I'll Be Good (Camren)

-7-

Birkaç gün sonra

"Camz çabuk geç kalacağız!" Kızlarla sinemaya gidecektik fakat ben, evlerinde oturmuş hazırlanmasını bekliyordum. Bahse girerim yarım saattir hazırlanıyordu. Tanrım kesinlikle filmi kaçıracaktık. Merdivenlerden aşağıya indiğini duyduğumda koltuktan kalktım ve yanına ilerledim. Nefes nefeseydi. " Biraz daha geç gelseydin koltukta uyuya kalacaktım." Gözlerini devirince güldüm ve ellerimi beline dolayıp onu kendime çektim.

" Hem neden nefes nefesesin sen?" Güldü ve oda kollarını boynuma doladı. "Nefesimi kesiyorsunuz bayan Jauregui." Biraz kızarsamda belli etmedim ve dudağına bir öpücük kondurdum. "Demek öyle ha? Peki bu kendinize gelmenizi sağladı mı bayan Cabello?" Sırıttı. "Tam sayılmaz hala nefes almakta zorlanıyorum." Gülerek dudağına uzun bir öpücük bıraktım. "Peki ya şimdi?" "Sanırım daha iyiyim." "Güzel. Kızlar bizi öldürmeden önce evden çıkmamız gerekiyor." "Dinah ve Normani gerçekten bizi öldürebilir fakat Ally?"

Koltuktan anahtarlarımı ve telefonumu alıp elimi onun eline kenetledim. "Oh Ally'i asla hafife alma Camz. Dışarıdan bir sineğe bile zarar veremeyecek gibi görünebilr fakat içinde gerçek bir canavar yatıyor." Dediğime küçük bir kahkaha attı. Gülümseyip yanağından öptüm ve arbaya doğru yürümeye başladım. "Ve eğer geç kalırsak o canavarla karşılaşabiliriz. Emin ol bunu istemezsin." Diyip kapıyı arkasından kapattım. Sürücü koltuğuna geçtim ve arabayı çalıştırarak sürmeye başladım.

#

Sinemadan sonra bir kafeye gelmiş birşeyler yemeye karar vermiştik. "Eee ne zaman evleniyorsunuz?" Dinah'nın sorusunu duyunca içtiğim su boğazıma kaçmıştı. Tanrım daha birkaç gündür çıkıyorduk ne evlenmesi? Daha mezun bile olmamıştık. Şaka yapıyor olmalıydı. Ben deli gibi öksürürken Camila ise sırtıma vurup beni kurtarmaya çalışıyordu. Kendime geldiğimde derin bir nefes aldım ve Camila'ya döndüm. "İyi misin Lauren?" Kafamı evet anlamında salladım. "İyiyim Camz merak etme." "Tanrım senin sorunun ne Dinah? Az kalsın sevgilim senin yüzünden boğuluyordu." Sevgilim demesi hoşuma gitmişti. Bütün vücuduma bir tür elektrik yayıldığını hissettim. "Ne? Sadece şaka yapmıştım." "Hey tamam sorun yok." Camila'ya bakıp gülümsedim. Oda bana dönünce göz göze gelmiştik. Bana baktığı her an sanki zamanda kayboluyormuşum gibi hissediyordum. Bunu nasıl başarıyordu? Gerçekten Camila ile çıkıyor olmak kesinlikle daha önce tecrübe etmediğim birşeydi ve ben buna pişman değildim.

Normani boğazını temizlemek için öksürünce kızlara doğru baktım. Ally hayranlıkla, Dinah yüzünde bir sırıtışla, Normani ise alaycı bir gülümseme ile bakıyordu. "Mila'nın içine düşeceksin Laur. Ne yapacaksanız sonra yaparsınız yemekleriniz soğuyor." Normani'nin sözleriyle tekrar Camila'ya baktığımda oda kızarmıştı. Bende yalandan boğazımı temizleyerek önüme döndüm ve yemeğimi yemeye devam ettim. Dinah kahkaha attığında ona baktım. "Ne?" Gülerek ağzına patates kızartması attı ve cevap verdi. "Mani'nin dediğinden sonra ikinizde çocuk gibi susup yemeğinizi yemeye devam ettiniz." ifadesiz bir şekilde suratına bakmaya devam ettim. "Bana öyle bakma en büyük camren hayranı olarak böyle tatlı olmanız hoşuma gidiyor."

