Sana Ait | Vincent Serisi 2

2.23

Tekrar uyandığımda her yer karanlıktı. Uzanıp el yordamıyla başucu lambasının düğmesini buldum. Etraf loş renge bürünürken ensemdeki teri silip doğruldum. Brandon yanımda değildi, anlığına yanıma yatmasının tamamen rüya olduğunu düşünsem de gözlerim odayı tararken kemerini berjalin üzerinde gördüm. Kollarımı yukarı kaldırıp uzun uzun esneyerek yataktan dışarıya adım attım. Daha fazla uyumak istesem de ağrıyan kaslarımın buna izin vereceğini düşünmüyordum.

Saate bakmak için etrafı kontrol ettim, görünürde yatak odasında telefonum yoktu. Oturma alanına çıktığımda kapının eşiğinden Brandon'ı gördüm. Elinde bir kadehle silüeti camın önündeydi. Sessiz kalmaya dikkat ederek oturma odasına çıktım ve sessizce ona doğru adımladım. İçerisi yoğun ve acımtırak kokuyordu. Karanlığa alışan gözlerimle sehpanın üzerinde üç viski şişesi saydım.

"Uyuyor olmalıydın?" dedi. Kelimeler dilinde yuvarlanıyordu. Elindeki bardağı kafasına dikti, indirdiğinde gecenin lacivertinde bardak tamamen boş görünüyordu. Uzanıp elinden bardağı aldım ve sephanın üzerine koydum.

"Saat farkı yüzünden uyandım," dedim. Lambaları açmak için döndüğümde bileğimi tuttu.

"Açma," dedi. Dudaklarımı aralayıp ona "Karanlık beni yutar," diyemedim. Diyemezdim. O, bir şey istediğinde benim tercihlerimin önemi kalmıyordu. Kendimi ona öylesine hazırlamış, kurdalelemiş ve sunmuştum ki... O parçalasa ben kendimi toplar ve yine kendimi ona sunardım. Daha fazlasını yapar mıydım? Evet. Ama asla daha eksiği olmazdı.

Başımı sallarken "Tamam," dedim. Bileğimi kavrayan eli gevşedi ve düştü. Birkaç sarsık adımla sehpaya ulaştı ve kendini koltuğa bırakıp el yordamıyla dolu olan şişeyi buldu. Kafasına dikti. Gırlağından yükselen yurkunma sesi üç kez odanın içinde yankılandı. Bu ses babamdan çıktığında beni daima titretirdi. Bana sinirlendiğinde içkisini kafasına diker, hepsini içtikten sonra bana saldırırdı.

Gözlerini üzerime diktiğini hissedebiliyordum, bu huzur vermiyordu. Kendimi taciz ediliyormuş gibi rahatsız hissediyordum. Ben değil miydim kendimi ona her daim hazır hisseden? Neler oluyordu. Beni korkutan karanlık mıydı o muydu? Ona sırtımı dönüp Las Vegas'ın ışıltılı sokaklarına baktım, bu biraz da olsun karanlık korkumu alt edebiliyordu ancak Brandon'ın üzerimde hissettiğim gözleri bana rahat vermiyordu.

Kumaşların hışırtısını duydum, bana doğru adımlarken ayakları halıya sürtünüyordu. Kalbim her seferinde elindeki tokmağı daha hızlı ve daha sert göğüs kafesime vurarken nefesimi tuttum. Tam arkamda durdu. Yurkundum.

"Çok güzelsin," dedi. Sesi ve alkole bulanmış nefesi saçlarımın arasından kayıp giderken nefesim titreyerek bendenimi terk etti "Ve ben güzel olanı alırım." dedi. Bu kez daha fazla yaklaşmıştı. Saçlarımı avcunda toplayıp dudaklarını kulağıma bastırdı "Onun gözlerimin önünde solmasını izlerim."

Ellerini kollarımın altından geçirip tişörtümün altına soktu. Bir eli şortumun beliyle oynarken "Neden sana kıyamıyorum? Neden seni kopardığım halde solmanı izlemeye tahammül edemiyorum?" diye sordu.

Belimdeki ellerini tuttum ve vücudumdan uzaklaştırdım. Kolları arasında ona dönerken cılız ışında yüzünün altığı ifadeyi gördüm "Bana bu halde dokunamazsın," dedim. Yüzüne kazınan şaşkınlık ifadesi yerini çatık kaşlı, huysuz, hiçbir şeyden memnun olmayacak gibi görünen adama bıraktı. Yüzünde hem öfke hem de sevgi dolanıyordu. Sağ kolunu kaldırıp cama yasladığında üzerime bir adım attı. Kaçabilecek kadar mesafem vardı ancak ondan kaçmayacaktım. Yemin ederimki ne yaparsa yapsın ondan kaymayacaktım. Bunu o an, kendi içimde tekrarlayıp durdum. Asla. Bir kez o hatayı yatmıştım, tekrar aynısı yapmak... Bu kez bizi koparırdı. Sol elini cama yasladığında bedeni bir adım daha sıkıştırdı beni. Nefes alırken göğsüm onun göğsünü itmek zorunda kalıyordu, boğazımı temizleyip ellerimi karnına koydum ve onu itmeye çalıştım. Kasları gerildi ve kendini bana sürttü.