The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 18.

           

Louis' POV

Ik bracht drie dagen door in mijn eigen huis, waar ik de hele dag dronken was.

Ik werd wakker met vreselijke kater, maar ik reikte meteen naar een fles alcohol.

Eleanor had nooit meer gebeld.

Het boeide me niet echt veel.

Uiteindelijk, wist ik dat ik moest stoppen.

Ik lag opgekruld in mijn eigen bed en staarde hoopvol naar een lege fles. Ik wilde dat hij zichzelf weer vulde.

Het voelde raar om in mijn eigen bed te liggen. Ik was zo gewend aan Harry's bed. Mijn matras leek iets te zacht in vergelijking met die van Harry. Mijn dekens waren niet zoals die van hem.

Ik had heimwee naar iemand anders' bed.

Ik wankelde wat door het huis, op zoek naar een glas water om die met wat pillen in te kunnen nemen.

Mijn hoofd bonkte en mijn tong voelde droog en zwaar in mijn mond. Mijn hele lichaam was moe en deed pijn.

Drie dagen dronken was niet echt mijn meest gezonde keuze ooit.

Ik zuchtte en rustte mijn voorhoofd op de tafel waarbij ik het glas bijna omstootte.

Ik wilde zo graag drinken.

Ik schuifelde de kamer weer uit en plofte neer op de bank. Toen ik opkeek zag ik een foto van Harry en mij.

Die was genomen op de dag dat we samen gingen wonen. Hij grijnsde als een malloot, maar hij keek niet naar de camera.

Hij keek naar mij. De adoratie was zo duidelijk in zijn ogen dat ik er misselijk werd van het feit dat ik het niet eerder had gezien.

Liam zei dat Harry ongeveer een jaar voordat hij de zelfmoord poging deed verliefd op me werd.

Dan zou hij op die foto nog niet verliefd op me zijn geweest. Of misschien had hij het zich nog niet gerealiseerd.

Ik glimlachte toen ik me realiseerde dat hij mijn trui aan had en ik zijn broek aan had. Ik moest die nog steeds nog ergens hebben, maar ik had ze al zoveel aangehad dat ze helemaal versleten waren.

Hij was eigenlijk van hem, maar ik had hem een keer aan gehad en besloot dat hij vanaf dat moment van mij was.

Ze herinnerde me aan Harry; zacht, warm en comfortabel.

Ik wilde Harry terug. Ik vond de Harry die hij nu was niet leuk. Hij was niet zacht, zijn botten waren scherp en pijnlijk. Hij was niet warm, zijn huid was koud toen ik het aanraakte aangezien zijn lichaam het vet of energie had om zichzelf war te houden. Hij was niet comfortabel. Ik had al maanden niet meer op zijn schoot gezeten of mijn hoofd op zijn schouders gelegd. Ik voelde me niet meer op mijn gemak bij hem. Het voelde alsof ik een vreemde was.

Ik zette het fotolijstje weer neer en zuchtte.

Ik hield met heel mijn hart van Harry, maar ik was niet verliefd op hem. Ik wou dat ik dat wel was zodat ik hem niet zoveel pijn hoefde te doen.

Liefde was echt een bitch.

Ik was er mijn beste vriend door verloren.

Ik wreef met de palm van mijn hand in mijn ogen en huiverde even toen ik voelde hoe moe ze aanvoelden.

Ik wist dat de jongens gelijk hadden toen ze zeiden dat ik mezelf kapot maakte, maar ik kon het niet helpen. Ik moest de overweldigende gevoelens blokkeren die dreigden om mij over te nemen.