"Camren ne be?" Camila sorunca ona döndüm. "Camila + Lauren." "Eee." "Eesi, birleştir ikisini. Camren. Tanrım çok zekiyim." Dedikten sonra saçını gururla arkaya attı. Kendi kendime güldüm."Kesinlikle." Dinah bana gözleri kısık bir şekilde bakınca ona tatlı bir şekilde gülümseyip yemeğimi yemeye devam ettim. Yaklaşık bir saat sonra hava kararmıştı. Ally, Dinah ve Normani'ye veda ettikten sonra Camila'yı evine bırakmak için arabayı kafenin önüne getirmiştim.

Aklıma gelen fikirle sinsice gülümsedim. Küçük bir şakanın zararı olmazdı değil mi? Camila'nın beni farketmesi için kornaya bastığımda yüzünde bir gülümseme ile arabaya doğru yürümeye başladı. Kapıyı açmak için elini uzattığı sırada arabayı hareket ettirerek onu geride bıraktım. Bir yandan her arabaya doğru yürüdüğünde ilerliyor binmesini engelliyordum, bir yandan ise dikiz aynasından verdiği tepkiye bakıyordum. Son birkez daha ilerledim ve camı açarak 'Gel' işareti yaptım. İlk başta güvenmesede sonra şakamın bittiğini düşünmüş olacaktı ki arabaya doğru yürümeye başladı.

Tabiki daha bitirmemiştim.

Tam kapıyı açacakken kapıları kilitledim ve kahkaha atmaya başladım. "Aç şu kapıyı Lauren hiç komik değil!" Cama vurarak kendini bana duyurmaya çalışıyordu. Kulağımı işaret ederek "Ne? Seni duyamıyorum" dedim. Sanırım onu baya kızdırmıştım. Bana hareket çekti ve yürümeye başladı. "Siktir. Nereye gidiyor bu?" Hemen arabadan indim ve yanına koştum. "Camz nereye gidiyorsun?" Durdu ve bana döndü sanırım cidden sinirliydi. "Sen beni arabaya almamakta ısrarcı çıktığın için beni eve bırakacak bir taksi bulmaya gidiyorum." "Hayır olmaz sadece şaka yapmıştım Camz özür dilerim hadi gel gidelim." Elimi tutması için uzattığımda eliyle kulağını işaret etti. "Ne? Seni duyamıyorum." Dediğine güldüm ve gözlerimi devirdim. "Tamam özür dilerim bir daha böyle şakalar yapmayacağım söz hadi gidelim." Bu sefer elimi tuttu ve arabaya yürümeye başladık. "Demekki durman için böyle yapmam gerekiyormuş." Ağzımı şaşkınlıkla açarak ona baktım. "Ne yani durmam için bana oyun mu oynadın?" Gülerek arabaya bindi. Bende sürücü koltuğuna geçerek arabayı tekrar çalıştırdım. "Yani sayılır. Ama gerçekten sinirlenmiştim insanlar bize gülerek bakıyordu Lauren, bu ne kadar utanç verici biliyor musun sen?"

O anları tekrar hatırlayınca kahkaha attım. "Ama suratını görmeliydin. Kızınca çok şirin oluyorsun." Gülümsedi ve koluma hafifçe vurdu. "Her neyse artık gidebilir miyiz? Yoksa eve geç kalacağım." Gülerek 'tamam' anlamında kafamı salladım ve evine doğru sürmeye başladım.

# Kısa bir süre içinde yeni bölüm paylaşacağımı söylemiştim fakat sanırım baya oldu. Tam olarak toparlayamasamda sizi daha fazla bekletmek istemedim. Umarım beğenmişsinizdir. Açıkçası benim pek içime sinen bir bölüm olmadı. Bölümle ilgili herhangi bir düşünceniz olursa ya da düzeltmemi istediğiniz biyer, yorum yapmayı unutmayın. Buda böyle duygusuz saçma bir not oldu ama olsundu. Kendinize iyi bakın görüşürüz! #