The moment I knew (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 29.

Louis' POV

Verkrachting was een moeilijk woord.

Dat vertelde ik meneer Benson toen ik weer terug was in Doncaster.

Ik spendeerde twee nachten wakker en piekerde over hetgeen wat Zayn zei.

Ik wist dat hij gelijk had en ik was doodsbang dat ze Harry niet bij mij zouden laten wonen. Ik was bang dat hij me zou blijven negeren zodra hij terugkwam en ik bedacht me dat hij dat niet zou kunnen als we bij elkaar woonden.

En daarbij herinnerde ik me nog hoe leuk het was om bij Harry te wonen. Ik was niet zo dom om te denken dat we meteen weer beste vrienden zouden zijn, maar ik zou zo hard mogelijk mijn best doen.

"Vertel," zei meneer Benson.

Ik haalde mijn schouders op.

Ik zat in kleermakerszit op zijn bank en had een shirt van Harry aan had (waar ik pas achter kwam dat het van hem was toen ik het aan trok).

"Ik bedoel, als je het hoort of leest, zonder enig benul wat het betekend, denk je ook niet dat het een bijbetekenis heeft. He is simpel en klein en denkt er geen twee keer over na. En wanneer je wel weet wat het betekend, zou je waarschijnlijk toch niet nadenken over de complicaties," legde ik uit.

Ik wilde beter worden; ik moest beter worden en ik wist dat dat betekende dat ik over dingen moest praten waar ik eigenlijk helemaal niet over wilde praten. Ik had maar zo weinig tijd en het maakte me bang.

Ik had de dag ervoor met mijn moeder gepraat en alles wat er met mij was gebeurd uitgelegd.

Ik kon haar tijdens mijn verhaal niet aankijken. Een deel van mij, dat ene deel van mij dat pure recovery was, zei dat ze mij zou gaan haten voor alles wat ik had gedaan, dat ze mij het huis uit zou schoppen en mij nooit meer wilde zien.

Natuurlijk was dat niet het geval.

Ze was het hele verhaal aan het huilen en van slag dat ze er niet was om mij te helpen. Ze kon maar niet geloven dat haar baby zoveel mee had moeten maken zonder het aan haar te vertellen.

Toen ik eenmaal begon, kon ik ook niet meer stoppen met praten. We bleven tot de late uren op om te praten. Toen zij naar bed was, bleef ik wakker en keek naar buiten terwijl ik nadacht tot het weer licht was buiten.

"Waarom is het moeilijk?" vroeg meneer Benson.

"Wanneer je denkt aan, uh, verkrachting, denk je aan meisjes die worden aangevallen in zijstraatjes. Maar het is veel meer dan dat. Zij moeten daar de rest van hun leven mee leven, sommige raken zwanger. En niemand denkt aan het feit dat jongens ook verkracht kunnen worden," zei ik zacht.

"Denk jij dat je verkracht bent?" vroeg hij.

Ik beet op mijn lip en dacht voor de miljoenste keer aan die vraag.

"Een deel van mij zegt van niet. Ik heb contact met hem opgenomen, ik wist waar ik aan begon. Ik drong het aan. Maar aan de andere kant, ik kan me nog net zo goed herinneren hoe bang ik was en hoe graag ik wilde dat het zou stoppen. Ik wilde het niet. Ik denk.. ik denk dat als het Harry was...," ik stopte met praten.

Ik zat op mijn handen zodat ze zouden stoppen met trillen.

"Dat het dan anders zou zijn," maakte meneer Benson af.

"Ja. misschien. Hij zou veel voorzichtiger en liefelijker zijn en hij zou weten of ik het echt wilde of niet. Ik denk... ik denk dat omdat ik het nooit wilde, dat mensen het verkrachting konden noemen. Maar omdat ik het wilde, denk ik niet dat ik dat kan," zei ik zacht, "Ik heb wel dezelfde mentale littekens als iemand die echt verkracht is."