Zwarte Gaten ~ B-Brave (NL)

11. Cassius Verbond

De dagen zijn lang en vermoeiend. Zowel voor mij, als voor Kaj en Dioni. We moeten elk uur, elke minuut en zelfs elke seconde op onze hoede zijn, je weet maar nooit wanneer er weer een streek met je wordt uitgehaald. Elke ochtend ga je met lood in je schoenen naar school en niemand waarbij je terecht kunt. Je vrienden worden net zo hard getreiterd en de leraren kun je niets vertellen, want daardoor maak je het alleen maar erger. Je ouders ondervragen je continue hoe school is gegaan, je moet je maar groot houden, nonchalant je schouders ophalen en zeggen dat het goed ging zoals altijd. Samuel en Jai zijn de grootste bullebakken die je je maar kunt voorstellen. Dave en Mart doen er zoals gewoonlijk nog een lekker schepje bovenop, terwijl ik het gevoel heb dat Stephanie zich steeds verder van me afzondert. Ik begrijp het ook wel, je wilt toch ook niet omgaan met een sul die zo gepest wordt, zoals mij.

'Hé, poepie, ik leen deze pen even van je hoor.' Hoor ik Samuel opeens zeggen en zonder op een antwoord te wachten, pakt hij een pen van me tafel. Ik ga er niet tegenin, dat heeft geen zin bij deze jongens. 'Oh, ik leen toch maar deze andere, mag toch wel Cassis?' Samuel ruilt mijn pen voor een andere. Ik krijg de eerste terug met twee stukken gekauwde kauwgom erop geplakt. Gadverdamme, dit is niet eens grappig. Kaj kijkt me zuchtend aan en ik haal mijn wenkbrauwen naar hem op van irritatie.

Ik loop met de zoveelste keer ongekend veel tegenzin de school binnen. Ik begroet gelijk Kaj als ik die op zijn telefoon zie zitten. 'Nog steeds jullie foto als achtergrond?' Vraag ik en glimlach naar mijn blonde vriend. Kaj knikt. 'Ik kan het nog niet veranderen. Dan voelt het alsof ik haar afsluit en dat doe ik nog lang niet.' 'Doe het als je er klaar voor bent.' Zeg ik terwijl ik mijn hand op zijn schouder leg. 'Hé, leuk hoedje Spanjaardje!' Hoor ik Samuel met een lach zeggen en meteen kijken Kaj en ik om. Samuel geeft Dioni, die met een hoofd naar beneden voorbij loopt, een tik tegen zijn hoed. Dioni grijpt met beide handen naar de hoed op zijn hoofd en trekt een sprint de hoek om naar zijn kluisje. Boos kijk ik naar Samuel. 'Had je wat zonnebankje?' Ik voel die recht in mijn gevoelige hart. Die heb ik nog nooit gehoord en die is heel naar. Op de middelbare school ligt het niveau van opmerkingen toch weer een stukje hoger. Ik zie Stephanie voorbij lopen. 'Hey...' Zeg ik als ik haar wil begroeten. Ze lacht enkel zwakjes naar me en loopt vluchtig door. 'Ach, je meisje ziet je niet staan Cassis, jammer.' Samuel maakt de slechtste opmerking op precies het verkeerde moment. Ik voel me bloed koken, mijn hart sneller kloppen en mijn spieren aanspannen. 'Tyf toch op Samuel. Klootzak.' Mompel ik, maar ik weet dat Samuel het heeft gehoord, waardoor ik beet gepakt wordt bij mijn schouder. 'Wat? Zeg het dan harder watje.' Samuel trekt me hoger bij mijn schouder. Ik voel me woedend worden. Ik probeer met mijn ogen dicht, mijn controle te behouden, maar Samuel schudt me teveel door elkaar, waardoor ik in een reflex mijn vuist tegen zijn wang sla en hij me abrupt loslaat, waardoor ik met een klap op de grond val. Ik hoor snelle hakken op de grond en voor ik het weet, hurkt Stephanie bij me neer. 'Cas, gaat het?' Ik kijk Samuel vuil aan en diezelfde blik krijg ik terug, terwijl hij met zijn hand over zijn wang gaat. 'Die krijg je nog terug idioot!' Roept hij en met Jai verdwijnt hij uit de gang. Stephanie slaat een arm om me heen en helpt me overeind. 'Het gaat. Nu wel tenminste.' Zeg ik als ik overeind sta en Stephanie aankijk. Ik wrijf eventjes over haar wang. 'Kom Cas, we hebben Engels en beter komen we niet te laat.' Ik knik en Stephanie pakt mijn tas op en samen haasten ons richting lokaal 1.46.

Tijdens Engels kreeg ik stiekem briefjes doorgespeeld via Mart, van Samuel. Doodsbedreigingen. Alsof ik nu bang van die eikel wordt. Ik voel me sterker dan ooit. Ik ben geen vechter, ik ben er zelfs zwaar op tegen, maar die dreun voelde zo goed. Alsof ik macht over hem had. Het gevoel dat ik op kan komen voor mezelf en voor Kaj en Dioni. Als ik me ogen langs Samuel laat strijken, kijkt hij me aan met zijn oh zo bekende dodelijke blik. Ik grinnik er enkel om, het doet me helemaal niets meer. Ik wend mijn blik af en die lach is niet meer van mijn gezicht te krijgen.