The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 13.

Liam's POV 

Louis zat tegenover ons op de bank. Zijn ogen waren rood van, dat was in ieder geval het enige waar ik aan kon denken, weer een andere kater. 

Het was nog maar één dag geleden toen ik de snee op zijn pols zag. Zayn en Niall stonden naast mij en we keken alle drie naar Louis. 

Hij zat op de bank met zijn armen over elkaar heen geslagen en een woeste blik. Hij zag er heel erg uitgeput uit en zijn haar was vet. 

Ik wist niet wat een groter effect op hem had; de trauma van Harry's zelfmoord poging, of het feit dat hij hem negeert. Alles wat ik wist was dat niet goed omging met beide zaken en het maakte mij ongelooflijk bang dat het mogelijk nog erger kon worden. 

"Lou," zei Niall zacht. 

"Luister, ik weet waarom jullie mij hier neerzetten als een kleuter. Jullie hoeven dat er niet meer in te wrijven. Ik heb pijn, maar verwacht niet dat ik zomaar even terug ga vallen op jullie. Leer er maar gewoon mee te leven, ja? Het is anders voor mij dan voor jullie," snauwde Louis. 

Zijn ogen glinsterden akelig. Ik wist dat hij al geïrriteerd was en het kon alleen nog maar erger worden. 

"Lou, we verwachten ook niet dat het goed met je gaat!" Verzuchtte Zayn, "Wij hebben het ook moeilijk, en we weten dat het anders is voor jou, echt waar. Maar je gaat er niet goed mee om. Al dit gezuip is niet goed voor je." 

Zayn noemde het onderwerp over zijn snee heel behoedzaam niet. Dat zou later ter sprake komen, maar we probeerden om Louis zo lang mogelijk rustig te houden. 

"Wat is dit, een interventie? We drinken allemaal wel eens! Ik ben geen kind, ik weet echt wel wanneer ik genoeg heb gehad!" Spuugde Louis. 

"Ja, dat weten we, maar elke avond? Hoe weten wij nu zeker dat je op één avond niet meer weet wanneer het genoeg is en wij jou dood vinden met een alcoholvergiftiging?" Zei Zayn moeilijk. 

Louis stond op en kneep zijn handen tot vuisten. 

"Omdat ik niet zo egoïstisch ben. Ik weet hoe het voelt om bijna iemand te verliezen, dat weten we allemaal, dus waarom zou ik in godsnaam zover gaan om jullie te laten weten hoe het is om iemand echt te verliezen? Ik ben Harry niet; ik ben niet echt zo egoïstisch," siste hij en zijn ogen werden waziger. 

Hij kwam weer in dezelfde mindspace als toen hij dacht dat Harry dood was. De pijn, verwarring, en verdriet waren duidelijk in zijn ogen te zien, en staken in mijn borst. Ik haatte het om hem zo te zien. 

Hij veegde met zijn handen over zijn gezicht en nam diep en trillend adem voordat hij weer op keek. Zijn ogen waren donker van de woede. 

"Louis, je weet dat we alleen maar bezorgd om je zijn. We weten dat je het moeilijk hebt en wij zijn bezorgd om de manier die je hebt om die pijn te vergeten. Ja, drinken is niet erg, maar niet elke avond. Het maakt je hele lichaam kapot," zei ik. 

"Waarom zit Zayn nu dan niet naast mij? Hij rookt aan één stuk door en dan doen jullie ook geen interventie. Hij is godverdomme een zanger! Hij heeft een grotere kans om zijn lichaam kapot te maken dan mij!" Gromde Louis. 

Het was nogal een klap en ik zag vanuit mijn ooghoek dat Zayn terugdeinsde. 

"Kom op Zayn, laten we allebei onze 'verslavingen' verslaan! We kunnen elkaars steun zijn en zo!" Zei Louis sarcastisch. 

"Dat is wel weer genoeg, Louis," onderbrak ik, "Wees nou niet zo'n lul." 

Louis lachte gemeen. 

"Ik ben een lul? Weet je wie een lul is? Harry, hij is er eentje. Hij was zo egoïstisch om te proberen om zelfmoord te plegen terwijl er zoveel mensen zijn die op hem rekenden, en nu is hij de klootzak en laat mij hier helemaal alleen, en helemaal gek worden, en laat mij afvragen wat er godverdomme fout is gegaan en hoe ik kon helpen!" Schreeuwde Louis.