Zwarte Gaten ~ B-Brave (NL)

3. Dioni Jurado-Gomez

'Dion! Kom op jongen, het is weer tijd voor school.' Mijn vader komt mijn kamer binnen, terwijl ik gapend mijn armen uitstrek. 'Jaja, ik kom zo.' Mijn vader komt op mijn bed zitten. Oh nee, dat is meestal geen goed teken als hij op mijn bed gaat zitten, dan is het altijd serieuze praat.

Mijn vader sluit de deur achter zich en komt naar mijn bed. Ik kijk niet. Ik kan het niet. Ik leun met mijn rug tegen mijn hoofdkussen en mijn knieën opgetrokken. Ik druk een ander kussen steviger tegen me aan en voel mijn natte wangen gevuld worden met nieuwe, verse tranen. Hoe kon ze! 'Dion...' Mijn vader staat naast mijn bed, kijkend naar mij. 'Dioni, kijk me eens aan.' Ik schud hevig mijn hoofd. 'Nee.' Mompel ik nog tussen mijn gesnotter door. 'Oh jongen.' Mijn vader neemt plaats op mijn bed en haalt zijn hand door mijn haar. 'Ze was het niet waard.' Ik druk mijn ogen stevig dicht en dan weer open. 'Ze was... Ze was geweldig. We... Tenminste ik was gelukkig!' Ik snotter nog harder, terwijl dikke tranen zich weer opvullen in mijn ogen. 'Dion, je was te goed voor haar. En er komt echt nog wel een ander meisje, eentje die wel voor jou gaat voor wie je bent.' Ik voel het schouderklopje van mijn vader, terwijl hij opstaat. 'Het komt goed, ik beloof het je. Neem het niet jezelf kwalijk, het is haar verlies, niet die van jou. Jij bent beter af zonder haar.' Nog steeds staar ik naar de muur naast me, terwijl ik mijn vader de deur achter zich hoor sluiten. Mijn vader altijd met zijn wijze raad. Zijn woorden spoken nog rondjes in mijn hoofd. 'Het is haar verlies, niet die van jou.'

'Pap, alsjeblieft. Geen serieuze praat nu. Ik moet naar school.' Ik probeer uit bed te klimmen, maar mijn vader houdt me tegen. 'Dion. Ik wil je een goed schooljaar wensen. En laat je niet op de kop zitten door die meiden, oké?' Ik knik en zucht. 'Ik durf het toch niet meer, dus het komt wel goed.' Mijn vader staat weer op. 'Oh ja, je moeder heeft ontbijt voor je klaarstaan beneden.' 'Ik kom er zo aan.' Zeg ik nog met een glimlachje, voordat mijn vader uit het zicht verdwijnt. Het is waar, ik durf het niet meer. Ik heb teveel ellende gehad. Helaas is zij er nog. Maar... Misschien dat ik een kans heb? Ik moet dit jaar mijn best gaan doen, maar vooral focussen op school. We willen toch allemaal uiteindelijk dat papiertje binnenhalen?

