Zwarte Gaten ~ B-Brave (NL)

17. Elaine van Corf

Nadat Nederlands en aardrijkskunde met een enorm traag tempo voorbij zijn gestreken, zitten we bij onze laatste les van vandaag, Engels. Meneer Hogebomen graait wat in zijn oude, bruine, versleten, leren tas en zucht dan diep. 'Jongens, ik weet niet wat er met me aan de hand is vandaag, maar ik vergeet echt alles. Elaine, zou je even naar het lokaal hiernaast lopen, bij de andere havo klas om een stift te halen voor het bord?' Ik kijk vermoeiend en sta zuchtend op. Tuurlijk, altijd ik. 'Ja, ik ben zo terug.' Zeg ik voordat ik de deur van het muffe lokaal uitloop. Eenmaal in de gang twijfel ik over welk lokaal meneer Hogebomen nou precies bedoelde. De andere havo klas... Ik kijk even van een afstandje door het raam van de deur van een lokaal om te kijken of ik een bekend iemand zie. Ik zie alleen meneer van Vliet, mijn 'geweldige' geschiedenisleraar. Ik weet toevallig dat Dave dit uur geschiedenis heeft van meneer van Vliet, dus ik zit goed. Ik klop zachtjes op de deur, verplaats mijn hand naar de deurklink en duw hem vervolgens open. Ik stap naar binnen en sluit de deur weer achter me. In plaats van dat ik verwacht dat iedereen me aankijkt, wat nog wel een beetje gebeurd, gaat de les nog een beetje verder. Meneer van Vliet had net Dioni, die vooraan zit, de beurt gegeven en eigenlijk stoor ik zijn antwoord. Gelukkig gaat hij wel gewoon door. Zijn 'antwoord', het is eigenlijk een heel verhaal over de Hollandse Opstand met Willem van Oranje en de watergeuzen. Hij weet er echt zoveel over te vertellen, dat is eigenlijk niet normaal meer. Als Dioni zijn prachtige verhaal heeft afgerond, kijk meneer van Vliet mijn kant op. 'Ah, Elaine! Zeg het eens jongedame.' Ik kijk een beetje vreemd op van zijn enthousiasme, maar ik weet haast wel zeker dat dat komt door Dioni's duidelijke en correcte 'antwoord'. 'Ik moest om een stift vragen van meneer Hogebomen.' Zeg ik . 'Ah, hij is weer eens zijn spullen vergeten.' Zegt meneer van Vliet lachend terwijl hij met zijn hand langs de houders van het bord gaat totdat hij een stift te pakken heeft. Hij geeft mij de stift, die ik aanneem. 'Ja, euh, bedankt.' zeg ik en kijk even vluchtig naar Dioni die net opkijkt. Zijn ogen zijn echt altijd zo mooi. Zo'n heldere kleur bruin. Ik merk dat ik er iets teveel bij staar en verplaats me snel het lokaal uit. Eenmaal in de doodstille gang, leun ik tegen een spierwitte wand aan. Wat was dat net? Ik heb Dave niet eens opgemerkt! Maar die zat natuurlijk achteraan en Dioni voorin de klas, dus het is misschien niet zo vreemd. Met de zwarte stift in mijn hand, zet ik mijn benen in beweging naar mijn eigen klas.

Terwijl ik voor de zoveelste keer vandaag weer bij mijn kluisje sta om de boeken van de vorige lessen ook in mijn tas te doen, voel ik een sterke hand op mijn heup en een klein kusje in mijn nek. Ik begin spontaan te glimlachen. 'Dave, niet zo sneaky steeds!' Zeg ik giechelend. 'Dat doe ik altijd, je kent me toch?' Zegt hij lachend en geeft me nog een kus. Hij laat me even los zodat ik mijn kluisje dicht kan doen. 'Kom!' Zegt hij en pakt mijn hand, terwijl hij in zijn andere hand zijn scooterhelm vast heeft. Ik kan nog net mijn tas over mijn schouder slaan, voordat ik die kans niet meer kreeg, omdat hij me zo snel wegtrok. Lesley en Joyce kijken me lachend na en ik zwaai ze nog even na. Dave loopt met me mee naar buiten. Zijn hand in de mijne verstrengeld. Naast hem lopen voelde eerst altijd best ongemakkelijk, omdat hij vele malen langer is dan mij, maar hem heeft dat nooit geïnteresseerd. 'Ik heb mijn scooter daar neergezet, zodat ik sneller naar basketbaltraining kon.' Zegt hij terwijl hij wijst naar zijn scooter die verderop staat voor de school in plaats van bij de fietsenstalling. Ik knik en laat me leiden door zijn hand die me meetrekt naar zijn scooter. Bij zijn scooter aangekomen, legt hij zijn helm op het zadel. Hij kijkt me even aan en zoent me dan. Lang... Intens... Die van hem zijn geweldig... Na een paar seconden laat hij me los en pakt zijn helm weer van het zadel en zet hem voorzichtig op. 'Ik zie je morgen weer schatje!' Zegt hij terwijl hij gaat zitten. Hij gaat nog even mijn zijn hand langs mijn kin en lacht eventjes. Hij haalt zijn sleutel uit zijn broekzak en start zijn scooter. Ik zet even een stapje opzij en dan rijdt Dave de stoep af richting zijn basketbal training. Ik kijk hem na tot hij volledig uit zicht is. Nog steeds dwarrelt de vraag door mijn hoofd waarom een jongen zoals hem ooit op mij viel. Sowieso heb ik gedacht dat er nooit een jongen was die op mij zou vallen. Ik heb niets bijzonders en echt knap vind ik mezelf ook niet. Misschien ziet hij iets wat ik niet zie, daar houd ik het maar op. Ik strompel terug naar het schoolplein, om door te lopen naar de fietsenstalling voor mijn fiets. Ik schop tegen een steentje aan dat ik tegenkom op mijn weg naar de fietsenstalling. Ik graai in mijn broekzak alvast naar de sleutel van mijn fiets. Ik kijk naar mijn zak, waardoor ik per ongeluk tegen iemand opknal in de stalling. 'Oh sorry!' Zeg ik snel en kijk dan toch eventjes op. Die ogen, de heldere bruine kleur... Hij lacht even naar me en wuift het weg. 'Geeft niet.' Zegt hij en wilt wegfietsen. In een flits denk ik terug aan hem en zijn aanbod en zijn geweldige uitleg tijdens hun geschiedenisles. 'Dioni!' Zeg ik nog snel net voordat hij wegfiets. Hij kijkt even schuin om. 'Ja?' Ik slik eventjes. 'Ik kan inderdaad wel wat hulp gebruiken met geschiedenis... Van jou. Ik euh... Neem je aanbod aan.' Ik kijk even verlegen weg, maar draai mijn hoofd weer naar hem. 'Ik wil je heel graag helpen Elaine. Heb je nu even tijd? Of heb je een afspraak?' Ik denk eventjes na. 'Eum, nee, eigenlijk niet. Nu kan wel. Bij mij thuis?' Dioni knikt. 'Is goed!' 'Ik pak even mijn fiets.' Zeg ik en loop richting mijn fiets. Een zalig gevoel bekruipt mijn lichaam. Een gelukkig gevoel. Ik weet niet waarom en waar het vandaan komt. Maar dat doet er nu misschien ook even niet toe. Ik ga bijles krijgen en ik ga mijn best doen.