The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 8.

Louis' POV

'161'

Ik heb voor de afgelopen vier weken elke dag een nummer getweet. Op de eerste dag hadden een paar fans het al geraden, maar na nog een paar dagen snapte iedereen het. 

De nummers waren de aantal dagen die nog over waren tot Harry uit de kliniek kwam.

De fans dachten dat het hartstikke schattig was dat ik een countdown had, maar ik vond het gewoon fijn om de afname van de nummers te zien. Ik wist dat de zes maanden met elke dag korter werd.

Het was al één maand geleden toen Harry naar de kliniek ging en ik voelde mezelf afbrokkelen. Ik was weer bij een interview weggelopen, want ik kon het niet aanhoren hoe ze over Harry praatten. Ik had er nog één overgeslagen waar we moesten zingen. Ik vond het gewoon niet kloppen dat we zonder hem moesten zingen. Daar stond dus tegenover dat Zayn, Niall en Liam als een trio moesten zingen.

Alleen al om Harry's naam te horen deed pijn. Ik had hem verraden door er niet voor hem te zijn, maar nu deed hij hetzelfde.

Ik had ook de vloer laten veranderen, en was opgelucht dat ik niet iedere keer werd begroet door de bruine vlek. Toen de vlek verdween, verdween de geur van zijn kamer ook. Ik begroef mijn gezicht in zijn kussen en lakend, waar de geur ook snel aan het verdwijnen was. Ik begon zijn shirts en gemakkelijke broeken, ondanks dat ze me te groot waren, door het huis te dragen. Ik droeg ze buiten niet, als ik een keer naar buiten ging.

Liam riskeerde het nog eens twee keer om naar mij te komen nadat hij naar Harry was geweest. Hij vertelde me dat hij nog steeds niet wilde praten, maar dat hij er al iets gezonder uit zag. Zijn botten staren al niet meer zo erg uit als eerst. Hoe blij ik ook was om het goede nieuws te horen, ik wilde het zelf zien. Ik moest weten of Liam de waarheid vertelde, dat Harry beter werd, tenminste, lichamelijk gezien.

Hij vertelde mij ook over Felix. Ik kon het niet helpen maar voelde me toch bezittelijk. Harry was mijn beste vriend, tenminste, dat wás hij, en om te horen dat er iemand anders voor hem zorgde voelde niet goed bij mij.

Als Harry ziek was, was ik altijd degene om hem thee en dekens te brengen en hem beter te laten worden. Hij deed ook altijd bij mij.

Maar toen ik eraan dacht, was het iets minder dan een jaar geleden dat we zoiets voor elkaar hadden gedaan.

Zelfs de dingen zoals 'ik hou van je' aan de telefoon zeggen of elkaar knuffelen toen we elkaar zagen waren gestopt. Ik kon niet helemaal plaatsen wanneer, maar ik realiseerde me dat met pijn in mijn hart, dat terwijl ik dacht dat Harry en ik beste vrienden waren, dat we uit elkaar groeiden zonder dat ik het wist. Ik wist niet wanneer we voor het laatst met ons tweeën uit waren geweest. Ik wilde het niet. Ik wilde geen geruchten uitbrengen.

Ik draaide Harry's kussen om, begroef mijn gezicht erin, en zuchtte onnodig diep, teleurgesteld dat ik alleen mezelf rook.

Ik vroeg me af of Harry echt bij mij weg was gegaan, of dat het allemaal mijn schuld was. Ik herinnerde me de ruzie die we hadden nadat Eleanor en ik weer samen waren. Hij vertelde me zelf dat het pijn deed dat ik onze vriendschap in de steek liet, en zelfs toen luisterde ik niet. Ik vond Harry altijd een sterke, onzichtbaar persoon, alsof hij alles aan kon. Hij was altijd mijn rots, degene waar ik altijd naartoe ging wanneer ik iemand nodig had. Maar na een tijdje, beginnen rotsen af te brokkelen, en dus ook Harry.

Ik drukte de randen van mijn handpalmen in mijn ogen toen ze begonnen te branden. Ik was moe van het huilen, maar ik kon het niet helpen. Het was me allemaal teveel.

Ik wilde naar de X Factor om niets anders te doen dan zingen. Ik wilde de wereld laten zien dat ik er alles voor over had. Ik werd uiteindelijk in een band geduwd en kreeg vier nieuwe, beste vrienden. Ik werd wereld beroemd in een korte tijd en moest snel aan de roem wennen. Maar ik was niet voorbereid op de haat, de geruchten, en de gekheid van onze fans. Ik moest opletten hoe ik met mensen omging, vooral met Harry, ik moest opletten met wat ik zei, hoe ik me gedroeg. Ik was iemand geworden die ik niet was.