Ik rij op mijn fiets snel de straat uit en dan naar rechts. Ik fluit mee met het deuntje van de muziek dat door mijn oortjes galmt. Ik zie opeens Cassius voor me fietsen. 'CASSIUS!' Roep ik en snel trek ik een sprintje, terwijl ik een oordopje uit mijn oor haal. Cassius kijkt verbaast achterom en begint te lachen als hij me ziet. 'Hey Dion!' Zegt hij lachend. Ik lach en ga naast hem fietsen. 'Lekker in Spanje geweest?' Vraagt Cassius. Ik knik enthousiast.'Ja, altijd! Maarja... Helaas komt er altijd een einde aan en moet je weer naar school.' Een zucht verlaat Cassius' mond. 'Hoe is het verder met je?' Vraagt Cassius, terwijl ik al gelijk weet waar hij op doelt. 'Ja, het gaat wel goed. Ik heb er eigenlijk wel weer zin in. Ook om haar te zien, ik ga er gewoon voor en misschien heb ik een kans.' Cassius kijkt me eventjes aan, voordat hij zich weer op de weg focust. 'Ik dacht dat het moeilijk voor je is om dat zeg maar te proberen.' Ik knik ook al ziet Cassius het niet. 'Dat is het ook, maar ik geloof erin dat zij anders is, dus ik geef het kans.' Ik zie in de verte onze school alweer in zicht komen. We minderen vaart en fietsen voorzichtig het terrein op en passeren een jongen. Een jongen die ik nog nooit eerder heb gezien, maar hij is zeker geen eerstejaars! Hij is vrij oud, misschien het examenjaar? Ondanks dat hij een zonnebril op heeft, voel ik zijn ogen op me branden als ik voorbij fiets. We fietsen door naar de fietsenstalling en ondertussen kijk ik Cassius vragend aan en hij kijkt mij met diezelfde blik aan en met een tikkeltje angst. Wie was die jongen? Een nieuweling? Ik stap van mijn fiets af en zet hem snel in het rek. Ik haal mijn sleutel uit het slot en ik schrik me rot als ik me omdraai. 'Jeetje, Kaj! Ik schrik me rot!' Kaj lacht zwakjes. 'Het spijt me... Gaat het wel een beetje? Zo'n eerste dag zonder... Nouja... Je weet het wel.' Kaj knikt en ik merk dat hij moeite moet doen om niet te emotioneel te worden. Ik wrijf even over zijn schouder. 'We zijn er voor je.' Hij knikt en ik zie zijn ogen waterig worden. 'Had je niet beter thuis kunnen blijven?' Meteen schudt Kaj hevig zijn hoofd. 'Ik moet door, het moet toch een keer.' Kaj is echt eigenwijs. Wat hij heeft meegemaakt deze vakantie is verschrikkelijk. Nog erger dan wat ik vroeger heb meegemaakt. Tot twee maal toe. 'Hey schatje!' Hoor ik opeens achter me geroepen. Tegelijk met Kaj en Cassius, draaien we ons half om. Dave komt het schoolplein opgereden met zijn scooter. Dave... Lang, knap, gespierd en vele meisjes zijn weg van hem. Zijn bruine haren waaien door de wind en als hij stilstaat, haalt hij zijn zonnebril van zijn neus en zet hem in zijn haar. Zijn heldere blauwe ogen vallen meteen alweer op als de zonnebril voor zijn ogen is verdwenen. Met zijn hand draait hij de sleutel van zijn scooter om en haalt vervolgens de sleutel uit de scooter. De sleutel verdwijnt in zijn broekzak. Hij zet de scooter op de standaard terwijl hij nog zit. Hij wenkt opeens iemand. Een meisje komt naar hem toegelopen. Als ze vlakbij hem is, geeft ze hem een lange zoen. Iemand steekt met een dolk recht in mijn hart. En blijft maar steken. Ook al is mijn hart nu allang gebroken. Nee... Sinds wanneer zijn zij...? Waarom? Ik voel een stevige greep bij mijn hand. 'Dioni...Kom. We moeten naar de kennismaking.' Kaj trekt me, tegen mijn zin in, aan mijn pols mee. Mijn gedachten zijn opeens nergens anders meer. Zij en... Hém?! De klank van de eerste bel dringt door mijn gehoorgang. Eerste ontmoeting met onze nieuwe klas. We weten nog geen eens in welke klas we überhaupt zitten. Kaj trekt me door de hal mee richting de aula. In de hal, zie ik verderop weer die jongen staan. Die jongen die me met zijn zonnebril zo aankeek toen ik het plein op fietste met Cassius. Zonder zijn zonnebril merk ik dat zijn gluiperige ogen me bestuderen van top tot teen. Ik voel zijn blik op me branden.