" သားေလးရယ္...ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာမွမျဖစ္လို႔! "
သူ႔မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ေမေမ့လက္တို႔ စမ္းသပ္ကိုင္တြယ္လာပီး စိုးရိမ္တႀကီး ဆိုလာေလသည္။
သူက ေခါင္းေလးငုံ႔ပီး စိတ္ထဲကသာ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။
" ဒီလေတာ့ အမွတ္ေတြေလ်ွာ့ေတာ့မွာပဲ!! Chanyeolရယ္..နင္ဟာေလ!! "
ေဒၚေလးရဲ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္သံေၾကာင့္ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္လြန္းတာ ဒီတႀကိမ္ ပထမဆံုးပါ။
အိပ္ေရးပ်က္တာေတြ မ်ားပီး အားနည္းကာ စာေမးပြဲခန္းထဲ ေရာက္သြားေပမယ့္ သူ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားေျဖဆိုပီး အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္ေလ..
ေနာက္ရက္ေတြေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့ထိ စာမၾကည့္ရ ဟူေသာ အမိန္႔ကို ေဖေဖ့ဆီက ရလိုက္ပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဆင့္က်ပီ ဆိုေသာ အသိနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္လြန္းေနမိသည္။
ေအးေလ..ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့ 😏 သူမွ စာမၾကည့္ခဲ့ပဲကို!!
>>>>>>>>>>
" Chanyeol ah! ငါတို႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကရေအာင္!! 😃 "
စာေမးပြဲခန္းထဲက အထြက္ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ Yixing က သူ႔ကိုေျပာလာေလေတာ့ သူေခါင္းခါျပမိသည္။ သူမ်ားေတြက စာေမးပြဲ ပီးလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမယ့္ အေျခအေန မဟန္တဲ့ သူကေတာ့ တေနရာရာမွာပဲ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခ်င္မိသည္။
" သူ မလိုက္ခ်င္လည္း ငါတို႔ပဲ သြားၾကတာေပါ့ကြာ! သူ႔မွာ သင္တန္းေတြဘာေတြ ႐ွိေသးတယ္နဲ႔တူတယ္ "
Luhan က Yixing ပခံုးကိုဖက္ပီး ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သူဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာခိုင္းလာမိသည္။
" Park Chanyeol! သူ တကယ္ပဲ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!! "
တအ့ံတျသေရရြတ္လိုက္တဲ့ Yixing ကို သူလည္းဘာမွမသိပါဘူး ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ Luhan ေခါင္းအသာယမ္းလိုက္သည္။
