The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 17.

Louis' POV 

Ik werd gillend wakker. 

Ik was ook aan het huilen, en aan het happen naar adem en ik moest mijn hand voor mijn mond slaan om te stoppen met schreeuwen. 

Ik verstijfde, hopend dat Liam mij niet had gehoord. 

Hij bleef nu bij mij, en sliep in Harry's logeerkamer. Ik was ongelooflijk kwaad dat hij mijn oppas speelde. 

Na een paar seconden van stilte, ontspande ik, en concludeerde dat ik hem niet wakker had gemaakt.  

Mijn keel voelde ruw aan en het deed pijn toen ik slikte. Ik had best hard geschreeuwd en was verrast dat hij het niet had gehoord. 

Ik kroop uit bed, veegde mijn tranen weg en trok de la open. 

Ik begon wat tussen de kleren te graven tot mijn hand de fles van de frambozen likeur vond die ik had verstopt. 

Ik keek er verdrietig naar, aangezien het al halfleeg was. Maar ik moest de alcohol in me hebben om mijn gedachten weer een beetje op orde te krijgen, dus opende ik hem en dronk iets te hysterisch. 

Het was dezelfde droom die mij bijna elke keer dat ik sliep achterna zat. Dat was deels waarom ik maar zo weinig sliep. 

Het was de herinnering van de dag dat Harry probeerde om zelfmoord te plegen, maar de jongens waren er niet. 

Ik zou naar hem toe rennen en naar een hartslag zoeken. Mijn handen zouden helemaal onder bloed komen te zitten die uit zijn pols spoten. Pillen die over de vloer verspreidt waren toen hij een overdosis had genomen prikten in mijn knieën. 

In mijn droom zou ik mijn shirt uittrekken en het om zijn pols binden, zoals Liam het had gedaan. 

En toen werd Harry wakker, het tegengestelde van wat er in werkelijkheid gebeurde. 

Hij zou naar me kijken, met boze ogen, maar toch waterig en een vage blik. 

"Allemaal jouw fout, Louis. Dit is allemaal jouw fout," siste hij dan. 

Ik knielde neer en begon tegen zijn schouder te duwen, gillend dat hij wakker moest worden. Ik zou gillen en gillen en gillen tot ik mezelf wakker maakte. 

Ik liet de fles uit mijn handen vallen en ging op de vloerbedekking liggen. Het voelde ruw aan tegen mijn wang. Ik sloot mijn ogen. 

Ik was nog lang niet zo dronken als ik wilde. Ik was een tolerantie aan het opbouwen voor de alcohol en ik was geïrriteerd. Ik haatte het dat ik zo zwak was en dat ik maar de helft van de fles had overgehouden. 

Ik moest gisteren echt iets te drinken hebben, toen Liam en ik weer een discussie hadden over therapie. 

Ik dacht dat ik de therapie niet nodig had. Ik wilde met niemand praten. Ik snapte mezelf goed genoeg; ik had niet een of andere vreemde nodig die mij ging vertellen dat mijn gedachten gek waren geworden. 

Ik vond ook niet dat er iets mis met me was. Natuurlijk, het was niet echt gezond om zoveel te drinken, maar het was belachelijk om mij een alcoholist te noemen. En wat dan nog dat ik insomnia had? Niet iedereen had veel slaap nodig om goed te kunnen functioneren. 

Ik kon wel toegeven dat ik een beetje depressief was, maar niet zo erg dat ik daar therapie voor nodig zou hebben. Therapie was voor mensen die het echt nodig hadden, zoals Harry. Ik had het niet nodig. 

Langzaam ging ik rechtop zitten en wachtte rustig af tot de kamer stopte met draaien voordat ik naar Harry's bureau liep om mijn notitie boekje te pakken met een pen.