre gözgezdirdikten sonra yatağımın yanında duran rengarenk çiçekli berjer dikkatimi çekmişti yatağıma yatmak yerine gidip ona oturdum. 5-10 dakika gözlerim kapalı oturmuştum. Sonra bir anda merdivenlerden patırtılar geldi ve pat diye odanın kapısı açıldı. Gözlerimi zar zor açtığımda gördüğüm kişi darshandı. O gülen, neşeli yüzünü korku ve endişe kaplamıştı. Arkasında ise daru teyzeyle indrina duruyordu. İkiside iyi misin der gibi bakıyordu.
Konuşmaya takatim olmadığı için iyiyim anlamında gözlerimi kırpmıştım ama bu darshanı sakinleştirmeye yetmemişti. Yanıma gelip anlıma elini koyduğunda
"Okyanus yanıyorsun sen"
Niye bu gün herkes aynı ses tonundan konuşuyordu onunda sesi indranın sesi gibi telaşlıydı. Beni kucağına aldığı gibi duşa soktu. Ve bir anda buz gibi suyu üstüme tutunca kendime gelmemek elde değildi.
"Napıyorsun sen ya!"
"Sus bakıyım sen! Altı üstü bi kaç saat seni yalnız bıraktım."
Bir dakka bu bana bağırıyor muydu? Yok artık daha neler acaba benim için korkmuş mudur ki?
Ürkek bir sesle
"Özür dilerim"
"Özür falan dileme. Ne kadar korktum daru teyze okyanus hasta dediğinde biliyor musun?"
Bi dakka doğru mu duydum ben. Benim için korkmuşmuydu. Bundan emin olmak için tekrardan sormuştum kısık bir sesle
"Sen benim için korktun mu?"
"Evet korktum tabi. Sonuçta ayberk bize emanet etti seni."
Şuan darshan çok fena sağ gösterip sol vurmuştu.