The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 4.

Liam's POV

"Harry, kom op," zei ik zacht, "Hij gaat echt heel verdrietig worden." Harry bleef over mijn schouder kijken, zijn blik was emotieloos. Ik wist dat niets zijn gedachten konden veranderen.

"Waarom doe je hem dit aan? Zes maanden, Harry. Je vertikt het om hem te zien voor zes maanden," siste ik, geïrriteerd op Harry.

Hij zei niets. Hij had niets meer gezegd sinds Louis de nacht daarvoor tegen hem praatte en waarschijnlijk bleef hij ook stil bij Zayn en Niall.

"Je doet hem pijn," probeerde ik, "En ik weet dat je zelf ook pijn hebt, maar hij is al boos en verdrietig genoeg omdat je hem voor vijf dagen niet wilde zien. Nu voeg je er nog zes maanden aan toe."

Hij knipperde alleen maar voordat hij zich omdraaide en een shirt in zijn koffer duwde.

We waren bij zijn huis om zijn spullen te pakken voor de kliniek. Ik had hem een uur daarvoor uitgecheckt met de strikte instructies om hem naar de afkickkliniek te brengen zodra hij klaar was met inpakken en hem niet uit te verliezen. Anne was naar huis gegaan om bij haar werk te gaan praten over een tijdelijke afwezigheid, dus nam Paul de taak als voogd op zich. Harry leek niet te merken dat er nog steeds bloed op de vloer lag, of dat er duidelijk in zijn bed was geslapen.

Ik voelde niets anders dan schuldgevoel, wetend dat Louis nooit terug was gegaan naar zijn eigen huis en in plaats daarvan naar die van Harry ging. Ik vroeg me af of elke keer weer dezelfde, gruwelijke herinnering weer tegen te komen iets te maken had dat Louis bijna niet meer kon slapen of dat hij gewoon nergens kon slapen.

"Ben je boos dat je naar een kliniek moet?" vroeg ik zacht terwijl ik hem een broek gaf.

Geen antwoord.

"Harry, ik wil gewoon... het zou één ding zijn als je voor zes weken ging, maar zes maanden? Dat is een half jaar dat je hem gaat negeren. Hij gaat woedend worden. Je weet... je kunt altijd je gedachten veranderen, ja?" probeerde ik.

Stilte.

Ik zuchtte hevig en zag mijn uitgeputte blik in Harry's spiegel. Ik zag er moe en bezorgd uit, maar ik wist dat ik er vergeleken met Louis, goed uitgerust en zorgvrij uitzag. Hij had nog niet eerder genoemd dat hij niet kon slapen, maar de wallen onder zijn ogen en hoe de uitputting zijn huid bleker maakten, bewees alles.

Opeens realiseerde ik me hoeveel druk Louis op zijn schouders had, vergeleken met ons. Louis een nieuwe verloofde die hij nu negeerde omdat zijn beste vriend probeerde zelfmoord te plegen omdat hij hartstikke verliefd was op Louis. Ik was gestrest, maar ik had geen verloofde, en ik was ook niet de reden dat Harry zelfmoord probeerde te plegen. \

"Ik weet niet hoe hij het zal oppakken. Hij heeft al zoveel last op zijn schouders, Harry. Wat zou er nu allemaal mis kunnen gaan aks hij je bezoekt?" vroeg ik.

Harry ritste zijn koffer dicht en verdween in de badkamer. Hij kwam terug met zijn tandenborstel en andere toiletartikelen.

"Ik vind dat je gewoonweg wreed bent, eerlijk gezegd," verzuchtte ik uiteindelijk terwijl ik nog een koffer oppakte en hem uit het huis volgde. Hij deed de deur op slot en ik twijfelde even of ik zou zeggen dat hij dat niet hoefde te doen omdat Louis er toch kwam.

"Luister, ik ga terug naar het hotel en vertel Louis wat er nu allemaal gaat gebeuren en dan gaan we naar de kliniek, oké?" vertelde ik hem, maar verwachtte geen antwoord terug. Ik tilde het koffer in de auto en ging aan de bestuurderskant zitten.

Hij kijk uit het raam maar zag hoe hij zijn in zijn handpalmen kneep.

Ik reed in stilte, afvragend of ik moest proberen om hem te laten praten, en of het dat waard was. Ik ging er vanuit dat ik zijn therapeut or verpleegster moest vertellen dat hij niet praatte zodra we bij de kliniek aankwamen.