Loïs en Samuel liggen samen op de bank als Loïs haar telefoon afgaat. Het is haar moeder. Loïs' ouders waren voor een half jaar naar Miami, om onder andere wat zaken te doen voor het schoenenmerk van Loïs' vader. Loïs was het alweer bijna vergeten, maar vandaag zouden ze terugkomen. Ze had hen wel op de hoogte gesteld van het ongeluk, maar ze konden niet terugkomen naar Nederland. Loïs had het jammer gevonden, maar er zat niets anders op. 'Hoi mam,' zegt Loïs en ze gaat wat meer rechtop zitten. Samuel staat op en loopt naar de keuken. 'Lieverd!' zegt haar moeder enthousiast. 'We zijn net geland op Schiphol, ben je thuis?' 'Nee, ik ben bij Samuel. Maar ik kan je het adres wel doorsturen?' 'Oh ja, Samuel, zo heet je nieuwe vriend toch?' Loïs lacht. 'Ja, wie zou het anders zijn?' Loïs hoort haar moeder zuchten. 'Stuur me het adres, dan zie je ons zo verschijnen.' Samuel komt terug uit de keuken met een glas wijn en een doos Merci. Loïs trekt haar wenkbrauwen op, neemt afscheid van haar moeder aan de telefoon en stuurt dan Samuels adres door. Ze legt haar telefoon weg en pakt de doos Merci van tafel. 'Waar heb ik dit aan te danken?' vraagt ze. Samuel haalt zijn schouders op. 'Ik ben trots op je,' zegt hij. Loïs bloost. 'Je bent echt een slijmbal.' Samuel grinnikt. 'Merci, Loïs,' zegt hij. Hij pakt de doos chocola af en gooit hem weer op tafel. Dan neemt hij Loïs' gezicht tussen zijn handen en buigt voorover. 'Dat jij er bent.' Loïs giechelt en duwt hem weg. 'Mijn ouders komen zo,' fluistert ze. 'Oh, dan moeten we een beetje opschieten.'
Loïs trekt haar shirt recht en fixt haar haren nog snel in de spiegel voordat ze de deur opendoet voor haar ouders. 'Hey!' roept ze en ze omhelst als eerst haar moeder. 'Oh meisje, ik heb je zo gemist,' zegt ze. Loïs glimlacht en laat haar moeder dan los om haar vader een knuffel te geven. 'Sorry dat we er niet voor je konden zijn, we konden daar gewoon echt niet weg,' zegt haar vader met een schuldig gezicht. Loïs wuift het weg. 'Het is oké. Ik had Samuel, en zijn ouders.' Loïs kijkt achterom en ziet Samuel staan. Ze wenkt hem en hij komt aangelopen. 'Hoi, ik ben Samuel,' zegt hij en hij steekt een hand uit naar Loïs' vader, die hem meteen schudt. 'Mano,' zegt hij. Ook geeft hij haar moeder een hand, die ze met twee handen vastgrijpt. 'Dankjewel dat je er voor Loïs kon zijn,' zegt ze en ze glimlacht lief naar hem. 'Altijd.' 'Ik ben Kate.' Samuel knikt en laat haar hand los en slaat zijn arm om Loïs heen. 'Dus,' begint Loïs. 'Drinken?'
Na lang bijgekletst te hebben is het voor Loïs haar ouders weer tijd om naar huis te gaan. 'Zien we je snel weer?' vraagt haar moeder. Loïs knikt. 'Als Amber ook weer tijd heeft kunnen we misschien wel iets met zijn vieren gaan doen.' 'Of met zijn vijven!' zegt Kate vrolijk en ze knikt naar Samuel. Samuel lacht even en kijkt naar de grond. 'Tijd met familie is ook heel belangrijk, maar ik zou het gezellig vinden om jullie snel weer te zien,' zegt hij. Kate knikt tevreden. 'We houden contact,' zegt ze uiteindelijk en ze verlaten Samuels huis. Loïs zucht als ze de deur achter haar ouders sluit. 'Wat heb jij lieve ouders,' zegt Samuel meteen. Hij meent het oprecht. Mano en Kate zijn twee schatten van mensen. Heel anders dan de ouders van Sophie. Deze mensen zijn hartelijk, lief, sympathiek. Sophie's ouders waren kil, koud. Er viel amper een normaal gesprek mee te voeren. Van wie zou Sophie het toch hebben? 'Heb je Sophie nog gesproken?' vraagt Loïs aan Samuel alsof ze zijn gedachten kan lezen. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik weet niet hoe ik me tegenover haar moet opstellen,' mompelt hij. 'Hoe bedoel je?' 'Straks is ze niet eens zwanger en kom ik daar, dat vind ik ongemakkelijk.' Loïs zucht en pakt zijn handen. 'Ik wil ook wel met je meegaan, maar ik denk niet dat het daar beter op wordt.' Samuel schudt lachend zijn hoofd. 'Dat denk ik ook niet, nee.' Loïs moet gapen. Ze is moe. Haar ouders op bezoek hebben is altijd leuk, maar toch ook vermoeiend. 'Zullen we naar bed gaan? Ik ben doodop.' Samuel knikt en samen gaan ze naar boven.
Na hun tanden gepoetst te hebben gaan ze in hun ondergoed in bed liggen. 'Wanneer heb jij de jongens eigenlijk voor het laatst gezien?' vraagt Loïs dan aan Sam. Hij haalt onverschillig zijn schouders op. 'Geen idee, een paar weken terug denk ik. Why?' 'Je moet weer eens met ze afspreken. Je ziet ze veel te weinig.' Samuel lacht. 'Waar maak je je druk over?' 'Ik maak me nergens druk over, ik...' Loïs zucht. 'Ik wil gewoon niet dat je je vrienden niet meer ziet omdat je heel de tijd met mij bent.' Samuel trekt Loïs dicht tegen zich aan. 'Wat ben je lief,' murmelt hij. 'Tussen de jongens en mij zit het wel goed. Maar, omdat je zo aandringt, ik zal ze binnenkort weer eens bellen.' Loïs knikt tevreden. Dan begint hij zachtjes met zingen.
'Girl, you know I care
So if you ever seem to lose your way, don't have no fear, hold my hand
I'll be there girl, you know I care girl, cause it's love that we share
I will steer it in the right direction, don't have no fear, hold my hand
I'll be there girl, you know I care girl
Cause I care'
Loïs kruipt nog dichter tegen Samuel aan, sluit haar ogen en zucht. 'Ik hou zoveel van je,' fluistert Samuel. 'Ik ook van jou Samu. Echt waar.' 'Good.' Loïs grinnikt en valt in slaap, met Samuels fijne stem die op de achtergrond rustig verder zingt.
