The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 9.

Louis' POV

Ik zat in Harry's kamer en keek voor de miljoenste keer naar de video. De meeste keren moest ik stoppen omdat ik te hard moest huilen.

Ik hoorde de voordeur open gaan en ik rolde met mijn ogen terwijl ik de video op pauze zette. Ik wachtte op, wie er dan ook, binnen zou komen om mij te irriteren. 

Niall stak zijn hoofd om de deur en glimlachte vrolijk naar me. Ik keek hem boos aan.

"Wat moet je? Behalve een les leren kloppen?" snauwde ik.

"Trek je schoenen aan. We gaan uit," zei hij simpel.

Ik haalde mijn schouders op.

"Jij misschien, maar ik niet," zei ik simpel en zette mijn laptop weer aan.

Niall maakte een geluid dat een mix was van een zucht en een kreun toen hij zag wat ik aan het kijken was.

"Doe jezelf toch niet zo'n pijn, Louis," zei hij, "Je maakt jezelf helemaal gek."

"Ik verdien het," zei ik.

Hij zuchtte diep en keek verdrietig.

"Nee, je verdient het niet, Lou. Al deze onzin... het is niet jouw fout, wat je ook zegt," zei hij.

"Natuurlijk is het wel mijn fout, Niall! Weet je wat, ik ben het zat om zulke gesprekken te hebben. Je snapt het niet; hij is niet verliefd op jou. Laat me godverdomme gewoon alleen," gromde ik.

"Nee. Je gaat met Liam en mij uit en je wordt hartstikke dronken," zei Niall en zijn blijheid was alweer helemaal terug.

"Als ik dronken zou willen worden, Niall, zou ik hier met een fles wodka zitten," gromde ik.

"Kom op, Lou, je hebt frisse lucht nodig. De enige keer dat je naar buiten gaat is als we een interview hebben of zo," zeurde Niall.

"Omdat ik niet naar buiten wil, Niall! Ik wil niet dat mensen me lastig vallen met Harry, oké? Hier voel ik me goed!" snauwde ik.

Verdrietige Niall kwam weer terug.

"Het gaat hier niet goed met je, Lou. Je bent jezelf alleen maar aan het martelen voor iets waar niemand je de schuld van geeft. Kom op, ga er gewoon een avondje op uit. Zet je gedachten ergens anders op; wordt dronken. Het zal je goed doen," zei hij en zijn ogen begonnen te stralen met hoop.

Ik stond op en keek hem boos aan.

"Ik ga douchen," zei ik en gooide de deur voor zijn gezicht dicht.

Ik hoorde hem zacht aan de andere kant van de deur grinniken, duidelijk blij met het feit dat hij mij heeft laten instemmen om mee uit te gaan.

Ik nam onnodig veel tijd door in de douche, en deed er nog langer over om mijn haar te doen. Niall wachtte geduldig terwijl ik bezig was, zittend op de wc en praatte vrolijk, maar ik negeerde hem.

"Waar gaan we naartoe?" vroeg ik.

"Het is niet iets super druks, dus het is wel goed. het is gewoon een kleine bar die ik een tijdje geleden had gevonden. Wil je nu eens opschieten? We moeten Liam nog halen," zeurde ik.

Ik trok een shirt en broek aan, niet zeker wetend of ze vies waren of niet. Het boeide me niet.

"Ik haat je echt zo erg," gromde ik terwijl ik de voordeur van Harry's huis afsloot en Niall naar zijn auto volgde.

"Ik hou ook van jou, Lou," antwoorde Niall.

Liam leek verrast toen ik de auto in gleed.

"Wat heb je in godsnaam gezegd om hem naar buiten te krijgen?" vroeg hij aan Niall.