The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 12.

Harry's POV

Felix was opgewonden. Hij had zijn familie al heel lang niet gezien. 

"Hoe heet je zusje, Felix? Dat heb ik je nog nooit gevraagd," vroeg ik vooral om hem ergens anders over te laten denken. 

Hij was aan het ijsberen door de kamer en het irriteerde me.

"Addison. Maar we noemen haar Addy," zei hij. 

Hij glimlachte toen hij zijn naam zei.

"Ik dacht dat je ouders niet wilden dat jullie elkaar zagen tot je hier wegging," zei ik. 

"Ik heb ze zitten smeken om haar te laten komen. Ik heb geprobeerd om hun over te overtuigen dat ik clean was en haar kon zien en ik denk dat het is gelukt," antwoorde hij en klonk trots op hemzelf.

Ik wilde nog iets zeggen tot de deur opende. Een man duwde een rolstoel naar binnen en een vrouw liep naast hem. 

Er zat een meisje in de rolstoel. Haar hoofd hing een beetje opzij, haar ogen keken ongeconcentreerd en haar mond hing open. 

Felix grijnsde en ik zwoer dat ik regenbogen uit zijn mond zag komen. 

"Hé mam en pap! Hoi, Addy!" Zei hij lief. 

Hij knielde bij het meisje neer. Ze maakte een opgewonden geluidje en sprong in haar stoel. 

"Raad eens, Addy? Kijk eens wie mijn kamergenoot is! Harry Styles, van One Direction! Die vind je nog steeds leuk, toch?" Vroeg hij. 

Felix ga bijna licht. 

Hij praatte altijd over Addison, maar hij had mij nog nooit verteld dat ze gehandicapt was. 

"Hoi," zei ik en zwaaide naar haar. 

Ze maakte weer een blij geluidje en haar ogen rolden naar mijn richting. 

"Het is leuk om je te ontmoeten," voegde ik toe en keek toen naar hun ouders, "Jullie ook." 

Ik liep naar de andere kant van de kamer om hun handen te schudden. 

"Ik heb veel over jou gehoord," zei Felix' vader, "Geen zorgen, alleen goede dingen." 

"Hij praat altijd over jullie," zei ik en wees naar Felix, "Ik heb hem nog nooit zo opgewonden gezien."

"Hij houdt van zijn zusjes. Ik heb nog nooit zo'n connectie als die van hun gezien. Laat me jou vertellen, Addy kan niet gelukkiger zijn als ze bij hem is," zei zijn moeder. 

Ik ging op het bed zitten en keek naar Felix en Addy. 

Het maakte hem niet uit dat ze niet zoals een persoon tegen hem kon praten, maar hij leek haar toch te begrijpen. 

Hij hield zoveel van haar ondanks dat er zoveel moeilijkheden waren in hun relatie. 

Het was ontzettend ontroerend. Ik was geen emotioneel persoon, de jongens zouden het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn, maar ik moest moeite doen om mijn tranen binnen te houden. 

De kliniek knoeide met mijn emoties.

Ik praatte met zijn ouders terwijl Felix bezig was met Addy. Hij praatte ook met hun, maar zodra Addy een geluidje maakte was zijn aandacht weer terug bij haar. 

Ik hield mijn pols de hele tijd naar binnen gedraaid. Ik voelde me onzeker over de littekens die mijn pols hadden verpest. Ik wilde niet dat Felix' ouders dachten dat ik slecht was. Ik wist niet zeker of Addy wel kon zien, maar ik wilde sowieso niet zij ze zou zien. Het was al erg genoeg dat het vrij duidelijk was dat ik ondergewicht had.