Zwarte Gaten ~ B-Brave (NL)

5. Cassius Verbond

Ik hoor de stem van de directeur spreken. 'Laten we dan maar gaan hè jongens.' Zeg ik als ik mijn blik van haar wegscheur. Ik kijk even achterom als ik merk dat er geen antwoord klinkt. Dan pas merk ik op dat Kaj en Dioni al weg zijn. Waar zijn die nou weer? En hoe lang zijn ze al weg? Ik was misschien iets te gefocust op iemand. Iemand met prachtig, lang donkerbruin haar en de geweldige, meeste heldere, blauwe ogen die je ooit in je leven hebt gezien. Ik zou ze beschrijven alsof de zon lichtblauw is gaan kleuren. Zo helder, zo mooi. Oh, Stephanie... Mijn danspartner als we buiten school dansles hebben. Inmiddels al acht jaar. Sinds dat we nog maar negen jaar waren. Al sinds de eerste dag dat ik haar zag, kon ik nergens anders meer aan denken. Haar eerste woorden die ze tegen me sprak; 'Wat heb ik mazzel met jou als danspartner.' En ze was nog maar negen jaar. Sindsdien wist ik waar mijn hart wou toebehoren. In de tussentijd heeft ze wel een relatie gehad, waar ik kapot van was. Mijn dansen ging daardoor ook achteruit en dat merkte ze op. Ik moest me meer focussen op het dansen in plaats van Stephanie. We zaten niet op dezelfde basisschool, waardoor mijn gevoelens voor haar verminderde, maar inmiddels zitten we wel alweer vier jaar op dezelfde middelbare school, dat ervoor heeft gezorgd dat al mijn gevoelens meteen terugkeerde in samenhang met het feit dat haar relatie over is. Opeens kijkt ze me aan, wat een glimlach op mijn gezicht tovert. Ze lacht lief terug en steekt even haar hand op, waarna ze met twee vriendinnen naar binnen loopt. Ik herken haar vriendinnen maar al te goed. Joyce en Lesley. Twee super lieve meisjes, net als Stephanie. Met z'n vieren lijken ze bijna onafscheidelijk. Wacht, vier? Waar is Elaine eigenlijk? Ik kijk even vluchtig in het rond voor een spoor van Elaine. Opeens zie iets wat ik niet echt zag aankomen. Hand in hand loopt Elaine met Dave naar binnen. Nu begrijp ik waarom Dioni er al vandoor is. Ik merk dat het plein al bijna leeg is gelopen, doordat iedereen onderweg is naar de aula. Ik trek snel een sprintje naar de ingang en spurt de hal door. Ik loop door de deuren van de bomvolle aula. Ik probeer over wat mensen heen te kijken opzoek naar Kaj en Dioni. Even verderop zie ik Kaj's hoofd en wurm me door de menigte. Enkele bruggers gaan al gelijk voor me aan de kant, maar twee jongens blijven staan waar ze staan. 'Mag ik er even langs?' Vraag ik verlegen en zachtjes. Eerst antwoorden ze niet, dus til ik mijn hoofd op om ze aan te kijken. Ik schrik lichtelijk als de jongen van het plein me chagerijnig aankijkt. De jongen ernaast is iets kleiner en lijkt Aziatisch. Hij lijkt gewoon te doen alsof hij mij niet gehoord heeft. 'Vooruit... Maar loop ons maar niet nog een keer voor de voeten, anders kunnen we niet zo vriendelijk meer zijn.' Zegt de langere jongen. Zijn stem. Hoe hij het zegt. Kil en zonder enkele emotie. Dit zijn duidelijk jongens waar je geen ruzie mee wilt. Ik loop de jongens snel voorbij als een angstig gevoel langzaam mijn lichaam bekruipt. Al snel ben ik aangekomen bij Kaj en Dioni. 'Hé, hier zijn jullie.' Zeg ik opgelucht. Kaj knikt. 'Sorry, ik kon Dioni niet langer daarbuiten laten staan. Je snapt het wel.' 'Maak je nou vooral geen zorgen om mij. Ik red me wel hoor.' Zegt Dioni opeens uit het niets. 'Vinden jullie die gast daar ook niet zo'n creep?' Zegt Dioni een paar seconden later om op een ander onderwerp over te gaan. Hij knikt in de richting van de jongens waar ik net langs moest. 'Beide.' Zeg ik. 'Die ernaast is ook geen vriendelijke.' Ik word lichtelijk bang. Bang dat de geschiedenis zich zou herhalen.

'Hé, kijk nou! Daar is Cassis!' De slechtste grap die je maar kan bedenken wordt voor de zoveelste keer naar mijn hoofd gesmeten. School is een regelrechte ramp. Kevin en zijn groepje irriteren me elke dag weer mateloos met de slechtste, voor de hand liggende grappen, waarvan ze denken dat het grappig is. Misschien voor hun, maar ik ben er zo klaar mee. Alsof het niet erger kan zit ik vanaf nu bij hun in de groep. Groep 6. 'Hoe was je vakantie? Lekker bijgekleurd zo te zien!' Kevin begint te lachen om zijn eigen grap. Leuk hoor. Moeizaam loop ik langs het groepje naar de kapstok met mijn naam en hang mijn jas op. Dan pas merk ik op dat de letter u uit mijn naam is weggekrast. Kinderachtig gedoe. Zuchtend en steunend loop ik de klas binnen en begroet mijn meester. 'Cassius, gaat het wel?' Vraagt hij en komt naar me toe gelopen. Hij legt zijn hand op mijn schouder. 'Ja, prima.' Komt er chagerijnig uit en sla zijn hand van mijn schouder om naar mijn tafeltje te lopen. Als ik op mijn stoel wil gaan zitten, zie ik een grote, donkere nepdrol liggen. 'Past bij jou hè?' Ivar en Kevin beginnen weer keihard te lachen en verplaatsen zich dan naar hun tafeltjes.

'Cassius?' Hoor ik vaag in de verte. 'CAS!' Roept Dioni en zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. 'De directeur gaat spreken.'