The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 3.

                  

Louis' POV

Ja, ik was boos. Maar ik had vooral veel pijn, heel veel pijn.

Harry wilde me niet zien. Hij wilde de andere jongens zien, maar hij wilde mij gewoon weg per se niet zien. Hij moest weten dat ik er echt verdrietig om was, hij vertelde me zelfs in de brief hoe goed hij me kende. Maar alsnog, had hij aangegeven dat ik weg moest blijven.

Ik begon uit te vogelen waarom hij me niet wilde zien. Misschien was hij bang om hoe ik zou reageren. Hij moest weten hoe boos ik was omdat hij zelfmoord probeerde te plegen door mij. maar hij moest ook weten dat ik het hem meteen zou vergeven als ik hem kon zien en het hem kon vertellen.

Ik schoof over de oncomfortabele, plastikken stoel en zuchtte. Ik had het gevoel dat vandaag nog een lange dag zou worden met een beetje opluchting.

Ik werd gek van deze wachtruimte, dus stond ik op en liep naar de catering. Ik kocht een thee en ging zitten om te proberen om het achterover te gooien.

Zodra ik besloot dat ik niets wilde waarvan ik dacht dat het afwaswater was, gooide ik het weg en legde ik mijn hoofd in mijn armen om te proberen om alles te vergeten.

Zoals gedacht, nergens aan proberen te denken liet mij alleen maar aan alles denken en al snel schokten mijn schouders omdat ik mijn snikken wilde dempen.

Ik kon maar niet accepteren dat Harry probeerde zelfmoord te plegen. Harry, mijn beste vriend, een van de meest vriendelijke, optimistische, personen die ik kende, probeerde zelfmoord te plegen.  Nou ja, eerst was hij de vriendelijkste en meest optimistische die ik kende. Maar nu realiseerde ik me dat hij dat al een tijdje niet meer was.

Ik voelde een hand die mijn schouder aantikte en ik keek op. Er stond een meisje naast me en staarde me aan.

"Gaat het?"

Ze moest een fan zijn. Haar ogen werden wijd met iets waarvan ik uit ging dat het opgewondenheid was, maar ik zag ook bezorgdheid.

"Niet echt," verzuchtte ik en kromp in elkaar van mijn stem.

"Ik hoorde het, uh, over Harry. Iedereen wordt helemaal gek, weet je. We zijn allemaal bezorgd," zei ze, "Ik ben Molly trouwens."

Ik glimlachte naar haar maar het zag er waarschijnlijk nep uit.

"Ik ben gewoon een beetje overweldigd, sorry. Leuk je te ontmoeten," zei ik, "Je mag gaan zitten als je wilt."

Molly knikte en ging naast me zitten.

"Ik wil niet gemeen zijn of zo, maar ik dacht wel dat je bij Harry zou zijn," reageerde ze.

Ik snoof bitter.

"Hij wilt me niet zien," gromde ik, "hij was zo verliefd op me dat hij zelfmoord wilde plegen en nu wilt hij niet eens dat ik naar hem toe kom!"

Ik bevroor toen ik me realiseerde wat ik zei.

"Shit, je kan niet... je mag niet... kijk, alsjeblieft, je kunt dit aan niemand vertellen wat ik net zei, oké?" zei ik dringend.

Haar ogen waren nog weider maar ze knikte.

"Ik heb toch niet echt iemand om het te vertellen. Geloof me, niemand zal erachter komen," verzekerde ze mij.

Ik wist dat het niet echt het beste idee was om haar te vertrouwen, maar ik had al te veel waar ik mee om moest gaan, laat staan dat de fans erachter kwamen waarom Harry zelfmoord pleegde was omdat hij verliefd op me was.

"Echt waar, Louis. Zelfs als ik het aan mensen zou vertellen zou het niet echt realistisch zijn. Was kon ik zeggen? 'Oh ik heb Louis Tomlinson ontmoet en hij vertelde me dat Harry probeerde zelfmoord te plegen omdat hij verliefd was op Louis.' Niemand zou me geloven," ging Molly verder.